Στο τέλος του 2011 είδαμε μια ολοένα μεγαλύτερη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη από τους καπιταλιστές και τους συμμάχους τους – τις κυβερνήσεις. Υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ των αριστερών και δεξιών κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας με βάση την αρχή ότι οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν για την κρίση. Η Ελλάδα είναι εμβληματική στο θέμα αυτό: έχει σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που περιλαμβάνει υπουργούς από την άκρα δεξιά, απόδειξη του ότι οι καπιταλιστές δεν θα διστάσουν να βασιστούν σε αυταρχικά μέσα για να αναγκάσουν τους εργαζόμενους άνδρες και γυναίκες να πληρώσουν για την κρίση.
Η συμφωνία αυτή που έχει επιτευχθεί μεταξύ μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς επιδεινώνεται με την από κοινού συμπαιγνία τους με τις χρηματοπιστωτικές αγορές, τις τράπεζες και τη βιομηχανία. Οι εικαζόμενες συγκρούσεις για το ζήτημα του χρέους μεταξύ των κυβερνήσεων και των οργανισμών αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας είναι απάτη: οι κυβερνήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πηγαίνουν χέρι-χέρι στη συμφωνία του να επιβάλουν τρομερές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και μισθούς, να παρατείνουν τις ώρες εργασίας μας και να επιμυκήνουν το όριο συνταξιοδότησης, να ξεπουλούν ή να καταστρέφουν τις δημόσιες υπηρεσίες, να επιτείνουν την επισφάλεια και την ανεργία, και όλα αυτά για το μεγαλύτερο όφελος των καπιταλιστών, οι οποίοι εξακολουθούν να περιμένουν -τι έκπληξη- να αυξήσουν τα κέρδη τους, χάρη στην κρίση που δημιουργήθηκε από την αρχή! Εν όψει αυτής της καρδιακής συμμαχίας μεταξύ των πολιτικών και των καπιταλιστών, οι εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να βασίζονται στον εαυτό τους, να αντισταθούν και να αναγκάσουν να βρεθεί μια εναλλακτική διέξοδος από την κρίση.
Η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι να ξεφύγουμε από τον καπιταλισμό. Το σύστημα αυτό ποτέ δεν θα παράγει τίποτα εκτός από ανισότητα, μια κοινωνία όπου το χρήμα και η εξουσία πάντα θα συγκεντρώνονται στα χέρια μιας μειοψηφίας που αποτελείται από τους καπιταλιστές και τους γραφειοκράτες, με μια παραγωγή και οικονομία τρελής σπατάλης πόρων, αλλά που ποτέ δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του πληθυσμού. Δείχνοντας την ανάγκη για μια άλλη κοινωνία, όπου ο πλούτος και η δύναμη θα μοιράζονται εξίσου μεταξύ όλων και όπου η οικονομία θα εστιάζεται στην ικανοποίηση των αναγκών -μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία- μπορούμε να προσφέρουμε μια πολιτική διέξοδο στους αγώνες που ανθίζουν εδώ και εκεί, αλλά που δεν έχουν ακόμη καταφέρει να εξαπλωθούν.
Με την επιβεβαίωση της άρνησης των λαϊκών τάξεων να πληρώσουν το καπιταλιστικό χρέος, με την καταπολέμηση των επιπτώσεων της πολιτικής της λιτότητας σπιθαμή προς σπιθαμή, με την οργάνωση μιας στέρεας αλληλεγγύης ανάμεσα στις λαϊκές τάξεις και με την παροχή των δομών στον αγώνα εν μέσω της εκδήλωσης των κοινωνικών κινημάτων, οι εργαζομένοι άνδρες και α γυναίκες θα είναι και πάλι σε θέση να βρουν την ελπίδα. Ως ελευθεριακοί κομμουνιστές, έχουμε την πρόθεση να παίξουμε το ρόλο μας στην ίδια τη βάση αυτών των αγώνων, με την ενθάρρυνση της ριζοσπαστικοποίησης και της αυτοδιεύθυνσης.
Για να προχωρήσουμε μπροστά και να οικοδομήσουμε τη διεθνή αλληλεγγύη, όλα τα κινήματα πρέπει να ενωθούν σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πώς να οργανώνονται στο επίπεδο αυτό και πώς...
“Ο αναρχισμός του δεν ήταν δογματικός. Αποτελείτο από συνδικαλισμό, αντι-κοινοβουλευτισμό, από ελεύθερη σκέψη, ελεύθερο έρωτα, από νεο-Μαλθουσιανισμό και πολύ θράσος. Ήταν ο Benoit, απλά ο Benoit.” Ο Pierre Monatte για τον Broutchoux
Ο Benoit Broutchoux γεννήθηκε στο Essertenne στη Γαλλία στις 7 Νοεμβρίου 1879. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά. Ο πατέρας του ο Sebastien ήταν μεταλλουργός. Ξεκίνησε τη δουλειά πολύ νέος ως καροτσιέρης σε ένα αγρόκτημα, στη συνέχεια εργάστηκε σε διάφορα εργοστάσια πριν γίνει ανθρακωρύχος στο Montceau les Mines. Τραυματίστηκε στο πόδι σε ένα εργατικό ατύχημα. Το 1898 πήγε στο Παρίσι και εργάστηκε ως σκαφτιάς στην κατασκευή του...
Σύντομο δοκίμιο του ονομαστού Ρώσου αναρχικού Γκρεγκόρι Μαξίμοφ για την ήττα της επανάστασης του 1917 από την αντεπανάσταση από τα μέσα
Υποστηριζόταν μέχρι σήμερα ότι η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789-1793 μας έδωσε ένα κλασσικό παράδειγμα επανάστασης και αντεπανάστασης. Ακόμη και τώρα πολλοί είναι της άποψης ότι η περίοδος της εξουσίας των Γιακωβίνων (Jacobin) συνιστούσε επαναστατική περίοδο, παρά τη σειρά αντεπαναστατικών μέτρων που υιοθετήθηκαν από την εξουσία, και ότι η πτώση των Γιακωβίνων σήμανε την αρχή της αντεπανάστασης. Ως εκ τούτου, αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία αντεπανάσταση εφόσον το κόμμα που ανέρχεται από...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018