- Your name
- Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων
| Το τέλος του Ά Παγκοσμίου πολέμου βρήκε την εργατική τάξη της Ιταλίας σε μία κατάσταση έντονης επαναστατικής ζύμωσης. Παρότι ανέτοιμοι ακόμα να κατακτήσουν οι ίδιοι την εξουσία, οι εργάτες και οι αγρότες είχαν κερδίσει, από το 1918, μια πληθώρα παραχωρήσεων από το κράτος: μισθολογικές αυξήσεις, οχτάωρη εργασία και αναγνώριση των συλλογικών συμβάσεων. Στην επαρχία η αγροτιά είχε ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο με το κράτος, καταλαμβάνοντας τις γαίες που της είχε υποσχεθεί προπολεμικά. Ο νόμος Βισότσι, του Σεπτέμβρη του 1919, απλά νομιμοποίησε τις κοπερατίβες που είχαν ήδη στηθεί, ενώ οι «κόκκινες λίγκες» βοηθούσαν στη δημιουργεία ισχυρών σωματείων εργατών γης. Το 1919, όμως, εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια άμυνας του κεφαλαίου απένατι σε αυτήν την αναπτυσσόμενη επίθεση. Μία συνάντηση μεταξύ βιομηχάνων και γαιοκτημόνων τον Απρίλιο, στη Γένοβα, σφράγισε τα πρώτα βήματα αυτής της «ιερής συμμαχίας» ενάντια στην άνοδο της εργατικής ισχύος. Σε αυτήν τη συνάντηση καταστρώθηκαν σχέδια για τη δημιουργία, τον επόμενο χρόνο, της Γενικής Ομοσπονδίας Βιομηχανίας και της Γενικής Ομοσπονδίας Γεωργίας, οι οποίες έθεσαν μαζί σε λειτουργία μία στοχευμένη στρατηγική για τη διάλυση των εργατικών σωματείων και των εκολαπτόμενων συμβουλίων.
Στην Αλγερία, κατά τον 19ο αιώνα, εμφανίστηκαν τα ποιήματα της φεμινίστριας Djur Djura. Επίσης, στην πρωτεύουσα της χώρας Αλγέρι, κυκλοφόρησαν στα γαλλικά οι εφημερίδες “L’ Action Revolutionnaire” (“Η Επαναστατική Δράση”) το 1887, “Le Tocsin” (“Ο Συναγερμός”) το 1890, “Le Libertaire” (“Ο Ελευθεριακός”) το 1892 και “La Marmite Sociale” (“Η Κοινωνική Μαρμίτα”) το 1893. Όταν ο Ισπανός στρατηγός Φράνκο ανήλθε στην εξουσία στη χώρα του, το 1939, σημαντικός αριθμών δημοκρατικών και αναρχικών κατέφυγαν στην Αλγερία. Μερικοί από τους αναρχικούς είναι διαπιστωμένο ότι ζούσαν στην πόλη-λιμάνι του Οράν κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν. Επίσης, κυκλοφόρησε η βιογραφία...
«”Αν θέλετε νά έχετε τέκνα άνευ τιμής, άν νομίζετε δτι άτιμάζομεν τό Ίδρυμα τούτο, τότε περιττόν νά λεγόμεθα τρόφιμοι αυτού, άς κλείση δέ προτιμότερον όπως μή επεκτείνεται ή ατιμία καί πρός τούς προγενέστερους! Ημείς δμως τ’ άναντία φρονούντες, άπεφασίσαμεν νά συνταφώμεν μετ’ αύτου. Δηλουμεν δέ προσέτι, οτι, ούτε κυβέρνησις, ούτε άλλη τις μεγαλύτερα δύναμις, αν ύπάρχη έν τω κράτει, θά μας έκβιάση· καί είς δέ άστυφύλαξ, αν τολμήση νά πατήση τόν περίβολον, ή τό πεζοδρόμιον του Πανεπιστημίου, θά φονευθή». Πρόκειται για μια “υπόσχεση” των καταληψιών φοιτητών του πανεπιστήμιου πριν από πάνω έναν αιώνα, το...
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018 |
