Wayne Price*
Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην ημέρα των εκλογών στις ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 2024. (Αν και αν αυτό το κείμενο διαβαστεί μετά από αυτές τις εκλογές, τα θέματα που συζητούνται θα πρέπει να εξακολουθούν να είναι επίκαιρα). Ο μικρός αριθμός των ανθρώπων που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς συζητούν για το αν θα ψηφίσουν. Από τον Μιχαήλ Μπακούνιν και τον Πιοτρ Κροπότκιν στα τέλη του 19ου αιώνα και μετά, οι επαναστάτες αναρχικοί έχουν απορρίψει τη συμμετοχή στις εκλογές.
Σύμφωνα με τα λόγια του Κροπότκιν, "Οι αναρχικοί αρνούνται να είναι κόμμα της σημερινής κρατικής οργάνωσης και να την υποστηρίξουν μεταγγίζοντας φρέσκο αίμα σε αυτήν. Δεν επιδιώκουν να συγκροτήσουν κάτι τέτοιο και καλούν τους εργαζόμενους να μην υποστηρίξουν πολιτικά κόμματα στα κοινοβούλια… Έχουν προσπαθήσει να προωθήσουν τις ιδέες τους απευθείας στις εργατικές οργανώσεις και να παρακινήσουν αυτά τα συνδικάτα σε έναν άμεσο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο....". (2002; p. 287)
Αυτό βασίζεται στην κεντρική διαπίστωση ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο. Από τη φύση του, υπηρετεί τους πλούσιους και ισχυρούς στην εκμετάλλευση και καταπίεση των ανθρώπων. Αυτός ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ειρηνική και "δημοκρατική" δημιουργία μιας ελεύθερης σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός και το κράτος του πρέπει να ανατραπούν, να καταργηθούν και να αντικατασταθούν από συνεργατικούς, αυτοδιαχειριζόμενους, εναλλακτικούς θεσμούς. Δεν πρέπει να ενισχυθούν με το να συμμετάσχουν σε προσχηματικές τελετουργίες περιορισμένης δημοκρατίας.
Ωστόσο, έχουμε προεδρικές εκλογές στις οποίες ο ένας υποψήφιος (ο Ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ) είναι αναμφισβήτητα πολύ πιο κακός από τον άλλο (τη Δημοκρατική Καμάλα Χάρις). Μήπως οι αναρχικοί θα έπρεπε να ψηφίσουν για μια φορά το μικρότερο κακό;
Πολλοί μαρξιστές βρίσκονται επίσης σε δύσκολη θέση. Από τον Καρλ Μαρξ και μετά, η στρατηγική τους ήταν να δημιουργήσουν ένα εργατικό κόμμα σε αντιπαράθεση με όλα τα καπιταλιστικά κόμματα, από τα φιλελεύθερα έως τα συντηρητικά. Πολλοί μαρξιστές -τουλάχιστον όσοι επηρεάστηκαν από τον τροτσκισμό- έχουν αντιταχθεί στο να ψηφίσουν ποτέ καπιταλιστικά κόμματα. Ωστόσο, εδώ βρίσκονται αντιμέτωποι με δύο καπιταλιστικά κόμματα, το ένα που βρίσκεται στο αστικό κέντρο και το άλλο το οποίο είναι οιονεί φασιστικό. Θα πρέπει να ψηφίσουν τον μετριοπαθή καπιταλιστή υποψήφιο; (Επίσης, οι ελευθεριακοί-αυτόνομοι μαρξιστές απορρίπτουν γενικά την ψήφο και βρίσκονται σε παρόμοια δύσκολη θέση με τους αναρχικούς).
Ωστόσο, όταν συζητώ αυτές (και τις προηγούμενες) εκλογές με φίλους, συναδέλφους και συγγενείς, δεν προσπαθώ να τους πείσω να μην ψηφίσουν τους λιγότερο κακούς Δημοκρατικούς. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Μία ή μερικές μεμονωμένες ψήφοι δεν κάνουν μεγάλη διαφορά. Οι ψήφοι ενός μικρού αριθμού ριζοσπαστών δεν έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους περισσότερους πολίτες των ΗΠΑ, λόγω του αρχαϊκού και αντιδημοκρατικού συστήματος του Σώματος των Εκλεκτόρων (Electoral College). Μόνο μια μειοψηφία ζει στις έξι περίπου "Πολιτείες της μάχης". Για όλους τους υπόλοιπους, οι ψήφοι τους είναι άσχετες - η κατάσταση έχει ήδη ρυθμιστεί. (Για παράδειγμα, ζω στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, οι ψήφοι του σώματος εκλεκτόρων της οποίας θα πάνε σίγουρα στους Δημοκρατικούς).
Αντίθετα, προσπαθώ να πείσω τους άλλους να συμφωνήσουν ότι το μικρότερο...
Aργύρης Αργυριάδης
Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1936 να έμειναν στην ιστορία ως οι αγώνες όπου ο μαύρος Αμερικανός σπρίντερ Jesse Owens διέλυσε τη ναζιστική ρατσιστική ιδεολογία κερδίζοντας τα περισσότερα χρυσά μετάλλια, ένα άλλο γεγονός έμενε να μείνει στην ιστορία. Αν και πολλοί το αγνοούν η θύμηση του είναι σημαντική διότι όλοι αυτοί οι άγνωστοι αθλητές των Λαϊκών Ολυμπιακών Αγώνων ήλπιζαν ότι οι αγώνες τους θα έδειχναν τη δύναμη του αντιφασιστικού κινήματος.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι ολυμπιακοί αγώνες ανέκαθεν από την αναβίωση του και ύστερα δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια φιέστα εθνικιστικού ανταγωνισμού...
Gren*
Εισαγωγή στην πολιτογένεση (Citogenesis)
Ξαγρυπνώ τη νύχτα και σκέφτομαι τον Julius Pringles. Η μασκότ της διάσημης αμερικανικής εταιρείας πατατοκροκετών υπάρχει από τότε που το προϊόν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το 1968, αλλά για δεκαετίες μετά τη γέννησή του δεν έλαβε ποτέ όνομα. Αυτό συνέβαινε μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 2006, όταν δύο βαριεστημένοι φοιτητές πανεπιστημίου πρόσθεσαν το όνομα "Julius Pringles" στη σελίδα του προϊόντος στη Wikipedia. Παρά τις έρευνες σχετικά με την αλήθεια αυτού του ονόματος, αυτό παρέμεινε. Όταν ειδησεογραφικές πηγές άρχισαν να αναφέρουν αυτό το νέο γεγονός, προστέθηκαν στο άρθρο της Wikipedia ως αποδεικτικό στοιχείο.
Αυτή...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018