Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

19 Αυγούστου 2013

Η τραγική ιστορία δύο ξεχασμένων μαρτύρων που πέθαναν στην ηλεκτρική καρέκλα γιατί πίστεψαν στον άνθρωπο

1^ον

(«Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ», Τρίτη 22 Μαρτίου 1972, σελ. 4)

Σάκκο και Βαντσέτι: για τα παιδιά του Μαΐου του 1971 είναι ο τίτλος ενός φιλμ. Ενός φιλμ που ξαναγεννά τους δύο ξεχασμένους μάρτυρας του προλεταριάτου της δεκαετίας του 1920.

«Τα λόγια μας, οι ζωές μας, τα βάσανά μας δεν είναι τίποτε. Ας μας πάρουν τις ζωές μας, ζωές ενός καλού τσαγκάρη και ενός φτωχού ψαρά. Αυτό είναι ό,τι μπορούν να κάνουν! Αυτή η τελευταία στιγμή είναι δική μας. Αυτή η επιθανάτια αγωνία είναι ο θρίαμβός μας!»

Ο άνθρωπος που είπε αυτά τα λόγια μπροστά στο δικαστήριο που τον κατεδίκασε, πέθανε στην ηλεκτρική καρέκλα, στις 22 Αυγούστου 1927. Ονομαζόταν Μπαρτολομέο Βαντσέττι. Ο Νικόλα Σάκκο, φίλος του (ο καλός τσαγκάρης) είχε προηγηθή πριν από λίγα λεπτά. Ήταν κι’ οι δυό Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ. Γιατί καταδικάστηκαν; Οι δικαστές της Μασσαχουσέττης έλεγαν: επειδή επετέθησαν σε μία χρηματική αποστολή. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέβηκαν στο δρόμο, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σ’ ολόκληρον τον κόσμο, για να πετύχουν αναθεώρηση της δίκης τους, φώναζαν: Επειδή είναι αναρχικοί.

Σαράντα τέσσερα χρόνια από τότε, δεν υπάρχει πλέον μυστήριο για την ιστορία που απετέλεσε μια από τις μεγάλες πολιτικές υποθέσεις του αιώνος. Το φίλμ που αφιερώθηκε στους ήρωες αυτούς, δεν αμφισβητεί πιά την αθωότητά τους.

Ο Μπερνάρ Τομά διηγείται εδώ την ιστορία αυτών των δύο «μετοίκων» που πίστευαν στον άνθρωπο.

Πάλλουσα αλήθεια

Φαίνονταν ξεχασμένοι για καλά ο μικροεργάτης τσαγκάρης Σάκκο και ο πλανόδιος ψαράς Βαντσέττι, που είχαν γίνει πασίγνωστοι στην δεκαετία του 20 εξ αιτίας του μαρτυρίου τους. Φιγούρες που έγιναν μούμιες προς χρήση των συντηρητικών της σοσιαλιστικής εποποιΐας. Αναρχικοί, είναι αλήθεια. Και τα κομμουνιστικά κόμματα ολόκληρου του κόσμου δυσκολεύτηκαν να διεκδικήσουν σαν δικούς τους τούς δύο μάρτυρες, μαχητές μιάς προχωρημένης Δημοκρατίας, θύματα του ιμπεριαλισμού βέβαια, χωρίς να βρίσκωνται παρ’ όλα αυτά μέσα στην γραμμή: δοξασμένοι μάρτυρες, αλλά κακά παραδείγματα.

Να λοιπόν που βγαίνουν από το σκοτάδι με την ευκαιρία του ιταλικού φίλμ του Τζουλιάνο Μοντάλντο. Συγκινητικοί, φύσεις μεγάλες. Ο Βαντσέττι, τρυφερά δεσποτικός με τα μεγάλα μουστάκια, ήρεμος, σίγουρος, ήσυχος. Ο Σάκκο βίαιος και εύτρωτος κάτι σαν τον Σαρλώ του φιλμ «Μοντέρνοι καιροί», συντριμμένος από τον καπιταλισμό, που αγωνίζεται με αφέλεια κατά της αδικίας. Δυό άνθρωποι που χτυπήθηκαν και που χρησιμοποιήθηκαν από μια άλλη πλευρά ανέβηκαν παρά την θέλησή τους στο επίπεδο των συμβόλων, αντιμετώπισαν ένα πεπρωμένο για το οποίο δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι. Με καθυστέρηση 50 ετών ξαναγεννιέται η ίδια αγανάκτηση που ξεσήκωσε εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Η ίδια φρίκη μπροστά στην απαράδεκτη πραγματικότητα.

Η αλήθεια πάλλεται… σ’ όλο το φιλμ και σου σφίγγει την καρδιά. Η μέρα πέφτει και η φρίκη της συλλήψεως, ρόπαλα και πρόσωπα σημαδεμένα, η βία και η βιασύνη που μετριέται από τα πολυάριθμα φλας των φωτογράφων που συνωστίζονται. Η αθλιότητα.

Πίστη στον αγώνα

Και η λύσσα των αστυνομικών ξεσπάει στο κοπάδι...

Περισσότερα …