Λεπτομέρειες

Καμίλλο Μπερνέρι

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

05 Μάι 2018

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Ισπανία,
• αναρχισμός
• αναρχική-θεωρία

Η Ισπανική Δημοκρατία γεννήθηκε τον Απρίλη του 1931 από μια πολιτική επανάσταση που ήταν σχεδόν ειρηνική. Ένας Ισπανός Σοσιαλιστής 34 ηγέτης αναγνώρισε ότι αυτή η επανάσταση «no habia removido las entranas del pais». Οι μάζες του λαού εξαπατήθηκαν από την Δημοκρατία η οποία δεν είχε καμιά κοινωνική σταθεροποίηση αφού δεν έδωσε γη στους χωρικούς. Η αγροτική μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε από το Κορτέζ σερνόταν από σχέδιο σε σχέδιο και εφαρμόστηκε σε ομοιοπαθητικές δόσεις.

Τον Οκτώβρη του 1934, ένας Ανδαλουσιανός χωρικός αντιπροσώπευσε εκατομμύρια σαν κι αυτόν όταν είπε στην Bertrand de Jouvenel: « Οι Σοσιαλιστές μας υποσχέθηκαν γη. Μας είπαν ότι η εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης είναι μια πολύ περίπλοκη δουλειά. Και ακόμη δουλεύουμε για τρεις πεσέτες τη μέρα»

Η Δημοκρατία εξαπάτησε εξίσου τις μάζες του λαού στις πόλεις. Όταν ο Έρνεστ Τόλλερ, ρώτησε ένα Καταλανό εργάτη τι νόμιζε για την Δημοκρατία, έλαβε αυτή την πολύ σημαντική απάντηση: «Είναι απλά το παλιό σκυλί με νέο κολάρο».

Μια Δημοκρατία που φάνηκε αποφασισμένη να βελτιώσει την κοινωνική κατάσταση θα ήταν πολιτικά δυνατή για να μην φοβάται ένα Φασιστικό πραξικόπημα. Η Δημοκρατία δεν προστάτεψε τα καπιταλιστικά συμφέροντα αρκετά σταθερά, ούτε επίσης ενθάρρυνα την χειραφέτηση του προλεταριάτου. Ιστορικά υπήρξε συνένοχος του Φασισμού με την επιμονή της να ψάχνει για έναν συμβιβασμό μέσω κυβερνητικών ομαδοποιήσεων αντί να σταθεροποιήσει τη θέση της μέσω αυστηρά Σοσιαλιστικών πολιτικών.

Όταν ξέσπασε το Φασιστικό πραξικόπημα, η Δημοκρατία είχε πετύχει να πολώσει πολιτικά όλες τις προοδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και κόμματα μόνο και μόνο, γιατί φάνηκαν καθαρές από εμφανή αντιδραστική διείσδυση, σαν η μόνη γραμμή άμυνας με την οποία θα μπορούσε να γίνει η επίθεση ενάντια στις συντηρητικές δυνάμεις. Ήταν το Κράτος που ήταν πιο αποδεκτό από την Κυβέρνηση. Φαινόταν σαν να ήταν ένα απαραίτητο όργανο σύνδεσης ανάμεσα στις διάφορες οργανώσεις άμυνας και τα νέα διευθυντικά σώματα και επίσης σαν ένα ενοποιητικό και συντονιστικό κέντρο για τις διάφορες αριστερές πολιτικές δυνάμεις.

Κάτω από αυτήν την φαινομενική ένωση, ένα βαθύ χάσμα επέμενε. Από τη μία ήταν οι «νομιμόφρονες», απλοί Δημοκρατικοί και λίγο, πολύ προοδευτικοί. Μαζί τους ήταν οι Σοσιαλδημοκράτες για τους οποίους ο αγώνας ανάμεσα στον Φασισμό και την Κοινωνική Επανάσταση μπορούσε να υποβιβαστεί σε έναν πόλεμο ανάμεσα στον Φασισμό και τον Αντιφασισμό. Από την άλλη κάποιος μπορούσε να δει τους Αναρχικούς και την αφρόκρεμα του προλεταριάτου, και οι δύο πεισμένοι ότι η οδηγία, «να κερδίσουμε τον πόλεμο» είχε νόημα μόνο σαν μια υπόδειξη ενός άμεσου στόχου. Το να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ήταν μια ζωτική απόλυτη αναγκαιότητα για όλα τα αριστερά κόμματα και για όλες τις 35 συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ήταν επίσης ο όρος για την πολιτική και κοινωνική πρόοδο όλου του έθνους. Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι η Κοινωνική Επανάσταση έπρεπε να περιοριστεί σε έναν πόλεμο «ανάμεσα στην Μαδρίτη και το Μπούργκος», σε έναν πόλεμο «ανάμεσα στην Δημοκρατία του Αθάνια και την κυβέρνηση του Φράνκο».

Ο «πόλεμος» στην Ισπανία είναι ένας «εμφύλιος πόλεμος», δηλαδή πολιτικός και κοινωνικός ένοπλος αγώνας. Και από όλα αυτά προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν είναι ζήτημα κάποιων ειλικρινών δυνάμεων που παλεύουν μεταξύ τους και έχουν λίγη επαφή με την πραγματική ζωή των μαζών. Αυτό το...

Περισσότερα …