Your name

Αναρχική Θεωρία

30 Ιουνίου 2013

 

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

 

Το βιβλίο του Αλμπέρ Λιμπερτάντ "Η ευλάβεια του ψοφιμιού" εκδόθηκε πρώτη φορά στα ελληνικά στην Αλεξάνδρεια το 1917, από τα "Γράμματα" που εξέδιδε ο Στέφανος Πάργας (Νίκος Ζελίτας). Είναι το έβδομο στη σειρά, από τα "Βιβλία της Ζωής", εκλαϊκευμένες εκδόσεις πρωτοποριακών έργων εκείνης της εποχής (Δαρβίνος, Μπακούνιν, Λαμάρκ, κ.ά. ). Η μετάφραση από τα γαλλικά έγινε από τον Γ. Πουλάκη. Η δεύτερη έκδοση, με εισαγωγικά σχόλια για τον συγγραφέα, έγινε από τις Αναρχικές Εκδόσεις "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, τον Νοέμβριο του 1997. Τρίτη επανέκδοση, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, γίνεται από την "Ομάδα Αναρχοσυνδικαλιστών" (Πάρος, Ιούλιος 2000). Εδώ διατηρείθται η ορθογραφία και το συντακτικό των αρχικών μεταφραστών.

 

 

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

 

 

Ο Αλμπέρ Λιμπερτάντ γεννήθηκε το 1876 και πέθανε το 1908. Ήταν μια γραφική προσωπικότητα. Στηριζόταν πάνω σε δεκανίκια, γιατί τα πόδια του ήταν σπασμένα. Τα δεκανίκια του, όμως, αυτά τα χρησιμοποιούσε ως όπλο - και μάλιστα φοβερό - στις συγκεντρώσεις. Όταν βρισκόταν σε δύσκολη θέση, τα περιέστρεφε με ταχύτητα, απωθώντας τους αντιπάλους του. Φαλακρός, με το κρανίο του όλο γρούμπους, με φλογερή ματιά, φορά μια μαύρη πουκαμίσα που του δίνει το παράστημα ενός παπά.

 

Από το 1897 κιόλας, όταν σε ηλικία 22 χρόνων έφτασε στο Παρίσι, άρχισε να ξεχωρίζει στους κύκλους των αναρχικών, εκφράζοντας βίαιες τάσεις. Και αλίμονο στους χλιαρούς! Διηγούνται ότι κάποια μέρα επιχειρηματολογούσε εναντίον ενός παπά που έκανε κήρυγμα. Αποπειράθηκαν να τον συλλάβουν. Αμύνθηκε τόσο καλά, που χρειάστηκε να ρίξουν πάνω του ένα σεντόνι από το ύψος του άμβωνα. Στους δυο αστυνομικούς, που τον παρακολουθούσαν μόνιμα, είπε μια μέρα ότι γνώριζε ένα φουκαρά εκκενωτή βόθρων που βρωμούσε, μα θα προτιμούσε χίλιες φορές να μυρίζει τα σκατά, παρά να μυρίζει ένα μπάτσο! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι υπήρχαν άνθρωποι τόσο εξευτελισμένοι, ώστε να κάνουν μια τόσο βρώμικη δουλειά!

 

Το ποινικό του μητρώο ήταν ένα εντυπωσιακό κατεβατό από πρόστιμα και φυλακίσεις. Όμως ο Αλμπέρ Λιμπερτάντ ήταν ένας αυτοδίδακτος αναρχικός. Το 1902 δημιουργεί με άλλους συντρόφους του, στη Μονμάρτη τις "Λαϊκές Συζητήσεις", που διεξάγονται σε ένα χώρο φτωχικό, με πάγκους κλεμμένους από τις κοντινότερες πλατείες και όπου γίνονται συζητήσεις για τον Στίρνερ, το Νίτσε κ.ά. Λίγα χρόνια αργότερα η ίδια παρέα βγάζει μια εφημερίδα, που αναμιγνύει αναρχικό ατομικισμό και παράνομη δράση.

 

Μετά το θάνατό του, το 1908, η εφημερίδα αυτή παίρνει τον τίτλο "Αναρχία" και περνά στα χέρια του Αντρέ Ρουλώ (1885-1963), του επονομαζόμενου Λορυλώ, που μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο θα αφιερωθεί κύρια στην αντικληρική προπαγάνδα με τις εφημερίδες "Η Ελεύθερη Ιδέα" και το "Παπαδαριό".

 

Ένας άλλος σύντροφος του Λιμπερτάντ ήταν και ο Ερνέστ Αμάν (1872-1962), γιος κομμουνάρου, παλιός στρατιώτης του Στρατού της Σωτηρίας, έπειτα αναρχικός με τολστοϊκές απόψεις και, τέλος, θεωρητικός του ελεύθερου έρωτα. Ήταν ακόμα και ο διάσημος συγγραφέας Κίμπαλσιτς (αλλιώς Βίκτωρ Σερτζ), καθώς και οι δύο αδελφές, με τις οποίες συνέζησε ο Λιμπερτάντ. Για τη σχέση ο Ζαν Γκραβ έλεγε ότι ήταν αντιπροσωπευτική "παθολογική περίπτωση οξύτατου σεξουαλικού ερεθισμού".

 

 (Τα στοιχεία αυτά πάρθηκαν από το βιβλίο του Αντρέ Νατάφ "Η...

Περισσότερα …