Ο Νόελ Ιγκνάτιεφ (Noel Ignatiev, 1940-2019) υπήρξε Αμερικανός συγγραφέας, ιστορικός, επηρεασμένος από τη σκέψη του ελευθεριακού CLR James, γνωστός για τη θεωρία του σχετικά με τη φυλή και για το κάλεσμά του να καταργηθεί η «λευκότητα». Ο Ignatiev ήταν συνιδρυτής της “New Abolitionist Society” και συνεκδότης του πλέον θρυλικού περιοδικού “Race Traitor” [Προδότης της φυλής], το οποίο προωθούσε την ιδέα ότι «η προδοσία της λευκότητας είναι πίστη στην ανθρωπότητα». Έγραψε το βιβλίο How the Irish Became White (Routledge, 1995), μια εξέταση των επιλογών που έκαναν οι πρώτοι Ιρλανδοί μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί από τους οποίους, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την ξενοφοβία και το ιστορικό της καταπίεσης των ίδιων, προχώρησαν στο να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να αυξήσουν τη δύναμή τους στην κοινωνία ταυτιζόμενοι ως «λευκοί» και συμμετέχοντας στην καταπίεση των πιο σκουρόχρωμων λαών. Μεταφράζουμε σήμερα για το Αυτολεξεί μια σχετική του συνέντευξη στο ZNet.
Νόελ Ιγκνάτιεφ: Μου φαίνεται ότι πολιτισμικά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια λευκή χώρα. Πολιτισμικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι, τουλάχιστον, όπως το έθεσε κάποτε ο Albert Murray, “αδιαμφισβήτητα μιγάδες”. Κάθε Αμερικανός, μόνο και μόνο λόγω της έλευσής του σε αυτές τις ακτές, γίνεται πολιτισμικά εν μέρει Γιάνκης, εν μέρει Αμερικανός ινδιάνος και εν μέρει μαύρος, με μια μικρή δόση εθνοτικού αλατιού. Κατά μία έννοια, οι άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό. Απλά σκεφτείτε τη μουσική που ακούμε, τους χορούς που κάνουμε, τα αθλήματα που θαυμάζουμε, το ντύσιμο, τους ρυθμούς της ομιλίας, ορισμένα χαρακτηριστικά των προτεσταντισμού και ακόμη και, σε ορισμένα μέρη, του καθολικισμού – όλα αυτά τα πράγματα υποδηλώνουν μια μαύρη επιρροή στην αμερικανική ζωή. Και οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές το απολαμβάνουν αυτό – αν και δεν είναι αρκετά πρόθυμοι να να το παραδεχτούν. Προτιμούν να το αρνούνται. Αλλά ακόμη και στον βαθμό που το κάνουν –κι αυτό είναι ζωτικής σημασίας– θέλουν να διαχωρίσουν όλα τα παραπάνω από το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων και της πολιτειότητας. Έτσι, μου αρέσει να λέω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο που αποτελείται από ανθρώπους που περνιούνται για λευκοί. Υπάρχουν εκατομμύρια εξ αυτών που αρνούνται την παρουσία των μαύρων μέσα στις ίδιες τους τις ψυχές και τις καρδιές.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι αποδέχονται πολύ κακοποίηση και πολύ πόνο – και μιλώ για τους λεγόμενους λευκούς ανθρώπους τώρα. Όλοι γνωρίζουν ότι οι μαύροι καταπιέζονται. Μιλάω για τους λευκούς ανθρώπους που αποδέχονται πολλές κακοποιήσεις και κακομεταχείριση –από την κυβέρνηση, από τους εργοδότες τους, από τους ιδιοκτήτες τους, από τους ανθρώπους της εξουσίας– επειδή τουλάχιστον έχουν την παρηγοριά ότι είναι λευκοί, ή ότι νομίζουν ότι είναι λευκοί. Θέλω να το δω αυτό να διαλύεται.
Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;
Νομίζω ότι ο τρόπος για να το σπάσουμε είναι να επιτεθούμε και να διαταράξουμε τις δομές που αναπαράγουν τη χρωματική γραμμή στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για ποιες δομές μιλάμε δηλαδή;
Δεν μιλάω για ρατσιστές. Υποθέτω ότι υπάρχει ένας μικρός αριθμός λευκών ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες που είναι αφοσιωμένοι ιδεολογικά λευκοί ρατσιστές. Και υπάρχει ένας μικρός αριθμός λευκών ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες που είναι πραγματικά, ειλικρινά, εναντίον της λευκής υπεροχής και θέλουν να την ανατρέψουν. Και υποθέτω ότι η πλειονότητα των λευκών ανθρώπων σε τούτη τη χώρα μάλλον κάνουν το ίδιο όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι από καταβολής κόσμου. Ζουν τη συνηθισμένη ιδιωτική τους ζωή, αναζητώντας την ευχαρίστηση και αποφεύγοντας τον πόνο. Δεν επιθυμούν το κακό στους έγχρωμους, αλλά από την άλλη πλευρά δεν είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν να αλλάξουν κάτι πάνω σε αυτό.
Και σε γενικές γραμμές λειτουργούν όπως οι “καλοί Γερμανοί” κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, επειδή είναι πιο άνετο γι’ αυτούς από πολλές απόψεις να μην ξέρουν…
Δεν μιλώ, λοιπόν, για τον Tom Metsker ή τους σκληροπυρηνικούς λευκούς ρατσιστές που αναπαράγουν τη φυλετική καταπίεση. Μιλώ για τους συνηθισμένους mainstream θεσμούς αυτής της κοινωνίας – την αγορά εργασίας, το σχολικό σύστημα, την αστυνομία και το δικαστικό σύστημα, τη βιομηχανία κοινωνικής εργασίας, τη διοίκηση της στέγασης. Για όλους αυτούς τους διάφορους κοινωνικούς μηχανισμούς, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν και διοικούνται από καλοπροαίρετους ανθρώπους που θα τρομοκρατούνταν στην ιδέα ότι στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που αναπαράγουν τις δομές του ρατσισμού.
Πώς αναπαράγουν οι ίδιοι τις δομές του ρατσισμού;
Λοιπόν, για παράδειγμα, ας πάρουμε την παρακολούθηση στα δημόσια σχολεία, η οποία έχει ένα σαφές ρατσιστικό χαρακτηριστικό. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με δύο ομάδες ανθρώπων που προέρχονται από την ίδια ιστορία. Δημιουργείται μια δικαιολογία για τον διαχωρισμό των μαύρων από τους λευκούς. Οι άνθρωποι καναλιζάρονται, ακόμη και από την πρώτη τάξη. Στέλνονται κατευθείαν σε ένα μονοπάτι που θα τους οδηγήσει σε εξειδικευμένες δουλειές, σε καλύτερες καταστάσεις, σε ένα συγκεκριμένο είδος επαγγελματικού μέλλοντος. Και από την άλλη πλευρά, έχουμε ανθρώπους που στέλνονται, διοχετεύονται, κατευθείαν στον στρατό, στη φυλακή, στην αποθήκη ή στις πιο χαμηλά διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Τα σχολεία το κάνουν αυτό με το πρόσχημα των αντικειμενικών και δίκαιων εξετάσεων. Αλλά, όπως έχουν επισημάνει πολλοί άνθρωποι, αυτά τα πρότυπα και αυτές οι εξετάσεις είναι φυλετικά φορτισμένες.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αγορά εργασίας και η εμπλοκή των συνδικάτων στον έλεγχο της αγοράς εργασίας και στη διατήρηση ενός είδους συστήματος συνέχειας πατέρα-γιου -ιδιαίτερα σε ορισμένα από τα απομεινάρια των βιομηχανιών ειδικευμένων επαγγελμάτων, όπου οι υδραυλικοί και οι ξυλουργοί κ.λπ. μπορούν να μεταβιβάσουν αυτό που ισοδυναμεί με το δικαίωμα εργασίας σε αυτές τις βιομηχανίες από τον πατέρα στον γιο, από τον θείο στον ανιψιό, με τρόπο που αποκλείει τους μαύρους. Και πάλι, αυτό δεν συμβαίνει ανοιχτά ως θέμα χρώματος –γίνεται μέσω της οικογένειας– αλλά το αποτέλεσμα αυτού είναι ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά από αυτά τα επαγγέλματα που περιορίζονται σε ανθρώπους που ονομάζονται λευκοί.
Ένα άλλο παράδειγμα, φυσικά, είναι τα δικαστήρια και το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, το οποίο έχει προσελκύσει τη μεγαλύτερη προσοχή προσφάτως. Ο θεσμός που περιλαμβάνει τη μεγαλύτερη συμμετοχή μαύρων ανδρών –ιδιαίτερα των εικοσάρηδων– είναι το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, ξεπερνώντας κατά πολύ το σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα ναρκωτικά παρέχουν την πιο διαφωτιστική μελέτη περίπτωσης σε αυτό το σημείο. Η ποινή για τη χρήση έστω και μιας μικρής ποσότητας κρακ είναι κατά πολύ αυστηρότερη από την ποινή για τη χρήση ή κατοχή παρόμοιας ποσότητας κοκαΐνης σε σκόνη – η κοκαΐνη κρακ είναι το ναρκωτικό επιλογής για τους μαύρους στο γκέτο, ενώ η κοκαΐνη σε σκόνη για τους λευκούς στα προάστια.
Το αποτέλεσμα είναι οι φυλακές να γεμίζουν με ανθρώπους που είναι μέσα για μια ασήμαντη ποσότητα κρακ, ενώ οι κάτοικοι των προαστίων απολαμβάνουν ατιμωρησία. Η χρήση ναρκωτικών έχει πλέον γεμίσει τις φυλακές της Αμερικής με φτωχούς, σε μεγάλο βαθμό μαύρους, ανθρώπους.
Το Κογκρέσο, μάλιστα, καταψήφισε έναν νόμο που θα εξάλειφε αυτή την ασυμφωνία στην αυστηρότητα των αντίστοιχων ποινών –παρότι οι λέξεις «μαύροι» και «λευκοί» δεν αναφέρονταν ποτέ στον νόμο–, καθιστώντας έτσι σαφές ότι οι νέοι μαύροι άνδρες θα συνεχίσουν να διοχετεύονται στις φυλακές, ενώ ο νόμος θα κλείνει το μάτι στη χρήση κοκαΐνης από λευκούς στα προάστια.
Τις προάλλες περιγράψατε ένα συγκλονιστικό παράδειγμα από τη δική σας εμπειρία αυτού του διπλού προτύπου που μοιάζει με απαρτχάιντ και είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη νομική μας κουλτούρα. Θα το μοιραστείτε ξανά;
Αυτού του είδους η εμπειρία μάς θέτει ένα ερώτημα: Πώς θα ξεφύγουμε από αυτό; Την τελευταία φορά που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, έστριψα παράνομα δεξιά σε κόκκινο φανάρι. Δεν ήξερα ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό στη Νέα Υόρκη. Ένας αστυνομικός με σταμάτησε. Του έδωσα το δίπλωμά μου. Το κοίταξε ευγενικά και με επέπληξε, μου είπε να μην το ξανακάνω και με άφησε να φύγω.
Προσπάθησα να πω στον εαυτό μου, τι συμβαίνει εδώ; Μου φαίνεται σαν με κοίταξαν –είμαι λευκός– και είπαν, εντάξει, μπορούμε να αφήσουμε αυτόν τον τύπο να φύγει, δεν είναι επικίνδυνος για εμάς, φαίνεται εντάξει. Παραβίασε τον νόμο, αλλά δεν τρέχει τίποτα, θα τον αφήσουμε λίγο χαλαρό, θα τον αφήσουμε ήσυχο.
Είναι μέλος της ομάδας μας…
Ακριβώς. Τώρα οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι αν ήμουν μαύρος, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Μπορεί να είχα πάρει κλήση. Μπορεί να με πήγαιναν στο τμήμα και να με εξέταζαν. Μπορεί να ήμουν ο Rodney King μέχρι να τελειώσουν μαζί μου. Οι περισσότεροι μαύροι Αμερικανοί έχουν ανέκδοτα – είναι κάτι συνηθισμένο–, όπως ότι οι μπάτσοι σταματούν μαύρους για το γνωστό έγκλημα DWB: Driving While Black.
Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα της συντήρησης, βλέπετε, της λευκής ομάδας-λέσχης. Με στρατολόγησες, με κρατάς. Λειτουργεί διακριτικά. Είναι μια ανταμοιβή για μένα για την υποτιθέμενη καλή συμπεριφορά στο παρελθόν και ένα κίνητρο για την υποτιθέμενη καλή συμπεριφορά στο μέλλον. Έτσι αναρωτιέμαι: Τι κερδίζω και τι εγκαταλείπω; Αυτό που κερδίζω από αυτό, προφανώς, είναι ότι δεν παίρνω κλήση – με αφήνουν ελεύθερο με λίγη ευγένεια. Αλλά αυτό που εγκατέλειψα είναι η ικανότητά μου να αγωνίζομαι ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους: τους αστυνομικούς και τους δικαστές και τους ιδιοκτήτες και τους εργοδότες και τους πολιτικούς αξιωματούχους, οι οποίοι οδηγούν την αμερικανική οικονομία σε συντριβή και καταστρέφουν την ποιότητα της αμερικανικής ζωής – και όλα αυτά επειδή τουλάχιστον έχω τα προνόμια της ιδιότητας του μέλους αυτής της λέσχης.
Ρωτώ, λοιπόν, τον εαυτό μου, τι θα μπορούσα να κάνω για να βγω από τη λέσχη; Πώς θα μπορούσα να διαλύσω τη λέσχη; Τι θα έκανε τους μπάτσους να μου φέρονται διαφορετικά;
Αυτό που θα τους έκανε να με αντιμετωπίσουν με αδιαφορία είναι αν δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι για το αν είμαι λευκός απλώς κοιτάζοντάς με. Και αυτό που θα τους έκανε να το σκεφτούν δύο φορές είναι αν υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που ενεργούσαν –με δημόσιο τρόπο– προκλητικά, κατάφωρα μη λευκό. Τότε οι αστυνομικοί δεν θα μπορούσαν πλέον να είναι σίγουροι. Θα έπρεπε να αρχίσουν να εξετάζουν τη συμπεριφορά του καθενός ξεχωριστά. Διαφορετικά, θα επέστρεφαν στο πρότυπο που διέπει την αστυνομική συμπεριφορά σε όλο τον κόσμο, όπου δεν τίθεται θέμα φυλής – δηλαδή στην κοινωνική τάξη: ομιλία, ντύσιμο, τα συνήθη σύμβολα.
Σε όλο τον κόσμο, οι αστυνομικοί δέρνουν φτωχούς ανθρώπους, αυτή είναι η δουλειά τους. Αυτό που πρέπει να εξηγηθεί δεν είναι γιατί χτύπησαν τον Rodney King – αυτό το κάνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Το ερώτημα δεν είναι γιατί χτυπούν μαύρους, αλλά γιατί δεν χτυπούν τακτικά και συστηματικά ανθρώπους που μοιάζουν λευκοί. Ο λόγος γι’ αυτό είναι αυτή η ομάδα-λέσχη που υπάρχει. Λοιπόν, οι λευκοί κερδίζουν κάτι από αυτό το κλαμπ, όπως έχω επισημάνει, αλλά χάνουν επίσης κάτι από αυτό. Πληρώνουν επίσης ένα τίμημα για τη συμμετοχή τους σε αυτό το κλαμπ, και το τίμημα είναι να ζουν σε μια κοινωνία που πάει κατά διαόλου και αυτό το ξέρουν όλοι.
Όταν μιλάτε για το να μην συμπεριφερόμαστε σαν λευκοί, και επομένως να μην θεωρούμαστε μέλη αυτού του κλαμπ, τι έχετε συγκεκριμένα στο μυαλό σας; Μιλάτε για συγκεκριμένες μορφές πολιτισμικής συμπεριφοράς; Σκέφτεστε με βάση τη λογική των ανθρώπων που αναπτύσσουν ένα νέο πολιτικό και διανοητικό πλαίσιο; Ή μήπως υπονοείτε μια συνολικότερη αίσθηση υπαρξιακής ταυτότητας – κάτι που θα έφτανε στον πυρήνα της ύπαρξης κάποιου; Πώς προτείνετε, με άλλα λόγια, να εκφράζουν οι άνθρωποι στους διαχειριστές του φυλετικού-ταξικού συστήματος σε αυτή τη χώρα το “Δεν είμαι μέλος της λέσχης σας”.
Μιλώ για μια σειρά από διαφορετικά πράγματα – όλα τα παραπάνω. Τι θα γινόταν αν είχα ένα αυτοκόλλητο στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου που έγραφε AVENGE RODNEY KING; Τότε οι μπάτσοι θα μου είχαν αντιδράσει διαφορετικά. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό θα ήταν το πιο σοφό πράγμα που θα έκανα. Ίσως να κατέληγα ως άλλη μια στατιστική στη μέση της νύχτας – δεν ξέρω.
Μια δυνατότητα ενός προγράμματος, που ξέρω ότι κάποιοι αρχίζουν να εφαρμόζουν, είναι αυτό που αποκαλούν πρόγραμμα “Cop Watch”. Πρόκειται για ανθρώπους που φαίνονται λευκοί και κυκλοφορούν στον δρόμο με μεγάλες πινακίδες που γράφουν “Παρατηρητές Αστυνόμων”. Ή κυκλοφορούν με ένα καλά σηματοδοτημένο αυτοκίνητο, εστιάζοντας σε γειτονιές όπου η αστυνομία είναι γνωστό ότι σταματά μαύρους και τους κακοποιεί ή τους πιάνει το βράδυ του Σαββάτου καθώς βγαίνουν από τα μαγαζιά. Και βρίσκονται εκεί με μια βιντεοκάμερα, κρατώντας σημειώσεις και παρακολουθώντας την αστυνομία.
Αυτό είναι ένα απολύτως νόμιμο πρόγραμμα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το δικαίωμα να παρατηρούν δημόσιους υπαλλήλους. Και όμως είναι σαφές ότι αυτού του είδους το πρόγραμμα οδηγεί τους αστυνομικούς σε αδιέξοδο. Δεν επιθυμούν να ελέγχονται ή να παρατηρούνται οι παρανομίες τους. Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτού του είδους τα πράγματα, κατά μία έννοια, χρησιμοποιούν την προστασία του λευκού δέρματος, αλλά απορρίπτοντάς το. Διότι αναλαμβάνοντας ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι σαφές ότι θέτουν τους εαυτούς τους εκτός της προστασίας του λευκού δέρματος. Λένε στους μπάτσους και στην κοινωνία γενικότερα: Δεν είμαστε με το μέρος σας και, επιπλέον, σκοπεύουμε να σας καταστήσουμε υπόλογους.
Νομίζω ότι κάτι τέτοιο, άνθρωποι που αναλαμβάνουν τέτοιου είδους δράση –δεν είναι βίαιη, δεν είναι καν παράνομη– διαταράσσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν κανονικά η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα: να διοχετεύουν τους μαύρους στη φυλακή και τους λευκούς στο κολέγιο, ή τουλάχιστον σε μια ανεκτή κατάσταση στον κόσμο. Και υπάρχει ανάγκη να σκεφτούμε κάποια είδη αναλογιών που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε άλλες σφαίρες της κοινωνίας.
Μου φαίνεται ότι το θεμελιώδες σημείο είναι ότι οι άνθρωποι που μοιάζουν λευκοί πρέπει να προχωρήσουν πέρα από το να συμπάσχουν απλώς με τα βάσανα των έγχρωμων ανθρώπων. Χρειάζεται να ταυτιστούν μαζί τους. Αν το κάνουν αυτό, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το σπάσιμο του σκηνικού.
Ποια είναι, για εσάς, η διαφορά μεταξύ της απλής συμπάθειας και της πραγματικής ταύτισης με τις καταστάσεις των άλλων ανθρώπων;
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Κάθε άτομο που μοιάζει με λευκό σε αυτή τη χώρα έχει ακούσει αστεία περί φυλής, αστεία κατά των μαύρων – πάρα πολλά. Μιλώ τώρα για ανθρώπους που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους φανατικούς. Μιλάω για την πλειονότητα των ανθρώπων που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη και για την πλειονότητα των φίλων μου. Τις περισσότερες φορές, δεν λέμε τίποτα. Κάποιος αναφέρει κάποια σπόντα για κάποιον από αυτούς, και δεν λέμε τίποτα. Με τη σιωπή μας, συμμετέχουμε σε μια διαδικασία λευκής συγκόλλησης. Επικυρώνουμε αυτή την εμπειρία. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε, απλώς πρέπει να σιωπούμε σχετικά με αυτό.
Μια εναλλακτική απάντηση είναι η φιλελεύθερη προσέγγιση. Η απάντηση γίνεται μια διάλεξη: η προκατάληψη είναι λάθος, και δεν πρέπει να μιλάτε έτσι γι’ αυτούς. Αυτό αποτελεί συμπάθεια. Ξεφεύγει πέρα από την ουδετερότητα. Είναι μια έκφραση συμπάθειας, αλλά δεν είναι ακόμα ταύτιση.
Ένας τρίτος τρόπος, που θα έπαιρνε τη δική μου ψήφο, θα ήταν να απαντήσουμε στο άτομο λέγοντας: “Ω, πιθανότατα το είπες αυτό επειδή νομίζεις ότι είμαι λευκός. Αυτό είναι ένα λάθος που κάνουν συχνά οι άνθρωποι επειδή φαίνομαι λευκός”. Αυτό αποτελεί ένα βήμα πέρα από τη συμπάθεια. Αυτό είναι ήδη μια ταύτιση. Όπως είχα αναφέρει σε έναν τύπο:
Τι θα γινόταν αν αντιδρούσατε στις προσβολές κατά των μαύρων σαν να στρέφονταν κατά της μητέρας σας; Πώς θα αντιδρούσατε τότε; Απλά εφαρμόστε τον ίδιο κανόνα σε ανθρώπους που μιλούν για τους μαύρους και θα διαπιστώσετε ότι έχετε προχωρήσει πέρα από τη συμπάθεια – έχετε φτάσει στο σημείο της ταύτισης.
Αυτό που μπορεί επίσης να ανακαλύψετε σε αυτή την κατάσταση είναι ότι βρίσκεστε εκτός του κλαμπ των λευκών. Αν το κάνετε αυτό τακτικά και με συνέπεια, θα βρεθείτε έξω από τα προνόμια της λευκότητας. Αυτό εννοώ με τον όρο “αντίστροφα oreos”: άνθρωποι που μοιάζουν λευκοί αλλά δεν είναι λευκοί. Θα έλεγα ότι όταν υπάρξει μια κρίσιμη μάζα αυτών των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ίδια η λευκή φυλή θα αυτοκαταστραφεί.
Σε ποια κλίμακα οραματίζεστε αυτή την “κρίσιμη μάζα”; Για τι μέγεθος μπλοκ μιλάμε;
Το παράδειγμα που μου αρέσει να σκέφτομαι είναι το παράδειγμα των πλαστών χρημάτων. Πόσο πλαστό χρήμα πρέπει να κυκλοφορήσει για να υπονομεύσει την αξία του επίσημου νομίσματος; Λοιπόν, έχουν γίνει σχετικές μελέτες. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε καν το μισό. Πέντε ή δέκα τοις εκατό των πλαστών χρημάτων που κυκλοφορούν είναι αρκετά για να καταστρέψουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στο επίσημο νόμισμα της κοινωνίας.
Το λευκό δέρμα είναι το επίσημο νόμισμα αυτής της κοινωνίας. Αγοράζει την είσοδο στις γειτονιές, στα σχολεία και ούτω καθεξής. Αυτό το ονομάζω προνόμιο του λευκού δέρματος. Το λευκό δέρμα είναι το νόμισμα.
Τώρα, αν υπήρχαν πέντε ή δέκα τοις εκατό πλαστογραφημένοι λευκοί τριγύρω –άνθρωποι που έμοιαζαν λευκοί αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν– τότε, νομίζω, το λευκό δέρμα θα έχανε την αξία του. Ο δικαστής, ο διευθυντής του σχολείου, ο αστυνομικός, ο κοινωνικός λειτουργός, ο υπεύθυνος προσωπικού του εργοστασίου –και όλοι οι άλλοι άνθρωποι που εφαρμόζουν και εκτελούν τη φυλετική παρακολούθηση της κοινωνίας μας– δεν θα ήταν πλέον σίγουροι για το πώς να επιτελέσουν τη λειτουργία τους. Η λευκή φυλή θα υφίστατο κάποιου είδους σχάση ή αυτοκαταστροφή, και θα ανοιγόμασταν στις δυνατότητες που θα μπορούσαν να μετατρέψουν αυτή τη χώρα από τον εφιάλτη που ήταν, στο όνειρο που θα μπορούσε να είναι.
Έχετε πει ότι οι δύο επιλογές που προβλέπετε στο άμεσο μέλλον αυτής της χώρας είναι ο φασισμός, από τη μία πλευρά, ή η διάλυση της λευκής φυλής, από την άλλη. Γιατί βλέπετε ότι αυτές είναι οι δύο μοναδικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή;
Ένα πράγμα, σαφές για μένα, είναι ότι για πολλούς φτωχούς, τους λεγόμενους λευκούς, τα προνόμια του λευκού δέρματος δεν κάνουν τόσα πολλά γι’ αυτούς όσο έκαναν στο παρελθόν και όσο νομίζουν ότι θα έπρεπε να κάνουν. Υπάρχουν ένα σωρό λευκοί που βρίσκονται σε αδιέξοδες δουλειές, που τα σχολεία τους δεν πάνε πουθενά, που βρίσκουν τους εαυτούς τους να παρενοχλούνται από τους μπάτσους. Ξέρουν ότι, για πρώτη φορά, η κατάστασή τους δεν θα είναι τόσο καλή όσο ήταν η κατάσταση των γονιών τους.
Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι φασίστες –οι λευκοί ρατσιστές, κάποιοι σκίνχεντς, η αδελφότητα των Άριων και διάφορες τέτοιες ομάδες– κάνουν προσπάθειες να στρατολογήσουν αυτούς τους ανθρώπους σε ομάδες γύρω από το σχέδιό τους: θα επανατοποθετήσουμε τη λευκή φυλή στην εξέχουσα θέση της –τη σωστή της θέση– μέσω μιας βίαιης επανάστασης των φτωχών λευκών. Αυτό είναι φασισμός. Υπό μια ορισμένη έννοια, οι φασίστες στρατολογούν και αποκτούν επιρροή ανάμεσα στα πιο θυμωμένα, τα πιο στερημένα, τα πιο αποξενωμένα και δυνητικά πιο ριζοσπαστικά τμήματα της λευκής Αμερικής.
Είμαι πεπεισμένος ότι η μέση οδός είναι νεκρή. Η δυνατότητα μικρών μεταρρυθμίσεων και μπαλώματος των πραγμάτων και ούτω καθεξής έχει εκλείψει. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ανοίγματος μιας νέας Μεγάλης Κοινωνίας ή ψήφισης μεγάλων μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων. Θα υπάρξει κάποιου είδους θεμελιώδης, πολύ δραματική αλλαγή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι προφανές για μένα από όλα τα πράγματα που βλέπω στη λαϊκή κουλτούρα και από το να ακούω πώς μιλούν οι άνθρωποι.
Ή οι φασίστες θα οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια επανάσταση των φτωχών λευκών, η οποία θα ανοίξει τις πόρτες σε φρικαλεότητες πέρα από οτιδήποτε έχουμε δει – από τις οποίες δεν εξαιρώ τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930 και του ’40. Ή αυτοί οι άνθρωποι πρόκειται να πουν: “Δεν θα το κάνω: Στο διάολο μ’ αυτό. Δεν επιθυμούμε να είμαστε λευκοί. Επιθυμούμε να αναγνωρίσουμε ότι άλλοι άνθρωποι, αυτοί που αγωνίζονται πιο σκληρά ενάντια στις αδικίες αυτής της κοινωνίας, τα πιο ακραία θύματά της –οι μαύροι νέοι– που κάνουν ό,τι μπορούν για να αντισταθούν σε αυτό που τους κάνει η αμερικανική κοινωνία, αυτοί είναι οι πιο στενοί εν δυνάμει σύμμαχοί μας.
Με άλλα λόγια, δεν θα είμαστε πια λευκοί. Θα πάρουμε το ρίσκο να είμαστε ελεύθεροι.
Κατά μία έννοια, αυτό με φέρνει πίσω στην κατάσταση των Ιρλανδών: να αποβιβάζονται εδώ στις δεκαετίες του 1820 και του ’30, να ρίχνονται στον πάτο του σωρού, δίπλα στους σκλάβους και τους ελεύθερους μαύρους, και αυτή τη φορά να λένε όχι – δεν θα προσπαθήσουμε να μπούμε στη λευκή φυλή. Αντ’ αυτού, θα προσπαθήσουμε να γκρεμίσουμε ολόκληρο το σύστημα της φυλετικής, οικονομικής και πολιτιστικής αδικίας και να χτίσουμε έναν νέο κόσμο πάνω στις στάχτες του παλιού.
* Η παρούσα συνέντευξη μεταδόθηκε την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου το 1996 στον ραδιοφωνικό σταθμό WZRD-FM του Σικάγο.
**Η συνέντευξη αναδημοιεύεται από εδώ: https://www.aftoleksi.gr/2022/08/24/efeyresi-tis-leykotitas-makra-istoria-mias-epikindynis-ideas-2o-meros-synenteyxis/?fbclid=IwAR2zDAAv74zKgzsZ6gxzzN8YSoNhjF5wCS4Smos554s8Te0AjtCP6rRYbiE
