Μια σύντομη βιογραφία του Benoit Broutchoux, Γάλλου αναρχικού που έδρασε στα ορυχεία του Βορρά.
«Ο αναρχισμός του δεν ήταν δογματικός. Αποτελείτο από συνδικαλισμό, αντι-κοινοβουλευτισμό, από ελεύθερο στοχασμό, από ελεύθερο έρωτα, από νεο-Μαλθουσιανισμό και πολύ θράσος. Ήταν ο Benoit, απλά ο Benoit.» Ο Pierre Monatte για τον Broutchoux
Ο Benoit Broutchoux γεννήθηκε στο Essertenne της Γαλλίας στις 7 Νοεμβρίου 1879. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά. Ο πατέρας του ο Sebastien ήταν μεταλλουργός. Ξεκίνησε τη δουλειά πολύ νέος ως καροτσιέρης σε ένα αγρόκτημα, στη συνέχεια εργάστηκε σε διάφορα εργοστάσια προτού γίνει ανθρακωρύχος στο Montceau les Mines. Τραυματίστηκε στο πόδι σε ένα εργατικό ατύχημα. Το 1898 πήγε στο Παρίσι και εργάστηκε ως σκαφτιάς στην κατασκευή του μετρό του Παρισιού. Ήταν στο Παρίσι που άρχισε για πρώτη φορά να συχνάζει σε αναρχικούς και συνδικαλιστικούς κύκλους. Συνεισέφερε σε πολλά άρθρα στην Le Chemineau, μια αναρχική εφημερίδα. Επέστρεψε στο Montceau την Άνοιξη του 1900. Συνελήφθη ύστερα από το θάνατο ενός μεταλλεργάτη, του Brouillard, όταν έδωσε μια πύρινη ομιλία στην κηδεία του. Καταδικάστηκε για «παρακίνηση σε φόνο και λεηλασία, προσβολή του Στρατού, προκλητικά λόγια σχετικά με την κοινοβουλευτική κυβέρνηση”. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του, στις 7 Σεπτεμβρίου 1900 καταδικάστηκε απόντος του ιδίου σε έξι μήνες φυλάκισης επειδη είχε χτυπήσει έναν αστυνομικό. Κατά τη σύλληψή του τον Οκτώβριο κατάφερε να αποδράσει. Συνελήφθη και πάλι και η ποινή του μετατράπηκε σε 4 μήνες φυλάκιση το 1901. Αφού βγήκε από τη φυλακή πήγε με μια ομάδα ανθρακωρύχων από το Montceau στο Lens στη βόρεια Γαλλία όπου είχαν συμφωνήσει να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία του Pas de Calais. Ο ίδιος πέρασε από εκεί ως Benoit Delorme, χρησιμοποιώντας χαρτιά που του είχε δανείσει ένας ανθρακωρύχος με αυτό το όνομα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συνάντησε και μετακόμισε με την Fernande Richir, η οποία επρόκειτο να γίνει η σύντροφος της ζωής του. Η Fernande ήταν επίσης συνειδητή αναρχική, και συνεισέφερε σε διάφορες εκδόσεις. Τον Οκτώβριο του 1902 συμμετείχε σε απεργία για την 8ωρη εργάσιμη ημέρα και ακολούθως συνελήφθη για «επίθεση εναντίον του δικαιώματος στην εργασία» και για κλοπή ταυτότητας.
Αντιτάχθηκε έκτοτε στους ηγέτες της ένωσης ανθρακωρύχων Emile Basly και Arthur Lamendin, οι οποίοι είχαν ρεφορμιστικές θέσεις σχετικά με την πολιτική του σοσιαλιστή Jules Guesde (ο χαρακτήρας του Etienne Lantier στο Ζερμινάλ του Zola είναι προφανώς βασισμένος στον Basly). Ως υπέρμαχος της άμεσης δράσης και του σαμποτάζ, συχνά έδρασε με ομάδες απεργών τη νύχτα κόβοντας τηλεγραφικές γραμμές. Παρόλο που συμμετείχε σε δραστηριότητες στο χώρο εργασίας, προπαγάνδιζε επίσης τον έλεγχο των γεννήσεων και ανοιχτά υποστήριζε ενώσεις ελεύθερου έρωτα κατά του θεσμού του γάμου. Γι’ αυτό καταδικάστηκε σε 20 μέρες φυλακή για «προσβολή των χρηστών ηθών”, αλλά ανακλήθηκε στην έφεση. Έγινε ηγετική μορφή στο Jeune Syndicat (Νεολαιίστικη Ένωση) επιμελούμενος την εφημερίδα του Reveil Syndicale από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1903, και στη συνέχεια τη διάδοχό της L’Action Syndicale. Ύστερα από τη φοβερή καταστροφή στο ορυχείο της Courrieres στις 10 Μαρτίου 1906 που στοίχισε τη ζωή σε χίλια εκατόν ένα άτομα, το Jeune Syndicat ήταν σε θέση να σημειώσει σημαντική πρόοδο συγκριτικά με το Vieux Syndicat του Basly, με την απεργία που ακολούθησε την καταστροφή ωθώντας τον Benoit στο προσκήνιο. Μετά από μια προσπάθεια να καταλάβουν το δημαρχείο της Lens ο Broutchoux συνελήφθη μαζί με άλλους τρεις, σε μια θυελλώδη συνεδρίαση υπό την προεδρία του Basly. Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλάκιση για βία εναντίον ενός αστυνομικού και «απείθεια”. Ο αναρχικός Pierre Monatte τον αντικατέστησε στη θέση του της σύνταξης κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του (είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά στην κηδεία της Louise Michel στο Παρίσι).
Το επόμενο έτος, τόσο ο ίδιος όσο και ο Monatte παρακολούθησαν το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο στο Άμστερνταμ, όπου ο Monatte και ο Μαλατέστα συζήτησαν έντονα για το ζήτημα των συνδικάτων.
Χωρίς δουλειά και στη μαύρη λίστα, ο Broutchoux έκανε ένα καφέ στο Lens μεταξύ 1906 και 1908. Την ίδια περίοδο αγόρασε ένα μικρό τυπογραφείο στο Wingles και μαζί με τον Georges Dumoulin επιμελήθηκαν τη L’Action Syndicale, με εβδομαδιαίες εκτυπώσεις 3.500 εώς 5.000, μερικές φορές μέχρι και 12.000 σε ειδικές περιπτώσεις. Το 1906 φοίτησε στο συνέδριο της CGT στην Aμιένη όπου οι οπαδοί του Guesde ηττήθηκαν και υιοθετήθηκε ο Χάρτης της Αμιένης, που υποστήριζε τον αγώνα που είχε να κάνει με τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα σε συνδυασμό με την ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνία, ανεξάρτητα από πολιτικά κόμματα και Κράτος. Λίγο πριν το Συνέδριο κατάφερε να ξεγλιστρήσει από την αστυνομία κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης που διοργανώθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του ατομικιστή αναρχικού Andre Lorulot.
Λίγο μετά το Συνέδριο συνελήφθη ξανά και προσπάθησε με τον Lorulot να υποκινήσει στρατιωτική ανταρσία. Το 1908 οι υποστηρικτές του Basly τον συκοφαντούσαν με ψευδείς κατηγορίες ότι είχε χρησιμοποιήσει το ταμείο των χήρων του Courrieres για τη χρηματοδότηση του καφέ του. Οι επαναστατικές πολιτικές έχαναν την επιρροή τους στα ανθρακωρυχεία του βορρά, για να αναζωπυρωθούν ξανά κατά τη διάρκεια σημαντικών απεργιών. Το Δεκέμβριο του 1909 ο Broutchoux υποκίνησε την απεργία των εργαζομένων στην κατασκευή του Canal du Nord, και τους συνεχάρει για τη χρήση του σαμποτάζ. Ως αποτέλεσμα συνελήφθη στις 18 Ιανουαρίου 1910 στο Metz en Couture, ενώ βρισκόταν ανάμεσα σε πενήντα απεργούς, κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης με το διαμερισματικό νομάρχη. Ο δικηγόρος του κέρδισε την αποφυλάκισή του με την προϋπόθεση ότι ο Broutchoux δεν θα είναι πλέον αγκιτάτορας ανάμεσα στους εργαζομένους στο κανάλι. Συνελήφθη και πάλι στις 13 Φεβρουαρίου 1910, ενώ περίμενε να συναντηθεί με έναν εργαζόμενο του καναλιού. Καταδικάστηκε επίσης για τη συμμετοχή του σε μια εκστρατεία εναντίον του αυξανόμενου κόστους ζωής το Καλοκαίρι του 1911. Για την απόπειρά του να αποδράσει από τη φυλακή καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης για ένα ακόμη έτος τον Ιανουάριο του 1912 αλλά αμνηστεύθηκε τον Ιούλιο του ίδιου έτους.
Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο διαμερισματικός νομάρχης πήρε την απόφαση να συλλάβει 41 αγωνιστές στην περιοχή. Αποφασίστηκε έκτοτε να τους απελευθερώσουν προκειμένου να επιστρατευτούν. Ο Broutchoux απέφυγε την επιστράτευση κι αυτό χάρη στον αξιωματικό υπηρεσίας που υπέγραψε την πρώτη σελίδα της λίστας όπου ήταν οι υπόλοιποι σαράντα αγωνιστές, και όχι τη δεύτερη σελίδα όπου μπήκε ο Broutchoux. Παρέμεινε έτσι στη φυλακή μέχρι το Σεπτέμβριο. Τελικά επιστρατεύτηκε, το σύνταγμα πεζικού του δέχτηκε επίθεση με αέρια, και ο Broutchoux αποσύρθηκε προσωρινά από το στρατό λόγω πνευμονικών κακώσεων. Το Σεπτέμβριο του 1916 υπηρέτησε στην Comite de Defense Syndicaliste d’Esprit Libertaire και συνεισέφερε στην αντι-μιλιταριστική εφημερίδα, Ce Qui’ Il Faut Dire – CFQD – (Τί Χρειάζεται Να Λεχθεί) που εκδιδόταν από τον αναρχικό Σεμπαστιέν Φωρ. Συνέχισε τη δραστηριότητά του ως αναρχικός συνδικαλιστής. Το 1921 συμμετείχε στο Συνέδριο της CGT στη Lille. Ένας παρευρισκόμενος οπαδός του Guesde τράβηξε το περίστροφό του και πυροβόλησε τραυματίζοντας τον Broutchoux στον ώμο. Ασχολήθηκε με τη διάσπαση της CGT στην εν λόγω διάσκεψη η οποία οδήγησε στην ίδρυση του CGTU, και σύμφωνα με τον αναρχικό Le Meillour, υπέπεσε σε σφάλμα για μια ημέρα επειδή προσχώρησε στους Κομμουνιστές! Το 1924 όταν οι Κομμουνιστές στην CGTU άνοιξαν πυρ με περίστροφα σε αντιπολιτευόμενους αναρχικούς, σκοτώνοντας δύο αναρχικούς αγωνιστές, τον Poncet και τον Clot, ο Broutchoux παραιτήθηκε από τη CGTU, και έγινε μέλος της αναρχικής οργάνωσης Union Anarchiste. Έλαβε μέρος εκείνο το χρόνο στην προσπάθεια να γίνει η αναρχική εφημερίδα Le Libertaire καθημερινή. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Νότια Γαλλία.
Το Φεβρουάριο του 1931 ο γιος του o Germinal πυροβολήθηκε από την αστυνομία. Ο τύπος από την αριστερά με την κομμουνιστική L’Humanité μέχρι τη δεξιά με την Figaro το χρησιμοποίησαν αυτό για να επιτεθούν τόσο στον Germinal όσο και στον πατέρα του. Μόνο οι αναρχικοί υπερασπίστηκαν τον Broutchoux, ιδίως σε ένα άρθρο του Le Meillour με τον τίτλο Fermez Vos Gueules! (Κλείστε τους Θεούς Σας). Ο θάνατος του γιου του ήταν ένα τρομερό πλήγμα για τον Broutchoux από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ πλήρως (τα άλλα παιδιά του είχαν πεθάνει όλα τους νέοι κατά τη διάρκεια των ετών).
Ο Broutchoux ζούσε τώρα σε συνθήκες φτώχειας και η κατάσταση της υγείας του επιδεινωνόταν. Η ψυχική του υγεία επιδεινωνόταν επίσης και πέθανε έξι χρόνια αργότερα στις 2 Ιουνίου 1944. Η Fernande, εξαντλημένη από τη θλίψη, πέθανε τρία χρόνια αργότερα. Παραδόξως, η μόνη τρέχουσα νεκρολογία που εμφανίστηκε γράφτηκε από τον Dumoulin σε μια συνεργαζόμενη εφημερίδα!
Για πολλά χρόνια σχεδόν ξεχασμένος, η συμβολή του Broutchoux στο εργατικό κίνημα έχει αναβιώσει, εν μέρει χάριν μιας νουβέλας που εμφανίστηκε γι’ αυτόν το 1979 (αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως κόμικ σε συνέχειες σε μια τοπική εφημερίδα της Lille το 1976). Ένα πολιτιστικό κέντρο έχει πάρει το όνομά του από τους αναρχικούς στη Lille.
Όπως ο Ted Leggatt στην Αγγλία, ο Broutchoux αρνούνταν για λόγους αρχής να πληρώνει εισητήριο όταν χρησιμοποιούσε τα τρένα και αυτό τον έβαλε σε αρκετούς μπελάδες με τις αρχές. Θεωρούσε ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να συμβαδίζει απροσχημάτιστα με το πρόθεμα αναρχο-, και συχνά διαφωνούσε με τον Dumoulin πάνω σε αυτό, όταν ο τελευταίος τάχθηκε υπέρ μιας «ουδέτερης» και υποκριτικής «αντι-πολιτικής» στάσης, ο συνδικαλισμός να γίνει αυτοσκοπός γι’ αυτόν. Ο Monatte, παρά το θαυμασμό του για τον Broutchoux, κατέληξε να πλαισιώσει τον Dumoulin γύρω από αυτό το ζήτημα, λόγω της μετακίνησής του από τον αναρχο-συνδικαλισμό στον επαναστατικό συνδικαλισμό. Ο Dumoulin κατέληξε μετακινούμενος στο σύστημα της ένωσης, ο Broutchoux πάντοτε το αρνούνταν. Στο τέλος ο Dumoulin προχώρησε σε συμβιβασμούς με την κυβέρνηση του Βισύ πάνω στη Χάρτα Εργασίας κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Broutchoux, προσπαθώντας να είναι αντι-δογματικός, απέρριπτε τόσο τον επαναστατικό συνδικαλισμό των Dumoulin και σία όσο και την περιφρόνηση για την εργατική τάξη όπως αναπτύχθηκε από ατομικιστές όπως ο Lorulot. Γι’ αυτό ήταν συχνά στο περιθώριο.
Το σπίτι του ήταν πάντοτε στρωμένο με βιβλία και παλιομοδίτικη καλή αναρχική φιλοξενία ήταν πάντοτε πρόσφορη στο τραπέζι του σε οποιονδήποτε επισκεπτόταν την περιοχή. Κοντός και δυνατός, ήταν ένας μπάτλερ που ποτέ δεν υπέπεσε σε προσωπική εχθρότητα.
Κείμενο: Nick Heath
Μετάφραση: Αιχμή
https://aixmi.wordpress.com/
