Λεπτομέρειες

Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

28 Φεβρουαρίου 2015

 Σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τα ζητήματα που έβαλε η Ισπανική Επανάσταση του 1936 στα 2 ½ χρόνια που διήρκησε  νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε την κουβέντα από τον Φασισμό, όχι μόνο γιατί η Ισπανική Επανάσταση είναι η πιο μαζική και μαχητική αντίδραση στο φασισμό, αλλά γιατί εάν δεν ξεκαθαρίσουμε τα χαρακτηριστικά του φασιστικού κινδύνου δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τόσο το ρόλο και τη στάση των ξένων παραγόντων όπως αυτόν των αστικών δημοκρατιών και της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και την σχέση του αντιφασιστικού αγώνα με την ίδια την  κοινωνική επανάσταση.

Τόσο κατά την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη στο μεσοπόλεμο, όσο και σήμερα δεν μπορούμε παρά να διακρίνουμε την τυφλότητα της Αριστεράς απέναντι στον φασιστικό κίνδυνο. Η πλειοψηφία της Αριστεράς τότε και σήμερα θεωρεί ότι ο φασισμός αποτελεί μια ιστορική παρένθεση, μια οπισθοδρόμηση σε σχέση με τον ίδιο τον καπιταλισμό, ότι δεν ήταν παρά ένα αμάρτημα του παρελθόντος, αναχρονιστικό και προνεωτερικό Αυτή η θέση οδήγησε από την αρχική υποτίμηση του φασισμού στην ψευδαίσθηση  ότι ο Αντιφασιστικός Αγώνας πρέπει να διεξαχθεί μέσα από ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπό κάτω από την αστική ηγεμονία και βάζοντας στην μπάντα το ζήτημα του κοινωνικού μετασχηματισμού: Γραμμή που η Κομμουνιστική Διεθνής προσπάθησε να εφαρμόσει μέσα από την δημιουργία των Λαϊκών Μετώπων το 1935 για να κάνει το 1939 μια στροφή 180ο με το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο Μη Επίθεσης.

Στην πραγματικότητα όμως ο Φασισμός δεν είναι μια οπισθοδρόμηση του καπιταλισμού, μια κίνηση προς τα πίσω, ένα προνεωτερικό μόρφωμα, αλλά αντίθετα είναι μια επιθετική κίνηση του καπιταλισμού όταν κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, όξυνσης  τόσο του κοινωνικού ανταγωνισμού, αλλά και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών σε επίπεδο κρατών ή μπλοκ κρατών, η συνέχιση της ύπαρξης του καπιταλισμού ως συστήματος εκμετάλλευσης και κυριαρχίας απαιτεί την πλήρη αναχαίτιση και εκμηδένιση της ταξικής πάλης.

Η επιλογή του Φασισμού ως η «τελική λύση» απέναντι στους ταξικούς αγώνες και το Αντικαπιταλιστικό Κίνημα δεν είναι μια επιλογή που η κάθε εθνική αστική τάξη παίρνει σύσσωμη και με ενιαία στάση, τα ιδιαίτερα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τμημάτων της αστικής, αλλά και των άλλων κυρίαρχων τάξεων  και στρωμάτων (γαιοκτήμονες, πολιτική και στρατιωτική γραφειοκρατία, μικροαστικά στρώματα, εθνικοί αυτόπροσδιορισμοί κλπ) εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, που πολλές φορές φτάνει μέχρι την ανοιχτή σύγκρουση με την επιλογή του φασισμού, αλλά πάντα πρόκειται για μια σύγκρουση που ποτέ δεν θα ήθελε να διακιντυνέψει την αστική ηγεμονία στην προσπάθεια αναχαίτισης της φασιστικής επιλογής.

Η Ισπανία για μια ολόκληρη πενταετία  πριν από το φασιστικό πραξικόπημα  συνταράσσεται από μια σειρά πολύ σκληρών ταξικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων (από το κύμα απεργιών του ’31 μέχρι τις μεγάλες απεργίες των Ανθρακωρύχων στην Αστούρια το ’35) η οποίες στην μεγάλη τους πλειοψηφία καθοδηγούνται από την CNT.

Η ανάδειξη του Λαϊκού Μετώπου στην κυβέρνηση τον Φεβρουάριο του ’36 με την φανερή υποστήριξη του ΚΚΙ και την σιωπηρή της CNT είναι αποτέλεσμα τόσο αυτών των κοινωνικών αγώνων όσο και ενδοιαστικών αντιθέσεων σε επίπεδο  στρωμάτων της αστικής τάξης και της αυτονομίας που διεκδικούσαν τμήματα της αστικής...

Περισσότερα …