ΣΠΥΡΟΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ
Οκτώ, περίπου, μήνες μετά την ημέρα της πτώσης της «δικτατορίας των συνταγματαρχών» και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τέσσερις μήνες πριν την ψήφιση του Συντάγματος, λαμβάνει χώρα μία από τις μεγαλύτερες και πιο βίαιες κινητοποιήσεις της πρώιμης μεταπολίτευσης. Στις 7 Μαρτίου 1975, διακόσιοι, περίπου, ιδιοκτήτες ταξί ακινητοποιούν τα αυτοκίνητά τους σε μία αλάνα στην περιοχή του Αλίμου (πρόκειται για τον χώρο ενός παλιού στρατοπέδου στη σημερινή συμβολή των λεωφόρων Αλίμου και Ποσειδώνος, το οποίο εκείνη την εποχή διατηρεί ακόμα την περίφραξη και την πύλη του - κάτι που θα παίξει σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες καμπές της απεργίας) και για πάνω από τριάντα μέρες διαδηλώνουν με πορείες (πεζές ή μηχανοκίνητες) από τον Άλιμο στο κέντρο της Αθήνας, διεκδικούν από τα αρμόδια υπουργεία την άμεση υλοποίηση των αιτημάτων τους, συγκρούονται βίαια με συναδέλφους τους, οι οποίοι εργάζονται καθώς για τους τελευταίους δεν έχει κηρυχθεί απεργία από κανένα επίσημο σωματείο. Από τη στιγμή της συγκέντρωσης των πρώτων ιδιοκτητών, μικρές ομάδες απεργών βγαίνουν στην παραλιακή λεωφόρο, σταματούν τα διερχόμενα ταξί, εξηγούν στους οδηγούς για την ανάγκη της συγκεκριμένης κινητοποίησης και πολλοί από τους ιδιοκτήτες παίρνουν άμεσα την απόφαση και οδηγούν το αυτοκίνητό τους στην αλάνα. Έτσι, μέχρι το μεσημέρι, έχουν συγκεντρωθεί περίπου χίλια ταξί και χίλιοι διακόσιοι ιδιοκτήτες.
Η κινητοποίηση των ιδιοκτητών ταξί τον Μάρτιο του 1975 είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας wildcat strike. Ο όρος wildcat strike αναφέρεται αποκλειστικά στην διακοπή της εργασίας χωρίς την εξουσιοδότηση των νόμιμων συνδικάτων και εστιάζει σε δύο χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης μορφής απεργίας: πρώτον, η απεργία δεν είναι εξουσιοδοτημένη από τα τοπικά και νόμιμα συνδικάτα και αποδυναμώνει τον ρόλο των τελευταίων ως εκπροσώπων της συγκεκριμένης επαγγελματικής ομάδας. Δεύτερον, καταστρατηγεί συμβατικές στάσεις και υποσχέσεις όσον αφορά την ανάληψη ή μη μίας απεργίας και αναδεικνύει προβλήματα ανεξάρτητα από την έλλειψη εξουσιοδότησης ή επικύρωσης από το επίσημο συνδικάτο (Atleson, 1973). Η απεργία της συγκεκριμένης μερίδας ιδιοκτητών ταξί ήταν αυθόρμητη, απροειδοποίητη, παραμέριζε όλα τα επίσημα σωματεία των ιδιοκτητών ταξί, με τα οποία μάλιστα, έρχεται σε αντιπαράθεση. Ωστόσο, η συγκεκριμένη απεργία αποτελεί μέρος πλατύτερων και πολύμορφων διαδικασιών, οι διεργασίες και η συμπλοκή των οποίων μας πάνε μία και δύο δεκαετίες πίσω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλα θα κατέληγαν νομοτελειακά στο Μάρτιο του ’75.
Τη δεύτερη κιόλας μέρα της συγκέντρωσης τους στον Άλιμο, οι απεργοί εκλέγουν μία απεργιακή επιτροπή, η οποία αποτελείται από επτά άτομα. Η συνάντηση και η συζήτηση που πέτυχε η απεργιακή επιτροπή με τον υπουργό Μεταφορών, την ίδια κιόλας μέρα της εκλογής της, θεωρήθηκε ως μία πρώτη αναγνώριση του αγώνα.
Παράλληλα, όμως, ο υπουργός καθιστά συνομιλητές του και τις διοικήσεις συγκεκριμένων σωματείων ιδιοκτητών ταξί. Η απεργιακή επιτροπή του Αλίμου αντιδρά με ανακοινώσεις, ωστόσο, με τις υποσχέσεις που πήραν από τον υπουργό, οι απεργοί αποφασίζουν τη διάλυση του στρατοπέδου και αναμονή. Μπαίνει θέμα γραφείου με τηλέφωνο. Βρίσκουν ένα στην οδό Παλαιολόγου στο κέντρο της Αθήνας.
Για την ευρύτερη στάση των κομμάτων ο Μανώλης Μπαντουράκης σημειώνει λακωνικά στην αυτοβιογραφία του: «Πολιτική στήριξη καμία». Οι απεργοί είναι κάθετοι ως προς...
Ο Domashenko Yakov Semenovich γεννήθηκε το 1892, στο Gulyaipole της περιοχής Alexandrovsky, επαρχία Yekaterinoslavskaya. Καταγόταν από αγροτική οικογένεια.
Πήρε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με πολωνικές πηγές, αναδείχθηκε σε αξιωματικό (πιθανότατα αξιωματικός τάγματος). Από το 1917 ήταν μέλος της ομάδας αναρχικών-κομμουνιστών του Gulyaipole. Τον Δεκέμβρη του 1917 συμμετείχε στη δημιουργία της Μαύρης Φρουράς και διετέλεσε ο πρώτος διοικητής της. Έλαβε μέρος στις μάχες Aleksandrovsk με τους Κοζάκους στις αρχές Γενάρη 1918. Μέλος του μαχνοβίτικου κινήματος από τις πρώτες μέρες του.
Το 1920-21 ήταν διοικητής του αρχηγείου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τον Οκτώβρη του 1920 ήταν επίσης διοικητής του Starobelsk....
Στη φωτογραφία είναι η πρώτη σελίδα ενός τεύχος του Απρίλη του 1919 του Δελτίου των Ομάδων Πρωτοβουλίας της Αναρχικής Νεολαίας της Ουκρανίας «Nabat». Η Συνομοσπονδία Nabat της Ουκρανίας συνεργαζόταν στενά με το μαχνοβίτικο κίνημα.
Η ομώνυμη εφημερίδα «Nabat» δημοσίευσε προπαγανδιστικό υλικό (κυριβς τοπικά δελτία) σε όλη την Ουκρανία σε πολλές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης μιας εφημερίδας στη Huliaipole από τον Γενάρη έως τον Απρίλη του 1919. Αυτό το συγκεκριμένο δελτίο (της φωτογραφιας) για τη νεολαία φέρεται ως δημοσιευμένο στο Elizavetgrad, αν και το ίδιο το τεύχος δεν το αναφέρει.
*Πηγή: Sean Patterson.
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018