Του Andrea Ferrario
Οι ναζιφασίστες και οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές που ίδρυσαν και διηύθυναν τις δύο «λαϊκές δημοκρατίες» του Ντονμπάς ξεκινώντας το 2014.
Προσωρινά παραμερισμένοι από το Κρεμλίνο μόλις τελείωσαν τα καθήκοντά τους, επέστρεψαν πρόσφατα στη σκηνή του πολέμου.
Τεκμηριώνουμε πώς οι θρύλοι για την ύπαρξη ενός γνήσιου αντιφασισμού στο Ντονμπάς είναι μια κολοσσιαία «απάτη», που ασχολείται ιδιαίτερα με τη φιγούρα του νεκρού διοικητή Μοζγκόβοϊ και τους δεσμούς του με την ακροδεξιά.
1) Οι ναζιφασίστες των «δημοκρατιών» του Ντονμπάς
Ενώ η Ιταλία επικεντρωνόταν πάντα αποκλειστικά στους Ουκρανούς νεοφασίστες, το μακροσκοπικό πρόβλημα του ναζιστικού φασισμού στις «λαϊκές δημοκρατίες» και στη Ρωσία αγνοήθηκε συστηματικά. Η ιταλική αριστερά, και η περισσότερη διεθνής, άφησαν τους εαυτούς τους να περάσουν κάτω από τη μύτη τους χωρίς να προφέρουν ούτε ένα ντροπαλό «ohibò» που ήταν ίσως η μεγαλύτερη ναζιφασιστική πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά το 1945, τη δημιουργία το 2014 των αυτονομιστών». λαϊκές δημοκρατίες» του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ και οι στρατιωτικές τους ενέργειες, που πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα της Μόσχας για να αποκτήσουν τον έλεγχο του Ντονμπάς.
Οι μέθοδοι δημιουργίας των «δημοκρατιών» και το προφίλ των ναζιφασιστών που τις ίδρυσαν περιγράφονται στη εις βάθος έρευνα που δημοσίευσε το «Global Crisis», με δεκάδες συνδέσμους με κυρίως αυτονομιστικές και ρωσικές πηγές, στα τέλη Απριλίου. 2014, δηλαδή σχεδόν άμεσο:
Η μαύρη ψυχή της «Δημοκρατίας του Ντόνετσκ»
Το άρθρο περιγράφει λεπτομερώς πώς οι ομάδες στην καταγωγή των δύο αυτονομιστικών «δημοκρατιών» που δημιουργήθηκαν αμέσως μετά το Μαϊντάν και την προσάρτηση της Κριμαίας σχηματίστηκαν εξ ολοκλήρου από ναζιφασίστες , ρατσιστές, αντισημίτες και φιλοτσαριστές δεξιούς εξτρεμιστές. Οι πιο επιφανείς από αυτούς ήταν από τη Ρωσική Ομοσπονδία και προηγουμένως δεν είχαν καμία σχέση με το Donbass.
Οι δύο βασικοί ηγέτες, ο Igor Girkin "Strelkov" και ο Aleksandar Boroday, ταιριάζουν ακριβώς σε αυτό το προφίλ, και τουλάχιστον ο πρώτος, με στρατιωτική εμπειρία στη Βοσνία και την Τσετσενία, ήταν σίγουρα συνδεδεμένος με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες.
Το ίδιο σχεδόν σίγουρα ισχύει για ολόκληρη την αυτονομιστική ηγεσία, η οποία ενήργησε σε απόλυτη αρμονία με τον σχεδιασμό των γεγονότων της Μόσχας, αν και για προφανείς λόγους υπάρχουν ακριβείς αποδείξεις μόνο για ορισμένους από τους εκπροσώπους της.
Ακόμη και οι ένοπλες δυνάμεις των δύο «δημοκρατιών» ήταν υπό φασιστικό έλεγχο, μόνο σκέψου ότι αυτές της «δημοκρατίας του Λουγκάνσκ» ήταν για πολύ καιρό υπό τις διαταγές ενός γνωστού νεοναζί από την Αγία Πετρούπολη, του Aleksey Milchakov, και εκείνων της δημοκρατίας του Ντόνετσκ υπό εκείνη ενός εξίσου γνωστού νεοναζί, του Aleksandr Matyushin, πρώην επικεφαλής του τμήματος του Ντόνετσκ της νεοναζιστικής ομάδας Russkiy Obraz και της οργάνωσης νεολαίας της σχετικής «δημοκρατίας», επίσης ως ιδρυτής του ναζιστοφασιστικού τάγματος Varyag.
Κάτω από τις εντολές των συντρόφων τους που στάλθηκαν από τη Μόσχα, έδρασαν και κάποιες τοπικές νεοφασιστικές μικροομάδες του Ντονμπάς, οι οποίες ενεργοποιήθηκαν σε λειτουργία κατά του Μαϊντάν ακόμη και πριν από τα γεγονότα του Μαρτίου 2014. Οι τελευταίοι δεν είχαν καμία σχέση με τον τοπικό πληθυσμό και απέκτησαν τα αποτελέσματά τους αποκλειστικά χάρη στην υποστήριξη της Μόσχας, καθώς και στην υπό όρους υποστήριξη που έλαβαν οι τοπικοί μαφιόζοι-ολιγαρχικοί εξουσιαστές.
Επιπλέον, οι ναζιφασίστες και άλλοι δεξιοί εξτρεμιστές επικεφαλής των αυτονομιστικών «δημοκρατιών» ήταν...
Την 1η Μαρτίου 1921 ξεσπά η εξέγερση της Κρονστάνδης –μία από τις μεγαλύτερες εκφράσεις του λαϊκού ελευθεριακού αγώνα κατά του ολοκληρωτισμού των μπολσεβίκων. Η Κρονστάνδη υπήρξε η τελευταία απόπειρα πραγμάτωσης του επαναστατικού φαντασιακού μίας συμβουλιακής δημοκρατίας, μετά από την αιματηρή καταστολή του μεγαλειώδους αγροτικού κινήματος υπό τον αναρχικό Νέστορα Μάχνο. Σύνθημα των ναυτών της Κρονστάνδης ήταν: «Η δύναμη στα σοβιέτ, όχι στα κόμματα!» Παρά τη λυσσαλέα αντίσταση των 15.000 πεινασμένων υπερασπιστών της, η Κρονστάνδη, απομονωμένη και προδοτικά εγκαταλελειμμένη, υπέκυψε και έπεσε στις 17 Μαρτίου – κατά ιστορική ειρωνεία ανήμερα της 50ης επέτειου της Παρισινής Κομμούνας.
Επακολούθησε ένα όργιο αντεκδίκησης...
Η πρώτη διαδήλωση στο Brisbane για την Ημέρα των Οκτώ Ωρών πραγματοποιήθηκε την 1η Μάρτη 1865. Αυτό σηματοδότησε την επικράτηση της 48ωρης εβδομάδας από τους λιθοξόους και άλλους εργαζόμενους επτά χρόνια νωρίτερα. Προηγουμένως είχαν πραγματοποιηθεί μικρότερες εκδηλώσεις, αλλά, όπως και σε άλλες Πολιτείες, αυτή η μεγάλη γιορτή χρησίμευσε για να εορταστούν οι νίκες σε διάφορα επαγγέλματα και κλάδους και για να υπάρξει επέκτασή τους σε άλλους.
Η ημέρα τηρήθηκε ως δημόσια αργία από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, τις τράπεζες και πολλές επιχειρήσεις. Εκατοντάδες εργαζόμενοι που είχαν κερδίσει το εν λόγω "ευεργέτημα" διαδήλωσαν στο Brisbane κρατώντας σημαίες και πανό με...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018