Εάν, μεταξύ εκείνων που στοχάζονται για την πολιτική, η αναρχία δεν έπαψε ποτέ να είναι σχετική, δεδομένου ότι συνιστά το ακραία κεντρικό ή ασύμπτωτο σημείο της, αυτό αληθεύει ακόμη περισσότερο σήμερα δεδομένης της άδικης και φαύλης δίωξης στη οποία ένας αναρχικός υποβάλλεται σήμερα από το Ιταλικό σωφρονιστικό σύστημα. Εντούτοις, μιλώντας για την αναρχία, όπως οφείλει κάποιος να το κάνει, στο πεδίο του νόμου, προϋποθέτει απαραίτητα ένα παράδοξο, μιας και είναι αντιφατική (αν μη τι άλλο) η απαίτηση όπως το κράτος αναγνωρίσει το δικαίωμα άρνησης του κράτους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν το δικαίωμα στην αντίσταση εκπληρωθεί ως τα οριστικά του συμπεράσματα, κανείς δεν θα μπορούσε να απαιτήσει λογικά την πιθανότητα πως ο εμφύλιος πόλεμος θα τύγχανε νομικής προστασίας.
Στον στοχασμό για την αναρχία σήμερα, είναι κατά συνέπεια συνετό όπως τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας εντός μιας εντελώς διαφορετικής προοπτικής, και αντίθετα να αμφισβητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Engels την περιέγραψε όταν κατηγόρησε τους αναρχικούς πως θέλουν να αντικαταστήσουν το κράτος με την διαχείριση. Στην μομφή αυτή έγκειται ένα κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα, ένα που ούτε οι Μαρξιστές και ενδεχομένως ούτε και οι ίδιοι οι αναρχικοί δεν έχουν θέσει σωστά. Ένα πρόβλημα όλο και πιο έντονα επείγον δεδομένου ότι βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με μια προσπάθεια πραγματοποίησης, με σταδιακό τρόπο, εκείνου που για τον Engels αποτελούσε τον αποφασισμένο σκοπό της αναρχίας — δηλαδή, όχι τόσο την απλή αντικατάσταση του κράτους από την διαχείριση, αλλά μάλλον την ταύτιση του κράτους και της διαχείρισης σε έναν τύπο Λεβιάθαν που υιοθετεί το καλοπροαίρετο προσωπείο του διαχειριστή. Αυτό είναι που οι Sunstein και Vermeule θεωρητικοποιούν στο βιβλίο τους Law and Leviathan, Redeeming the Administrative State [Νόμος και Λεβιάθαν, Εκπληρώνοντας το Διαχειριστικό Κράτος], όπου η διακυβέρνηση, η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, υπερβαίνοντας και διαβρώνοντας τις παραδοσιακές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική), ασκεί τώρα — στο όνομα της διαχείρισης, και με έναν καθ’ εξαίρεση τρόπο — τις λειτουργίες και τις εξουσίες για τις οποίες ήσαν κάποτε αρμόδιες.
Τι είναι ωστόσο η διαχείριση [administration]; Ένας διαχειριστής/λειτουργός [minister], από τον οποίο προκύπτει ο αρχικός όρος, είναι ένας υπηρέτης ή βοηθός, αντί του αρχηγέτη/ανώτατου αξιωματούχου [magister], τον ηγεμόνα, τον κάτοχο της εξουσίας. Η λέξη προέρχεται από την ρίζα δια- [men], η οποία σημαίνει την μείωση και την σμίκρυνση. Ο διαχειριστής στέκει προς τον άρχοντα όπως το ήσσον [minus] στέκει στο μείζον [magis], το λιγότερο στο περισσότερο, το υποδεέστερο στο μέγιστο, σε εκείνο στο οποίο μειώνεται προς εκείνο το οποίο αυξάνεται. Η ιδέα της αναρχίας θα συνίστατο, σύμφωνα με τον Engels έστω, στην προσπάθεια αναλογισμού κάποιου διαχειριστή χωρίς κάποιον άρχοντα, κάποιον υπηρέτη χωρίς κάποιον αφέντη. Αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, μιας και η στροφή του υπηρέτη έναντια στον αφέντη, του λιγότερου ενάντια στο περισσότερο, μπορεί να αποτελεί ένα τακτικό πλεονέκτημα, όσο και ο στοχασμός μιας κοινωνίας στην οποία όλοι είναι διαχειριστές και κανένας άρχοντας ή ηγέτης. Σύμφωνα με μια έννοια, αυτό είναι που είχε κάνει ο Hegel, φανερώνοντας στην δύσφημη διαλεκτική του πως ο υπηρέτης καταλήγει τελικά να εξουσιάζει τον αφέντη. Μολαταύτα, είναι αναμφίβολο ότι οι δυο αυτές κρίσιμες μορφές για την πολιτική της Δύσης παραμένουν κατ’ αυτόν τον τρόπο αλληλένδετες σε μια αέναη σχέση, μια στην οποία η οριστική...
Στις 2 Απριλίου 1877 γεννήθηκε ο Jose Maria Leyva, εξέχων μαχητής στην εξέγερση της Baja California, το 1911, η οποία προετοιμάστηκε και καθοδηγήθηκε κυρίως από το μεξικανικό αναρχικό κίνημα.
Στα πρώτα του χρόνια, ο Leyva εντάχθηκε στο PLM (Μεξικάνικο Φιλελεύθερο Κόμμα - κύριο πολιτικό εργαλείο του οργανωμένου αναρχισμού στο Μεξικό) εν μέσω της αντίστασης στη δικτατορία του Porfirio Diaz και στο πλαίσιο της ιστορικής απεργίας της Cananea.
Στην αρχή της εξέγερσης της Baja California -εναρκτήριο λάκτισμα της Μεξικανικής Επανάστασης- ανέλαβε τα καθήκοντα του στρατηγού της Μεραρχίας του Φιλελεύθερου Στρατού (ένοπλου βραχίονας του PLM), πρωταγωνιστώντας στις 29 Ιανουαρίου 1911 στην κατάληψη...
Στις 5 Απρίλη 1864 τριακόσιοι εργάτες και υποστηρικτές τους από τα ορυχεία Moonta και Wallaroo πραγματοποίησαν μια τεράστια συνάντηση στην κορυφή του Bald Hill, που βρισκόταν στο μέσο της διαδρομής μεταξύ των δύο πόλεων. Αυτή ήταν μια σημαντική επίδειξη δύναμης κατά τη διάρκεια μιας από τις μεγαλύτερες απεργίες που είχε δει το "Χαλκοφόρο Τρίγωνο" της Νότιας Αυστραλίας.
Η περιοχή αυτή είχε εκελινη την εποχή την υψηλότερη συγκέντρωση μεταναστών από την Κορνουάξη στην Αυστραλία, περίπου 20.000, με πολλούς να ζουν κοντά στις εγκαταστάσεις των ορυχείων σε μικροσκοπικά σπιτάκια από χώμα και λάσπη, χωρίς υδραυλικές εγκαταστάσεις ή αποχέτευση και με υψηλά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018