Η μπροσούρα αυτή γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αφορά τους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς που δημιουργήθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις υπανάπτυκτες χώρες του λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου”, ειδικά και πρωταρχικά με τις αφρικανικές χώρες.
Ο συγγραφέας στηλιτεύει τη θεωρία του ‘Τρίτου Κόσμου”, αν και, όπως παραδέχεται ο ίδιος, οι φορείς αυτής της αντίληψης, στις όποιες προσπάθειές τους για ανεξαρτησία αυτών των χωρών, δεν υιοθετούν και δεν τάσσονται απαραίτητα με τη μια ή την άλλη υπερδύναμη.
Αλλά παραθέτοντας αναρχικούς στοχαστές, όπως ο Ρούντολφ Ρόκερ, ή ακόμα και “απόστολους” μιας τέτοιας ανεξαρτησίας, όπως τον Χοσέ Μαρτί, τον προάγγελο του κινήματος της ανεξαρτησίας της Κούβας από την Ισπανία, ο συγγραφέας λέει ότι μια απλή -και επίσημη- ανεξαρτησία δεν είναι αρκετή. Καθότι ένα έθνος θα είναι πραγματικά ελεύθερο όταν οι άνθρωποι που το αποτελούν θα είναι ελεύθεροι να διευθύνουν και καθορίσουν οι ίδιοι την τύχη τους.
Επιχειρηματολογεί ότι μερικές χώρες της Αφρικής που έχουν “κατακτήσει” αυτήν την “ανεξαρτησία” εξακολουθούν να φυτοζωούν και να είναι εξαρτημένες, ενώ δεκαεννέα χώρες (όταν γραφόταν το κείμενο) χώρες ήταν υπό στρατιωτικές δικτατορίες. Μάλιστα, ο Ντόλγκοφ φαίνεται ότι είναι τόσο ενημερωμένος που παραθέτει ακόμα και τον αριθμό των στρατιωτικών πραξικοπημάτων σε μερικές χώρες, με κάποια από αυτά να είναι επιτυχή.
Ως μια από τις κύριες αιτίες που οι χώρες αυτές δεν αναπτύσσονται ο Ντόλγκοφ φέρνει τον ολοένα και αυξανόμενο μιλιταρισμό των εκάστοτε στρατιωτικών κυβερνήσεων και τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους.
Επιτίθεται, επίσης, στους ηγέτες των χωρών αυτών που βλέπουν και κυβερνούν οι ίδιοι σαν να είναι θεοί, ημίθεοι και δοξασμένοι πολέμαρχοι, φυσικά με τη συνοδεία και τη βοήθεια όλόκληρου του νομοθετικού ή άλλου κατασταλτικού οπλοστασίου, μιλώντας εδώ κυρίως για χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ένας ακόμα παράγοντας που στηλιτεύεται από τον συγγραφέα είναι η οικονομική κακοδιαχείριση και η διαφθορά που την ακολουθεί, βασικό γνώρισμα των τοπικών οικονομιών ειδικά με την “κατάκτηση” της ΄’ανεξαρτησίας”.
Κάνει, βέβαια, μια αναφορά στην ευρωπαϊκή κατάκτηση της Αφρικής, που έχει οδηγήσει σε μια άκρατη διαφθορά, αλλά και σε αρκετούς εμφύλιους πολέμους που ξεσπούν σε διάφορες χώρες ως αποτέλεσμα της επιδίωξης για περισσότερη εξουσία και προνόμια από διαφορετικές ελίτ ή άρχουσες κλίκες.
Τέλος κριτικάρει τόσο την πολιτιστική αφαίμαξη αυτών των χωρών από τους αποικιοκράτες όσο και τη νέα αποικιοκρατία.
