Anatoly Dubovik*
Ο Alexei Alexeyevich Borovoi γεννήθηκε στις 30 Οκτώβρη 1875 στη Μόσχα, σε οικογένεια στρατηγού. Ωστόσο, δεν ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας παρέμεινε εκει για να διδάξει στη Νομική Σχολή. Τα ενδιαφέροντα του Borovoi ήταν πολλά και ακόμη και στα φοιτητικά του χρόνια περιελάμβαναν ιστορία, φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, παιδαγωγική, μουσική και λογοτεχνία. Ενδιαφερόταν, ακόμα, τον μαρξισμό που τον σεβόταν πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Το φθινόπωρο του 1904 ο Borovoi επισκέφτηκε το Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους. Εκεί ως αρκετά μορφωμένος άνθρωπος, ήταν διανοητικά έτοιμος να δεχτεί τις αναρχικές ιδέες, ωστόσο, ήρθε σε αυτές μόνος του, και αρκετά απροσδόκητα ακόμη και για τον εαυτό του: «Κανείς δεν μου δίδαξε τον αναρχισμό, δεν με έπεισε, εγώ ο ίδιος ο Borovoi, ενήργησα γι’ αυτό» θυμήθηκε πολύ αργότερα. «Ξαφνικά, από κάποια άγνωστα βάθη, ήρθε και γεννήθηκε μέσα μου μια μεγάλη, καλοσχηματισμένη και διαφωτιστική σκέψη. Με ασυνήθιστη σαφήνεια, με νικηφόρο αίσθημα, η αίσθηση μιας στάσης που ήταν καινούργια για μένα γεννήθηκε μέσα μου… Σηκώθηκα από τον πάγκο στους Κήπους του Λουξεμβούργου ως ένας φωτισμένος, παθιασμένος, ασυμβίβαστος αναρχικός, και παραμένω».
Ως αναρχικός, ο Borovoi ανήκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο ατομικιστικό ρεύμα, ωστόσο, δεν μοιράστηκε ποτέ τις ακραίες θέσεις του ατομικισμού, όπως τα φιλοσοφικά συστήματα του Max Stirner και του Friedrich Nietzsche και παρέμεινε πάντα έξω από κινήσεις και ρεύματα. Αναμφίβολα, όμως, στο πρόσωπό του κέρδισε ο αναρχισμός, και όπως ανέφεραν μετέπειτα ερευνητές, «ένας πρωτότυπος και ρομαντικός σαν αυτόν στερείται οποιουδήποτε δογματισμού», ένας λαμπρός συγγραφέας του οποίου η «υπέροχη φιγούρα, το τολμηρό του στιλ και το χάρισμα της ομιλίας προδίδει έναν ποιητή, έναν καλλιτέχνη, όχι αυτό που είναι συνήθως γνωστό ως θεωρητικός».
Το φθινόπωρο του 1905, όταν η επανάσταση που είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν ήταν στο αποκορύφωμά της, ο Borovoi επέστρεψε στη Ρωσία και συνέχισε την εργασία του στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Τον Απρίλητου 1906 διάβασε την πρώτη νομική, ανοιχτή διάλεξη της Ρωσίας σχετικά με τον αναρχισμό, η οποία είχε μεγάλη επιτυχία με τους διανοούμενους και εόιχε τίτλο «Κοινωνικά ιδανικά της σύγχρονης ανθρωπότητας».
Αρχικά ο Borovoi πίστευε σε μια πρωτότυπη σύνθεση μαρξιστικών απόψεων για την κοινωνιολογία και την ιστορία σε συνδυασμό με μια ατομικιστική φιλοσοφία που ήταν κοντά στις απόψεις του Stirner. Θεωρούσε την ιστορία του πολιτισμού ως διαδοχή κοινωνικών συστημάτων που αντικαθιστούν το ένα το άλλο και είναι αξιοσημείωτα για τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό προσωπικής ελευθερίας. Η φεουδαρχική απολυταρχία αντικαθίσταται από το αστικό καθεστώς με δημοκρατικές ελευθερίες και την ανάπτυξη μηχανών και επιστημών. Αναπόφευκτα θα αντικατασταθεί από τον κρατικό σοσιαλισμό, ο οποίος με επαναστατικό τρόπο θα καταστρέψει τους εκμεταλλευτές, τις ιδιοκτήτριες τάξεις, θα καθιερώσει κρατικό έλεγχο σε όλη την οικονομική και κοινωνική ζωή και θα αντιμετωπίσει κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια και η ανεργία. Συγχρόνως, ωστόσο, θα διατηρήσει την πνευματική υποδούλωση της ανθρωπότητας από την «γενική εξουσία του σοσιαλιστικού σοβινισμού».
Η ανάπτυξη της ανθρωπότητας θα στεφθεί από την κοινωνία της απεριόριστης ατομικής ελευθερίας που αντικαθιστά φυσικά τον σοσιαλισμό - Αναρχία. Ο νεαρός Borovoi θεώρησε ότι ο ατομικισμός είναι το μόνο...
Χρόνο με το χρόνο, η επέτειος του θανάτου του Anselmo Lorenzo εξασθενεί, χωρίς πάρα πολλές φιλοδοξίες, ακόμη και στον ελευθεριακό κόσμο.
Στις 30 Νοέμβρη 1914, στις 3 το πρωί, ο Anselmo Lorenzo Asperilla πέθανε στο σπίτι του στη Βαρκελώνη, στον αριθμό 23 της οδού Casanova. Θεωρείτο πάντα ο απόστολος και ο παππούς των Ισπανών αναρχικών, ακόμη και εν ζωή. Μια μακρόχρονη καρδιακή επιπλοκή τον πήρε στα 73 του.
Πολύγλωσσος, μεταφραστής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, ιδρυτής περιοδικών και, πάνω απ’ όλα, επαναστάτης, συμμετείχε στη δημιουργία και την προώθηση του ισπανικού εργατικού κινήματος που δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει σωστά το έργο του.
Μεταξύ 2.000...
Πριν από εκατό χρόνια, στις 30 Νοέμβρη 1920, ο Eπαναστατικός Αντάρτικος Στρατός της Ουκρανίας (RPAU - μαχνοβίτες) στάθμευσε στο χωριό Konstantinovka της επαρχίας Mariupol της επαρχίας Ντόνετσκ.
Εκεί σε συνεδρίασή του το Επαναστατικό Συμβούλιο της Ουκρανίας αποφάσισε: 1) Να ορίσει μια επιτροπή διερεύνησης υποθέσεων που αφορούσαν ενέργειες ενάντια στο μαχνοβίτικο κίνημα και 2) Να χορηγηθούν κάποια κονδύλια στο Τμήμα Πολιτισμού.
Η επιτροπή αποτελείτο από τους Vasilevsky, Kartashev και Galina Andreevna.
Επίσης, στο Τμήμα Πολιτισμού αποφασίστηκε να δοθούν 500 000 ρούβλια.
Την απόφαση υπέγραψε ο γραμματέας του Συμβουλίου P. Rybin.
Ακόμα έγινε γνωστό, ότι τμήματα του μαχνοβίτικου στρατού από την Κριμαία υπό την ομάδα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018