Φόρος τιμής στον σπουδαίο Ουρουγουανό αναρχικό που απεβίωσε πρόσφατα, από τον Γάλλο σύντροφο Bast (μέλος της Union Communist Libertaire Lyon- Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Ένωσης Λυών).
Αν και ελάχιστα γνωστός σε αυτή τη μεριά του Ατλαντικού, ο Juan Carlos Mechoso ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του οργανωμένου λατινοαμερικάνικου αναρχισμού.
Ιδρυτής της Ουρουγουανικής Αναρχικής Ομοσπονδίας, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος, αρχιτέκτονας του παράνομου αγώνα ενάντια στη δικτατορία, φυλακισμένος και βασανισμένος. Μαχόμενος, μέχρι τις τελευταίες του μέρες, για τους κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες. Θα θέλαμε να του αποδώσουμε τον απαραίτητο φόρο τιμής.
Ο Juan Carlos Mechoso, ο γέρος (el viejo), όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι σύντροφοί του, έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 11 Οκτωβρίου. Αν και ελάχιστα γνωστός σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του οργανωμένου λατινοαμερικάνικου αναρχισμού.
Ο Mechoso, αν και ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του απλά ένα κομμάτι της συλλογικής εμπειρίας των εργατών της Ουρουγουάης που οργανώθηκε στο πλαίσιο της Ουρουγουανής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAU), στην πραγματικότητα είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα στην ιστορία του αναρχικού κινήματος. Γεννημένος το 1935, γιος οικιακής βοηθού και κουρέα, αναγκάστηκε πολύ νωρίς να εγκαταλείψει το σχολείο για να εργαστεί σε ένα σφαγείο, μιας και εκείνη την εποχή η βιομηχανία κρέατος ήταν μια από τις σημαντικότερες της χώρας. Υποστηρικτής του αναρχισμού μόλις από 14 ετών, συνδικαλιστής από τα εφηβικά του χρόνια, συμμετείχε στην ίδρυση της FAU το 1956 μαζί με, μεταξύ άλλων, τον αδελφό του, Pocho Mechoso[1].
Από πολύ νέος ήταν κοινοτικός ακτιβιστής στο Ateneo del Cerro, ένα κοινωνικό κέντρο που βρίσκεται στη λαϊκή γειτονιά del Cerro του Μοντεβιδέο [2] , και αργότερα συνδικαλιστής στη βιομηχανία τους κρέατος και στη συνέχεια στη γραφιστική. Συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία της Φοιτητικής Εργατικής Αντίστασης (ROE), μιας τάσης που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει εργάτες και φοιτητές σε μαζικούς αγώνες και κινητοποιήσεις.
O ένοπλος αγώνας και ανασυγκρότηση της FAU
Από το 1969 έως το 1973 ήταν ένας από τους επικεφαλής της Λαϊκής Επαναστατικής Οργάνωσης 33 Orientales (OPR-33), μιας ένοπλης πτέρυγας της FAU, η οποία πέρασε στην παρανομία το 1967 και διεξήγαγε ενέργειες όπως πολιτικές απαγωγές, απαλλοτριώσεις και διασώσεις. Φυλακισμένος για δώδεκα χρόνια, από το 1973 έως το 1985, βασανίστηκε αδίστακτα από τις δυνάμεις της στρατιωτικής δικτατορίας, οι οποίες όμως δεν μπόρεσαν ποτέ να τον συντρίψουν, και έτσι αμέσως μετά την απελευθέρωσή του συμμετείχε με επιτυχία την ανοικοδόμηση της FAU. Έκτοτε, συμμετείχε ενεργά στην διάδοση της ειδικής αναρχικής οργάνωσης (especifismo – μια αντίληψη του αναρχισμού που βασίζεται στην ανάγκη μιας οργάνωσης και στην συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα και στους λαϊκούς αγώνες) στη νοτιοαμερικανική ήπειρο. Όλη του τη ζωή υπερασπίστηκε με αγάπη και ταπεινότητα τον αναρχισμό και τους λαϊκούς αγώνες.
Mechoso
Το σπίτι του γέρου και της Μαρίνας, της συντρόφου του, ήταν πάντα ανοιχτό σε όλες και όλους που επιθυμούσαν να «μελετήσουν», όπως έλεγε. Σε όσους και όσες ήθελαν ν’ανταλλάξουν, να συζητήσουν, να μάθουν ή να ακούσουν. Πάντα πρόσθεταν επιπλέον πιάτα στο τραπέζι και μοιράζονταν την «μαρμίτα».
Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες, πάντα σύμφωνες με το ουρουγουανικό στυλ, αργές, με ένα maté να περνάει από χέρι σε χέρι στον...
Προοίμιο
Όποιος/α διαβάζει συστηματικά τα κείμενα μου σχετικά με τον Αναρχισμό θα παρατηρήσει ότι συχνά αναφέρομαι στον Ιστορικά Μείζονα Αναρχισμό (ΙΜΑ), για να τον διαχωρίσω από άλλες ενδιαφέρουσες μεν αλλά Ελάσσονες τάσεις του δε. Στον Ιστορικό Μείζονα Αναρχισμό θεωρώ ότι ανήκει ο Αναρχομμουνισμός, και ο Αναρχοσυνδικαλισμός, αλλά όχι ο Αναρχοατομικισμός.
Ο Αμερικανικός Αναρχοατομικισμός της περιόδου μέχρι τα μέσα του 1890 είναι πασιφιστικός, ηθικός και φιλοσοφικός αλλά «σαλονάτος», εξέφραζε δε τις τοπικές ιδιαιτερότητες του αναπτυσσόμενου κόσμου της άγριας δύσης που έφθινε αλλά όχι του νέου βιομηχανικού ονείρου στο οποίο μεταστοιχειώνονταν οι ΗΠΑ.
Μια αρχική προσπάθεια εξήγησης και ανάλυσης του Αμερικανικού Αναρχισμού...
Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα του 1936, χιλιάδες γυναίκες αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την εξέγερση από το μέτωπο της μάχης. Συμμετείχαν επίσης στις λαϊκές πολιτοφυλακές και στον δημοκρατικό στρατό. Ένιωθαν ότι έπρεπε να πάρουν θέση. Ενάντια στον φασισμό. Για τη Δημοκρατία. Ήξεραν ότι αν κέρδιζαν οι εξεγερμένοι θα έχαναν όλα τα δικαιώματα που είχαν κερδίσει. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για τις περιπτώσεις 3.395 μαχητριών που καταπολέμησαν τον φασισμό κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
Η Pepita Laguarda άρπαξε το τουφέκι χωρίς δισταγμό. Ήταν Καταλανή, μέλος της CNT. Μετά τη μάχη της Βαρκελώνης, οι τραυματίες μετρήθηκαν κατά εκατοντάδες. Ένιωσε ότι...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018