Σύντομη βιογραφία του Ιταλού αναρχικού που δραστηριοποιήθηκε στην Αυστραλία.
Ο Ιταλός αναρχικός Boris Franteschini, πέθανε στις 26 Αυγούστου 1986 από καρκίνο. Ο Boris ήταν ένας από τους ενεργούς εκείνους Ιταλούς αναρχικούς της Μελβούρνης. Η αφοσίωση και ο ενθουσιασμός του για τον αναρχισμό ήταν στοιχεία που διατήρησε μέχρι τις τελευταίες ώρες της ζωής του.
Ο Boris Franteschini γεννήθηκε το 1914 στις ΗΠΑ από οικογένεια Ιταλών αναρχικών μεταναστών. Σε ηλικία 7 χρόνων επέστρεψε στην Ιταλία με την οικογένειά του. Το 1927, εξαιτίας της αυξανόμενης καταστολής στην Ιταλία από το φασιστικό καθεστώς η οικογένεια μετανάστευσε στην Αυστραλία και εγκαταστάθηκε στη Μελβούρνη.
Εργάστηκε κάποιο διάστημα στη φάρμα του πατέρα του στο Narre Warren και αργότερα ως ξυλοκόπος, μπετατζής και, τελευταία, ως μαρμαράς.
Στις δεκαετίες 1930 και 1940, ο Boris συμμετείχε ενεργά σε μια μεγάλη αναρχική ομάδα Ιταλών εξόριστων και μεταναστών στη Μελβούρνη. Η ομάδα αυτή παρέμβαινε κυρίως στους κόλπους της ιταλικής παροικίας, εκδίδοντας εφημερίδα και παίρνοντας μέρος στην αντιφασιστική δραστηριότητα. Παρείχε, επίσης, οικονομική και άλλη βοήθεια σε αναρχικούς του εξωτερικού, κυρίως της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Με το θάνατο των μεγαλύτερων σε ηλικία μελών της ομάδας, ο Boris έγινε ο άνθρωπος-αναφορά της όλης κίνησης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο διάστημα 1950-1965, η κίνηση αυτή των Ιταλών αναρχικών, με το όνομα Italian Anarchist Movement (Ιταλικό Αναρχικό Κίνημα) αριθμούσε γύρω στα 30 άτομα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήσαν μετανάστες στην Αυστραλία.
Δυστυχώς, η δραστηριότητα της ομάδας ήταν απομονωμένη, γιατί οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες σ’ αυτή δεν μιλούσαν καλά αγγλικά και επίσης, την ίδια εποχή δεν υπήρχε στην ουσία οργανωμένο αυστραλιανό αναρχικό κίνημα, ενώ ανάμεσα στη δεύτερη και τρίτη γενιά Ιταλοαυστραλών το ενδιαφέρον για τον αναρχισμό ήταν σχεδόν μηδαμινό.
Η ομάδα συγκαλούσε μηνιαίες συνελεύσεις. Μάζευαν χρήματα για την ενίσχυση του αναρχικού Τύπου στην Ιταλία. Στην πιο ενεργή τους φάση μάζεψαν χιλιάδες δολάρια που τα έστειλαν στο αναρχικό κίνημα στην Ιταλία για την καλύτερη προπαγάνδιση των αναρχικών ιδεών. Βοήθησαν διάφορους αναρχικούς από το εξωτερικό, ειδικά πρόσφυγες από τη φρανκική Ισπανία. Ακόμα και σ’ αυτούς που έρχονταν στην Αυστραλία έδειχναν την αλληλεγγύη τους, με προσφορά φιλίας και κατευθύνσεων στη χώρα αυτή.
Ωστόσο, από το 1965 η ομάδα άρχισε να μειώνεται σε αριθμό μελών. Μερικά από τα μέλη της πέθαναν, άλλοι εγκαταστάθηκαν σε άλλα μέρη της Αυστραλίας ή επέστρεψαν στην Ιταλία. Με το θάνατο του Boris Franteschini, έμειναν μόνο 4 μέλη από την ομάδα, οι Amendu Ceccaroni, Jack Farrello, Raphaele Turco και Bruno Vannini. (σ.τ.μ.: Σήμερα, δεν υπάρχει κανείς από αυτούς. Ο τελευταίος επιζών ήταν ο Bruno Vannini που πέθανε μερικά χρόνια πριν).
Αν και η ομάδα διατηρούσε επαφές με Ισπανούς και Βούλγαρους αναρχικούς εξόριστους ή μετανάστες στην Αυστραλία, μόνο από το 1986 και έπειτα κατορθώθηκε μια κάποια σύνδεση με κύκλους του ντόπιου αυστραλιανού αναρχικού κινήματος (σ.τ.μ.: αποσπασματικά πάντως). Η επαφή αυτή άρχισε με τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του αυστραλιανού αναρχισμού που έγιναν το 1986 στη Μελβούρνη, για τις οποίες οι Ιταλοί αναρχικοί προσέφεραν αρκετά χρήματα για βοήθεια, ενώ ο Boris Franteschini με τον Bruno Vannini παρακολούθησαν και συμμετείχαν σε μερικές εκδηλώσεις, κυρίως ομιλίες και παρουσιάσεις.
Στις 3 Μάη 1986 και παρά την αρρώστια του, ο Boris Franteschini συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τις οποίες ευχαριστήθηκε και για το λόγο ότι ανανέωσε παλιές του επαφές. Μέσω των επαφών αυτών, έγινε γνωστή η 60χρονη και πλέον παρουσία και δραστηριότητα των Ιταλών αναρχικών στην Αυστραλία και γεφυρώθηκε το γλωσσικό χάσμα.
Σήμερα, εξακολουθούμε να θυμόμαστε τον Boris Franteschini ως έναν γενναιόδωρο και ευφυέστατο αναρχικό, γεμάτο ενέργεια και ενθουσιασμό για τον κοινό μας αγώνα, που κράτησε τη φλόγα του αναρχισμού αναμμένη για αρκετές δεκαετίες σε ένα περιβάλλον συχνά εχθρικό σε τέτοιες ιδέες.
* Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον S. Russell (με ευχαριστίες στους Joe Toscano και Bruno Vannini για τις πληροφορίες) και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 7 (31), Οκτώβρης 1986, του αναρχοσυνδικαλιστικού περιοδικού του Σίδνεϊ «Rebel Worker». Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης» 10/6/9/2007.
