Στις 16 Φλεβάρη 1993, μόλις πριν από 30 χρόνια, έφυγε ο Pascual Vuotto, συνδικαλιστής, αναρχικός και ένας από τους εμβληματικούς κρατούμενους του Bragado.
Άρχισε να εργάζεται πολύ νέος στους σιδηροδρόμους, όπου και προσέγγισε τη μαχητική Ομοσπονδία Σιδηροδρόμων.
Ο συνάδελφός του Domingo Oyola, επιζών των παταγονικών απεργιών, γνωστός και ως "Επαναστάτης της Παταγονίας", τον έφερε κοντά στον αναρχισμό. Αργότερα εργάσθηκε στα πλυντήρια αυτοκινήτων και στη συνέχεια στα βενζινάδικα La Energina, όπου αναμείχθηκε ενεργά με τη συντεχνία στον χώρο των καυσίμων, μέχρι που μετά από μια μεγάλη απεργία του κλάδου το 1926 απολύθηκε.
Επέστρεψε τότε στους σιδηροδρόμους (Κρατικοί Σιδηρόδρομοι), μια δουλειά που θα τον κάνει να μετακινείται σε διάφορες τοποθεσίες της χώρας. Σε μια από αυτές τις τοποθεσίες, το Spa (Santa Fe), γνωρίζει τη σύντρόφισσά του Donatila Barrera, επίσης αναρχική αγωνίστρια, με την οποία θα αποκτήσει μια κόρη, την Themis.
Από την πρώτη στιγμή του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Uriburu, οι διώξεις των μαχητικών τμημάτων του εργατικού κινήματος βάθυναν. Στο πλαίσιο αυτό συνελήφθη ο Vuotto, μαζί με άλλους αναρχικούς συντρόφους του στα συνδικάτα. Κατηγορούμενοι για τη δολοφονία ενός συντηρητικού πολιτικού στην πόλη Bragado. Η δικαστική φαρσοκωμωδία τον έστειλε στη φυλακή μαζί με τους συναγωνιστές του, τους οικοδόμους Santiago Mainini και Reclus De Diago. Κρατήθηκαν στις Φυλακές Mercedes και τους υπερασπίστηκε ο διάσημος δικηγόρος πολιτικών κρατουμένων Sanchez Viamonte.
Αμέσως άρχισε μια πανεθνική και διεθνής εκστρατεία για την απελευθέρωση των κρατουμένων του Bragado, η οποία περιελάμβανε συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις της FORA και της CGT, καθώς και οργανώσεων όπως η αναρχοκομμουνιστική ομοσπονδία FACA, που ήταν το κύριο πολιτικό εργαλείο του αναρχισμού εκείνη την εποχή. Τελικά το 1942, μετά από 11 χρόνια πιέσεων από το εργατικό κίνημα, οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν.
Ο Vuotto βγήκε από τη φυλακή άρρωστος, με προβλήματα στο νευρικό σύστημα και τυφλός από το ένα μάτι. Επέστρεψε στη δουλειά του στους σιδηροδρόμους.
Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του έγραψε και εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο "Η ζωή ενός προλετάριου" όπου καταγγέλει τη βαρβαρότητα κατά του εργατικού κινήματος από το κράτος κατά τη διάρκεια της διαβόητης δεκαετίας. Μόλις το 1985 θα αποκαλυφθεί ότι η δολοφονία για την οποία καταδικάστηκαν άδικα οι κρατούμενοι του Bragado ήταν μια απλή τακτοποίηση λογαριασμών μεταξύ πολιτικών του ίδιου κόμματος.
Πέντε μήνες μετά το θάνατο του Vuotto, του τελευταίου επιζώντος της κτηνώδους εκείνης επίθεσης του Κράτους, το Κογκρέσο ψήφισε το νόμο 24.233, ως "αγανάκτηση" για την άδικη τιμωρία που δέχτηκαν οι αναρχικοι αγωνιστές της συντεχνίας.
*Πηγή: Emilio Crisi. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
