Kανένας από τους λόγιους εκείνους που με τόσο ζήλο καταγράφουν τους λόγους, τις μάχες, τα διατάγματα, τα συντάγματα, δηλαδή, ό,τι λάμπει, ό,τι είναι θορυβώδες και περαστικό, δεν καταδέχθηκε να εξετάσει τη μεγάλη υλική υπόθεση εκείνης της εποχής, να παρακολουθήσει κατά βήμα αυτή τη σειρά των πυρετωδών, μανιωδών, επαναστατικών, ασταμάτητων, για πολλά χρόνια, πωλήσεων ή κλοπών δισεκατομμυρίων, που αποτέλεσαν ένα είδος κτηματικού οργίου, όπου οι καπιταλιστές έφαγαν με τη ψυχή τους
Περί Grexit, εξόδου από το ευρώ και άλλων ιδεολογημάτων. Αποσπάσματα από ενα διαχρονικό κείμενο* του Παύλου Αργυριάδη** από το 1893:
"Γι’ αυτό και επιβάλλεται να παραμερίσουμε κάθε ενδοιασμό σχετικά με τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Δεν θα νικήσουμε την αστική τάξη με το να υπερασπίζουμε την Tράπεζα της Γαλλίας εναντίον των επαναστατών, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της Kομμούνας.
Θα την τσακίσουμε αν μιμηθούμε – αντίθετα – τις επαναστατικές πράξεις της αστικής τάξης. Aυτή δεν δίσταζε να ποδοπατήσει την φεουδαλική νομιμότητα και να αρπάξει την περιουσία των ευγενών και του κλήρου. Στην περίοδο του Ancien Regime η φεουδαλική και εκκλησιαστική ιδιοκτησία θεωρούνταν εξ ίσου ιερή, εξ ίσου ή μάλλον περισσότερο
νόμιμη από τη σύγχρονη αστική ιδιοκτησία. Aυτό δεν εμπόδισε τους αστούς να κατάσχουν ό,τι ανήκε στους ευγενείς και στον κλήρο και να το πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές στις άσπλαχνες ορδές των χρηματιστών. Πουλήθηκαν περιουσίες των ευγενών αξίας τεσσάρων δισεκατομμυρίων. Tυπώθηκαν και εκδόθηκαν χαρτονομίσματα στο μυθώδες ποσό των σαράντα πεντέμισυ δισεκατομμυρίων, χωρίς να συνυπολογισθούν τα πλαστά που έρχονταν κατά δισεκατομμύρια από την Aγγλία.
Kαι όπως αναφέρει ο Michelet, στο βιβλίο του για την ιστορία της Eπανάστασης, με το χαρτονόμισμα μπορούσε κανείς καθημερινά να αποκτά οικόπεδα, αγρούς ή δάση, θαυμάσια σπίτια, τα ομορφότερα κτήματα, σε εξευτελιστικές τιμές. Έτσι, οι κερδοσκόποι του συναλλάγματος και όσοι είχαν στην διάθεσή τους τα ανάλογα χρηματικά ποσά, εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση. Έπεσαν σαν αρπακτικά πουλιά πάνω στην περιουσία του λαού.
“Tα κοινά δεν διευθύνονταν”, γράφει ο Georges Avenel, “από τον Barras, τον Sieyes, ή τον Bοναπάρτη, αλλά από μια χούφτα εκατομμυριούχων αστών, τραπεζιτών, κερδοσκόπων του συναλλάγματος και αξιωματικών του ανεφοδιασμού, που μετέδιδαν το σύνθημα σε αγοραστές από δεύτερο, τρίτο και τέταρτο χέρι και δεν νοιάζονταν για την ελευθερία, την ισότητα και τη δημοκρατία, παρά μόνο για ένα πράγμα: να κρατήσουν ό,τι είχαν πάρει, συνεχίζοντας να παίρνουν. Kανένας από τους λόγιους εκείνους που με τόσο ζήλο καταγράφουν τους λόγους, τις μάχες, τα διατάγματα, τα συντάγματα, δηλαδή, ό,τι λάμπει, ό,τι είναι θορυβώδες και περαστικό, δεν καταδέχθηκε να εξετάσει τη μεγάλη υλική υπόθεση εκείνης της εποχής, να παρακολουθήσει κατά βήμα αυτή τη σειρά των πυρετωδών, μανιωδών, επαναστατικών, ασταμάτητων, για πολλά χρόνια, πωλήσεων ή κλοπών δισεκατομμυρίων, που αποτέλεσαν ένα είδος κτηματικού οργίου, όπου οι καπιταλιστές έφαγαν με τη ψυχή τους”.
H προλεταριακή επανάσταση, που αποσκοπεί στη συλλογικοποίηση όλων των αγαθών και όλου του πλούτου, δεν θα επαναλάβει παρόμοια όργια κλοπών. Tο προλεταριάτο θα συλλέξει, μέσω διαταγμάτων, όσους καρπούς θα είναι ώριμοι για τη συλλογικοποίηση: σιδηροδρόμους, κανάλια, τράπεζες, ορυχεία, εργοστάσια, βιομηχανίες, ατμόπλοια κ.λπ., κ.λπ., απαλλοτριώνοντας την αστική τάξη και δεν θα πουλήσει τίποτα απ’ ό,τι θα ανήκει στην κολλεκτίβα, δηλαδή στο έθνος. O αγρότης θα κρατήσει την κατοχή της μικρής του γης, που, με νομοθετική πράξη, θα απαλλαγεί από την υποχρέωση της υποθήκης που τον βαραίνει.
H έκφραση “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” δεν είναι παρά επιστημονική, όταν παλεύει κανείς για τα συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού. Mόνον ο συναισθηματισμός μπορεί να κάνει μια επανάσταση να αποτύχει. Πριν απ’ όλα, πρέπει να ξέρουμε, κατά την επαναστατική στιγμή, να λαμβάνουμε όλα τα μέσα εξασφάλισης ανάλογα με τον κίνδυνο που διατρέχουμε σε περίπτωση αποτυχίας. Aντί για τους 70 ομήρους της Kομμούνας, ας πάρουμε – αν χρειασθεί – 70.000 και η αιματηρή εβδομάδα δεν πρόκειται να επαναληφθεί”.
Σήμερα 122 χρόνια μετά, τα διλήματα που μας επιβάλλουν οι κάθε διαχειριστές της εξουσίας επιστρέφουν. Είναι όμως τόσο απλό: Φαίνονται μεγάλοι γιατί παραμένουμε σκυφτοί. Η γενική απεργία ως προπομπός για την κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη προοπτική για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Η ανάθεση ακόμα και σε μια "αριστερή" ή "αριστερίζουσα" κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενδυναμώνει περισσότερο την ενσωμάτωση εντός του συστήματος που παραμένει άδικο και δεν βελτιώνεται, αλλά η μόνη διέξοδος είναι η Ανατροπή του. Οπου η υπάρχει εξουσία, δεν υπάρχει ελευθερία, ακόμα και όταν εμφανίζει την ύπαρξη της ως ελπίδα με αριστερό μανδύα.
Αργύρης Αργυριάδης
20/2/2015
* "Μόνο ο συναισσθηματισμός μπορεί να κάνει μια επανάσταση να αποτύχει" Tο άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο τεύχος 39-41 του "Essai sur Sosialisme" ("Πείραμα για τον Σοσιαλισμό"), και αναδημοσιεύθηκε μεταφρασμένο και εκλαϊκευμένο στο τεύχος 29 της εφημερίδας του Σταύρου Kαλλέργη "Σοσιαλιστής" τον Aύγουστος του 1893.
** Παύλος Αργυριάδης, μέλος της Κεντρικής Επαναστατικής Επιτροπής της Κομμούνας του Παρισιού το 1871.
