Γιώτα Τεμπρίδου

Γενικά Άρθρα

16 Ιουνίου 2023

• κοινωνικοί αγώνες
• φεμινισμός

Γιώτα Τεμπρίδου*

Το κείμενο αυτό δεν προοριζόταν για δημοσίευση. Ετοιμάστηκε, μετά από πρόσκληση των εκδόσεων Εκτός Γραμμής, για την παρουσίαση του Φεμινισμός για το 99%: Μανιφέστο στη Θεσσαλονίκη: Είχα πει θα το γράψω, θα το διαβάσω και αυτό θα είναι όλο. Εκ των υστέρων, το μαζί, η Σταυρούλα και το Alterthess μ’ έκαναν να ξεπεράσω τη βεβαιότητά μου πως το κείμενο αυτό δεν είναι για δημοσίευση. Το αφήνω να πάρει τον δρόμο του, κρατώντας μέχρι κι εκείνο το «συζητάμε απόψε εδώ» απείραχτο. Προσθέτω μόνο τον πρώτο στίχο του «Τραγουδάμε δίχως φόβο»1 εν είδει τίτλου, έναν υπότιτλο, ελάχιστες υποσημειώσεις, τη διευκρίνιση πως στον φεμινισμό, όπως και στο κουίρ, μπαίνω βιωματικά και όχι θεωρητικά, και τη γνώμη πως δεν νοείται τον 21ο αιώνα φεμινισμός που δεν λογαριάζει τα κουίρ και τα τρανς άτομα.

Θα ξεκινήσω μάλλον απότομα, ίσως λίγο ανορθόδοξα και πάντως κυριολεκτικά in medias res. Στη σελίδα 45 του Μανιφέστου διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής: «εργαλειακή είναι συχνά η σεξουαλική επίθεση και παρενόχληση σε χώρους δουλειάς, σε σχολεία ή σε κλινικές. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι δράστες είναι αφεντικά και προϊστάμενοι, καθηγητές και προπονητές, αστυνομικοί και σωφρονιστικοί υπάλληλοι, γιατροί και ψυχίατροι, σπιτονοικοκύρηδες και αξιωματικοί του στρατού – όλοι κατέχοντες δημόσια θεσμική εξουσία πάνω στα θύματά τους. Μπορούν να απαιτήσουν σεξουαλικές υπηρεσίες, και κάποιοι το κάνουν».

Το παράθεμα κλείνει εδώ και δεν το αναφέρω υποθέτοντας πως πρώτη φορά ακούτε κάτι τέτοιο, αλλά προκειμένου να θυμίσω πως το Αριστοτέλειο2είναι που, όχι πάρα πολύ καιρό πριν, κατάφερε να κουκουλώσει δεκάδες καταγγελίες φοιτητριών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από διδάσκοντες. Οι φοιτήτριες τότε αγνοήθηκαν, κάποιοι από τους διδάσκοντες που κατηγορούνταν (όσοι δεν είχαν βγει στη σύνταξη) συνέχισαν να σκορπίζουν τη χαρά στα αμφιθέατρα, κάποιοι άλλοι διδάσκοντες (που καμιά δεν κατηγόρησε) βγήκαν να πουν πως πέφτουν απ’ τα σύννεφα και πως δεν είναι όλες οι καταγγελίες ίδιες.

Ένα φάντασμα πλανιέται στο απιθί.

Στο θέμα μας.

Ο Φεμινισμός για το 99% δεν είναι άλλο ένα βιβλίο για τον φεμινισμό· δεν είναι μια εισαγωγή στον φεμινισμό, μια μονογραφία, ένα βιβλιογραφικά ενημερωμένο μελέτημα, μια έρευνα για τον φεμινισμό – είναι ένα μανιφέστο. Ένα μανιφέστο του φεμινισμού του 21ου αιώνα. Ενός φεμινισμού αντικαπιταλιστικού, ριζοσπαστικού, μετασχηματιστικού, μαχητικού, αμετακίνητα διεθνιστικού, αντινεοφιλελεύθερου, αντιρατσιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, οικοσοσιαλιστικού. Δανείζομαι όλους τους χαρακτηρισμούς από τις σελίδες του μανιφέστου και τους αναφέρω με τη σειρά που εμφανίζονται σ’ αυτό. Το θεωρώ απαραίτητο να το κάνω αυτό, έτσι ώστε να δώσω το στίγμα του, καθώς όταν λέμε «φεμινισμός» δεν εννοούμε βέβαια όλες πάντα το ίδιο ακριβώς πράγμα. Χαρακτηριστικά και ωραία είναι τα λόγια του ίδιου του μανιφέστου ως προς αυτό: «Αντί να πανηγυρίζουμε για τις γυναίκες διευθύνουσες συμβούλους που καταλαμβάνουν γωνιακά γραφεία, θέλουμε να ξεφορτωθούμε τους διευθύνοντες και τις διευθύνουσες συμβούλους και τα γωνιακά τους γραφεία» (29).

Ο Φεμινισμός για το 99% είναι ένα μανιφέστο που δεν υπογράφεται από μία, ούτε από δύο, αλλά από τρεις φεμινίστριες. Πρόκειται για τις Τσίντσια Αρρούτσα (Cinzia Arruzza), Τίθι Μπαττατσάρυα (Tithi Bhattacharya) και Νάνσυ Φρέιζερ (Nancy Fraser), που έχουν γεννηθεί στην Ιταλία, την Ινδία και τις ΗΠΑ αντίστοιχα και διδάσκουν σήμερα σε διάφορα πανεπιστήμια των...

Περισσότερα …