Renato Ramos*
Όλα ξεκίνησαν, υποθέτω, στα μέσα του 1921, όταν ο απεσταλμένος της σοβιετικής κυβέρνησης στη Νότια Αμερική, Ramison Soubiroff, εμφανίστηκε στα γραφεία της αναρχικής εφημερίδας “A Vanguarda” στο Σάο Πάολο. Είχε έρθει για να προσφέρει στον Edgard Leuenroth, τον εκδότη της εφημερίδας, πλήρη εξουσία να οργανώσει ένα μπολσεβίκικο κόμμα στη Βραζιλία. Μετά από μια φιλική συνάντηση στο ξενοδοχείο Palace, ο Edgard αρνήθηκε την πρόσκληση, αλλά πρότεινε ότι ο μέχρι τότε αμφιταλαντευόμενος αναρχικός Astrogildo Pereira που ζούσε στο Ρίο ντε Τζανέιρο (τότε Ομοσπονδιακή Περιφέρεια) ίσως ενδιαφερόταν. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Astrogildo έφτασε στο Σάο Πάολο και, μέσω των καλών υπηρεσιών του "ευγενικού" φίλου του Leuenroth, έγινε δεκτός από τον Soubiroff στο ίδιο ξενοδοχείο, όπου συμφώνησε να αναλάβει την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Στον απόηχο των αμέτρητων απεργιών κατά τη διάρκεια των εφηβικών χρόνων του 20ού αιώνα, με αποκορύφωμα τη μεγάλη απεργία του 1917 και την απόπειρα εξέγερσης στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1918, το αναρχικό κίνημα υπέστη άγρια καταστολή από την κυβέρνηση του Epitácio Pessoa. Μεταξύ 1919 και 1920 εκατοντάδες ελευθεριακοί αγωνιστές που είχαν γεννηθεί στο εξωτερικό απελάθηκαν. Τα συνδικάτα δέχτηκαν ισχυρές αστυνομικές πιέσεις, πολλά από αυτά απαγορεύτηκαν και τα μέλη τους φυλακίστηκαν. Όμως, παρ' όλη αυτή την καταστολή, το 3ο Βραζιλιάνικο Εργατικό Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο στα τέλη Απριλίου 1920 στα κεντρικά γραφεία της Ένωσης Εργαζομένων στην Κλωστοϋφαντουργία, Rua do Acre 19.
Τον Μάρτιο του 1922 ο Astrogildo Pereira και άλλοι 11 αγωνιστές ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCB). Αρχικά, οι περισσότεροι αναρχικοί του Ρίο ντε Τζανέιρο ήταν επιφυλακτικοί, καθώς οι περισσότεροι από τους ιδρυτές του ΚΚ είχαν αναρχοσυνδικαλιστικό υπόβαθρο. Ωστόσο, λίγοι ελευθεριακοί αντέδρασαν οργισμένα σε αυτό που θεώρησαν προδοσία. Ένας από αυτούς ήταν ο υποδηματοποιός Galileu Sánchez, πιο γνωστός ως Pedro Bastos, ο οποίος περιέγραψε τα μέλη του βραζιλιάνικου τμήματος της Τρίτης Διεθνούς ως "κόκκινους μανδύες". Ίσως να ήταν το τελευταίο σωστό πράγμα που είπε ποτέ ...
Δεν άργησαν να συγκρουστούν οι αγωνιστές των δύο τάσεων. Οι αναρχικοί ήταν μακράν περισσότεροι, απολαμβάνοντας την ηγεμονία σε διάφορα συνδικάτα, κυρίως στην Ένωση Εργαζομένων στις Πολιτικές Κατασκευές (UOCC), στη Γενική Ένωση Εργαζομένων στα Ξενοδοχεία, τα Εστιατόρια, τα Καφέ και τους Συναφείς Εργαζόμενους (γνωστή απλώς ως "Γαστρονομία") και στη Συμμαχία Εργαζομένων στα Υποδήματα και τα Συναφή Επαγγέλματα (οι υποδηματοποιοί). Από το 1921 και μετά ο ελευθεριακός Τύπος μετέδιδε αναφορές για την παρενόχληση, τους πυροβολισμούς και τις απελάσεις αναρχικών στη Σοβιετική Ένωση, καθώς οι ψευδαισθήσεις που είχαν καλλιεργήσει πολλοί ελευθεριακοί σχετικά με τη ρωσική επανάσταση κατέρρεαν. Μέχρι το 1923 οι Μπολσεβίκοι (όπως τους αποκαλούσαν οι αναρχικοί) είχαν τον έλεγχο σε δύο ή τρία συνδικάτα, ιδίως στην Ένωση Ραφτάδων. Με χαρακτηριστική έλλειψη αρχών, κατέφευγαν σε προβοκάτσιες, συκοφαντίες και κατηγορίες εναντίον αναρχικών αγωνιστών, ακόμη και σε ενέδρες, όπως στην περίπτωση των επιθέσεων που οργανώθηκαν εναντίον των Marques da Costa και Izidoro Augusto το 1923. Οι αναρχικοί, εν τω μεταξύ, ανησυχούσαν περισσότερο για τη σκληρή καταστολή που πραγματοποιούσε η αστυνομία υπό τον Marechal Cerneiro da Fontoura (γνωστό ως "Marechal Darkness"), με τους αγωνιστές τους να συλλαμβάνονται συνεχώς, την αστυνομία να εισβάλλει στους...
- ngnm
- Αναρχική Θεωρία
*Σημείωση Μεταφραστή: Επί της ευκαιρίας της έκδοσης του βιβλίου του Ζοζέ Ντεζάκ «Η Ανθρωπόσφαιρα», στο κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται η εισαγωγή του του Max Nettlau, στα ισπανικά, στην Αργεντίνικη έκδοση του L'Humanisphère (El Humanisferio), που δημοσιεύθηκε το 1927 στο Μπουένος Άιρες από τις εκδόσεις La Protesta στη συλλογή «Los utopistas». Η Αργεντίνικη έκδοση είναι πληρέστερη σε σχέση με την πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου έργου στα Γαλλικά το 1899 από τον Elisée Reclus που έγινε στις Βριξέλες. Λόγο της καταστολής, ο Reclus αναγκάστηκε να λογοκρίνει το κείμενο του Déjacque, λόγο ότι πολύ δυναμικά στοιχεία του εργού μπορούσαν να παρερμηνευθούν. Και οι...
- ngnm
- Αναρχική Παρέμβαση
Οι συνθήκες εργασίας στα σχολεία είναι οι συνθήκες μάθησης των μαθητών. Οι εκπαιδευτικοί -τόσο οι δάσκαλοι όσο και το προσωπικό υποστήριξης της εκπαίδευσης- βρίσκονται σε οριακό σημείο. Το σύστημα οδεύει ολοταχώς προς το να αφήσει μια γενιά παιδιών της εργατικής τάξης σε σημαντικά χειρότερη θέση από τους γονείς τους. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο της επίλυσης αυτού του προβλήματος από τα κάτω προς τα πάνω.
Αφήνοντας κατά μέρος την τραγελαφική βιομηχανία της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ακόμη και το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα αντανακλά τις χειρότερες πτυχές της ταξικής κοινωνίας. Τα πλούσια σχολεία στο κέντρο της πόλης διαθέτουν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018
