Kate Sharpley Library / Γιάννης Βολιάτης

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

03 Σεπτεμβρίου 2022

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• Γαλλία
• κοινωνικοί αγώνες
• Ισπανία,
• ιστορία
• αντιφασισμός

Το κείμενο αποτελεί μετάφραση του άρθρου του Robert P. Helms, που γράφτηκε το 2004, με αφορμή τότε την 60η επέτειο της απελευθέρωσης του Παρισιού από τους Ναζί και δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος 40 του Anarcho-Syndicalist Review. Διηγείται την ιστορία της La Nueve, του 9ου Λόχου της  2ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων του Γάλλου Στρατηγού Maréchal Leclerc, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία αποτελούταν από Ισπανούς αναρχικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου. Ο αρχικός του τίτλος είναι “The Anarchists Who Liberated Paris, & Why They Did It“.

Το άρθρο μεταφράστηκε από τα Αγγλικά και είναι αλιευμένο από το site-αναρχικό αρχείο Kate Sharpley Library.

Φέτος [2004] συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Ναζί και την κυβέρνησή μαριονέτα τους, η οποία είχε την έδρα της στην πόλη Vichy. Ένα γεγονός που δεν γιορτάζεται συχνά είναι ότι οι πρώτοι συμμαχικοί στρατιώτες που μπήκαν στο Παρίσι και έφτασαν στο Hôtel de Ville ήταν ένας λόχος τεθωρακισμένων, αποτελούμενος από 120 Ισπανούς αναρχικούς που είχαν καταλήξει, μαζί ως μονάδα, στον στρατό του Maréchal Philippe Leclerc (i). Πριν εξετάσω την περήφανη και ιδιαίτερη περίπτωση αυτών των συντρόφων, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο πώς θυμάται το ίδιο το Παρίσι εκείνη την ημέρα, τι σημαίνει η μέρα αλλού στη Γαλλία και γιατί ήταν τόσο σημαντικό να συντριβεί το φασιστικό καθεστώς.

Δεν είναι τόσο εύκολο να πούμε ποιον μισούσε πιο έντονα ο γαλλικός λαός τις τελευταίες μέρες της κατοχής: τους Γερμανούς ή την αστυνομία του Βισύ. Κανένας από τους δύο δεν αγαπήθηκε, αλλά οι Γάλλοι φασίστες και όσοι συνεργάστηκαν μαζί τους μισήθηκαν πιο έντονα, για πιο προσωπικούς λόγους.

Μόλις πρόσφατα έγινα Ευρωπαίος, έχοντας μετακομίσει λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Είμαι νεοφερμένος και πριν από αυτό ήμουν ένας τουρίστας με εμμονή με την ιστορία που επισκεπτόταν πότε πότε (την Ευρώπη). Τι μπορώ να μοιραστώ για αυτή τη χρονιά μνήμης, ειδικά την περασμένη 25η Αυγούστου, όταν το Παρίσι ήταν στολισμένο με τα εθνικά χρώματα και ηθοποιοί παρελάμβαναν στις μεγάλες λεωφόρους με στολές εποχής και παλιά στρατιωτικά οχήματα; Ας ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί, όταν έφυγα από το διαμέρισμά μου στα προάστια, πηγαίνοντας για δουλειά στην πόλη.

Στην άλλη άκρη του δρόμου μου, πριν καν φτάσω στη στάση του λεωφορείου, υπάρχει μια πέτρινη πλάκα στο μπροστινό μέρος ενός συνηθισμένου διώροφου σπιτιού. Λέει, «Ο Raymond Langlois γεννήθηκε εδώ στις 30 Ιουνίου του 1922. Συνελήφθη για αντίσταση στις 13 Οκτωβρίου 1940, πέθανε για τη Γαλλία ενώ βρισκόταν σε απέλαση, στις 15 Δεκεμβρίου 1943, στο Άουσβιτς». Με άλλα λόγια, τρεις μήνες μετά τη φασιστική περίοδο, ο 18χρονος Raymond ενήργησε κατά του καθεστώτος με τρόπο που μάλλον δεν είναι γνωστός σε κανέναν στον δρόμο μου, και έτσι τον πήραν, τον χρησιμοποίησαν ως σκλάβο για τρία χρόνια και μετά τον δολοφόνησαν.

Περπατώ άλλα δέκα λεπτά μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό στο Noisy-le-Sec. Όπως σχεδόν σε κάθε σταθμό στη Γαλλία, υπάρχει μια πλάκα που φέρει τα ονόματα των εργατών σιδηροδρόμων, με έδρα τον συγκεκριμένο σταθμό, που πυροβολήθηκαν επειδή σαμπόταραν γραμμές τρένων, βοήθησαν Εβραίους να φύγουν από τη χώρα, σκότωσαν ναζί ή για κάποια άλλη καλή πράξη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά...

Περισσότερα …