Chris Oliver*
Ο Chris Oliver υποστηρίζει ότι οι αριστεροί ακτιβιστές θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στην επιφανειακή κινητοποίηση και διαμαρτυρία και περισσότερο στη βαθιά, μακροπρόθεσμη οργάνωση.
Πριν από μερικά χρόνια συμμετείχα σε μια διαμαρτυρία έξω από ένα καφέ στο Σίδνεϊ μαζί με έναν backpacker που είχε εργαστεί στο παρελθόν εκεί. Ο backpacker πληρωνόταν κάτω από τον κατώτατο μισθό καθ' όλη τη διάρκεια της απασχόλησής του, και όλες οι προσπάθειες διαλόγου με το αφεντικό είχαν αποβεί μάταιες. Αφού δεν κατέληξαν πουθενά οι διαπραγματεύσεις, ξεκινήσαμε να διαμαρτυρηθούμε στην καφετέρια μέχρι ο ιδιοκτήτης να πληρώσει όλα τα χρήματα που χρωστούσε.
Το όλο θέμα απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια. Τρία συνεχόμενα Σαββατοκύριακα, 20 με 30 άτομα ταξίδεψαν από όλο το Σίδνεϊ για να σταθούν μπροστά από το καφέ για αρκετές ώρες κάθε φορά. Φωνάζαμε, κρατούσαμε πλακάτ και μοιράζαμε φυλλάδια στους περαστικούς. Ο ιδιοκτήτης και το υπόλοιπο προσωπικό μας έβριζαν, μας έριχναν κουβάδες με νερό και έβαζαν τους φίλους τους να έρχονται και να μας παρενοχλούν, ενώ τις περισσότερες φορές κλήθηκε η αστυνομία. Ένα τεράστιο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου και του ελεύθερου χρόνου των άλλων αναλώθηκε για να το κάνουμε αυτό ξανά και ξανά, και για ένα μήνα φάνηκε να κυριαρχεί πλήρως στη ζωή μου. Τελικά, ο ιδιοκτήτης συνθηκολόγησε και πλήρωσε ολόκληρο το ποσό των 1.150 δολαρίων.
Μερικά χρόνια μετά από αυτό το επεισόδιο, ήμουν αντιπρόσωπος του συνδικάτου και οργανώθηκα στο χώρο εργασίας μου. Διαπραγματευόμασταν για μια συλλογική σύμβαση για την αύξηση όλων των μισθών και των όρων εργασίας μας και η πρόοδος ήταν μικρή. Προσπαθώντας να μας εκφοβίσει, ο εργοδότης μας έδωσε μια "καλύτερη και τελική προσφορά". Πραγματοποιήσαμε μια μαζική συνέλευση αρκετών δεκάδων εργαζομένων, ψηφίσαμε ομόφωνα να απορρίψουμε την προσφορά και να προετοιμαστούμε για απεργιακές κινητοποιήσεις, και το μεταφέραμε αυτό στα αφεντικά. Αιφνιδιασμένοι, αναθεώρησαν αμέσως την τελική προσφορά τους και πρόσθεσαν υψηλότερες αυξήσεις στους μισθούς, που κόστισαν στον εργοδότη συνολικά 42.000 δολάρια επιπλέον ετησίως, κάθε χρόνο, για πάντα.
Αυτές οι δύο ιστορίες απεικονίζουν αρκετά εύστοχα τις διαφορές μεταξύ μιας κινηματικής και μιας οργανωτικής προσέγγισης του ακτιβισμού, καθώς και τη σχετική δύναμη της καθεμιάς από αυτές. Στη μία περίπτωση, δαπανήσαμε τεράστιο ποσό προσπάθειας και χρόνου για να κερδίσουμε ένα αρκετά μέτριο χρηματικό ποσό κινητοποιώντας ήδη συμπαθείς ανθρώπους σε αυτοεπιλεκτική βάση από διάσπαρτα σημεία σε όλη την πόλη. Και σε μια άλλη περίπτωση, κερδίσαμε ένα πολύ μεγαλύτερο χρηματικό ποσό με σχετικά μικρή προσπάθεια, μέσω της δύναμης να πάρουμε μια συγκεκριμένη καθορισμένη ομάδα ανθρώπων και να οργανώσουμε σχεδόν όλους τους ανθρώπους σε αυτήν, ανεξάρτητα από το αν είχαν ιδιαίτερη κλίση προς την αριστερή πολιτική ή όχι.
Φαίνεται να υπάρχει ένα προφανές μάθημα που μπορεί να αντληθεί από αυτό - η οργάνωση είναι πολύ πιο αποτελεσματική. Αλλά μέσα στις αριστερές πολιτικές οργανώσεις στην Αυστραλία, κυριαρχεί μια ρηχή προσέγγιση του ακτιβισμού που βασίζεται στην κινητοποίηση και τη διαμαρτυρία. Μεγάλες και μικρές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα, αλλά με λίγες εξαιρέσεις οι περισσότερες από αυτές τις εκστρατείες δεν κερδίζουν πρακτικά τίποτα. Από την άλλη πλευρά, η ποσότητα της μακροπρόθεσμης οργανωτικής εργασίας που αναλαμβάνεται έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Νομίζω, λοιπόν, ότι αξίζει...
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1947 από τον Rudolph Rocker, ακολουθώντας το φυλλάδιό του "Αναρχισμός και Αναρχοσυνδικαλισμός".
Αυτό το γραπτό δημοσιεύτηκε πριν από εννέα χρόνια, όταν ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του (σ.τ.μ.: 1938). Η ήττα των Ισπανών εργατών και αγροτών από το φασισμό μετά από δυόμισι χρόνια εμφυλίου πολέμου κατέστρεψε την τελευταία ελπίδα να αντιταχθεί το ρεύμα της αντίδρασης στην Ευρώπη. Η Ισπανία έγινε η νέμεση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα του ελευθεριακού σοσιαλισμού. Ο ισπανικός λαός έπρεπε να διεξάγει τον θαρραλέο αγώνα του για ελευθερία, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη σχεδόν μόνος του, ενώ...
Το "Veglia" (Αγρύπνια) ήταν ένα αναρχικό περιοδικό στην ιταλική γλώσσα, το οποίο ανατυπώθηκε πλήρως από τον Giorgio Sacchetti, "Veglia Anarchica, mensile (1926-1927)”.
Το αρχείο της οικογένειας Berneri - Aurelio Chessa από το Reggio Emilia ίσως διατηρεί ορισμένα αρχικά τεύχη.
Το "Veglia" κυκλοφόρησε οκτώ τεύχη, πλούσια σε συνεργασίες και “βαριές” υπογραφές: Emma Goldman, Alexander Berkman, Camillo Berneri, Leda Rafanelli, Luigi Fabbri και Armando Borghi, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
Τυπωμένο στο Παρίσι με εξαιρετική γραφιστική σχεδίαση και υπό τη διεύθυνση της Virgilia D'Andrea, αποτέλεσε ένα σταυροδρόμι διανοουμένων και ένα ελευθεριακό σημείο αναφοράς για το ανήσυχο ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό περιβάλλον.
Φέρει το...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018