Randy Lowens (Capital Terminus Collective)
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας, οι πολιτικοί αμφότερων των κομμάτων έχουν κρούσει τον συναγερμό ασφάλειας. «Πρέπει να προστατευθούμε από τον τρόμο! Η Μέση Ανατολή πρέπει να κατακτηθεί στρατιωτικά! Οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να θυσιάσουν όσες ελευθερίες διαθέτουν για χάρη της ασφάλειας!»
Στην πραγματικότητα, οι «θρυλικές» πλέον επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, έχουν συνταιριάξει τόσο ωραία με τα σχέδια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος - που είναι γνωστό για την έφεσή του στις εισβολές σε ξένες χώρες και την καταστολή στο εσωτερικό – τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση των θεωριών συνωμοσίας.
Αντί αυτού, θα εκμεταλλευθούμε αυτήν την ευκαιρία για να θέσουμε το ακόλουθο ερώτημα: ποιος φοβίζει τον πρόεδρο Bush πιο πολύ, οι ισλαμιστές τρομοκράτες ή ένα οργανωμένο αμερικανικό εργατικό κίνημα; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή φοβίζει περισσότερο απ’ ό,τι ένα πρόγραμμα ειδήσεων του CNN.
Ο αντι-τρομοκρατικός νόμος
Επιπλέον, για χρόνια μας λένε ότι υπάρχει ένα κακό προαίσθημα, που σχετίζεται με την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και την προστασία «στο εσωτερικό μέτωπο» από τις επιθέσεις εκείνων που «μισούν τον τρόπο ζωής μας». Ήταν τα δύο κρισιμότερα στοιχεία στην ημερήσια διάταξη του έθνους. Και στο εσωτερικό επίπεδο, καμία προτεραιότητα δεν ήταν υψηλότερη από την εξασφάλιση των αεροδρομίων. Τελικά, τα αεροπλάνα αποτέλεσαν μέσο επιλογής στην επιτυχέστερη τρομοκρατική επίθεση που έχει δοκιμάσει έως τώρα η αμερικανική ενδοχώρα.
Και όμως, όταν προτάθηκε νόμος που (σύμφωνα με την «USA Today») «θα μπορούσε να προωθήσει τη βελτίωση της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου και να προωθήσει την πρόληψη της τρομοκρατίας στην αεροπλοΐα με τη θέσπιση συστάσεων», ο πρόεδρος της 9/11 Bush απείλησε με βέτο. Γιατί; Επειδή με το νόμο αυτό θα χορηγείτο και το δικαίωμα συγκρότησης συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Για τον συνδικαλισμό μας είπαν ότι θα παρακώλυε την αποδοτική λειτουργία των συσκευών ασφαλείας των αεροδρομίων. (Ίσως νομίζουν οι αναγνώστες ότι οι εργαζόμενοι είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να οργανωθούν; Μετά βίας. Οι θέσεις εργασίας που κρίνονται απαραίτητες για την ασφάλεια είναι μόνο ένα παράδειγμα επαγγέλματος στο οποίο οι εργαζόμενοι απαγορεύεται να συγκροτήσουν συνδικάτα). Οι Δημοκρατικοί στο συνέδριό τους θα αρνούνταν και αυτοί στους εργαζόμενους αυτό το δικαίωμα, ενώ ορισμένοι Δημοκρατικοί θα το ικανοποιούσαν. Αλλά αξίζουν οι εργαζόμενοι ώστε να τους χορηγηθεί ένας τέτοιο «δικαίωμα» από την κυβέρνηση; Ή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να οργανωθούν για να προστατεύσουν, φυσικά, τα κεκτημένα τους, οπουδήποτε και παντού;
Πριν προχωρήσουμε με τη συγκεκριμένη περίπτωση των μεταφορών αποσκευών του αερολιμένα, ας σταθούμε και ας σκεφτούμε: είναι οι αρχές τόσο ασφαλείς και οι εργαζόμενοι τόσο ανίκανοι, ότι ο συνδικαλισμός ακρωτηριάζει την οποιαδήποτε αποδοτική λειτουργία; Ποια είναι η προσωπική σας εμπειρία εν προκειμένω; Και ξέρει το αφεντικό πάντα το καλύτερο, ενώ οι ιδέες των υφιστάμενων είναι ασήμαντες και ανόητες;
Στην περίπτωση των ελεγκτών αποσκευών, ο Μπους και οι σύμμαχοί του υποστηρίζουν ότι το να...
ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
Ένας από τους πρώτους αναρχικούς προπαγανδιστές στη Λατινική Αμερική ήταν ο Χιλιανός, Φρανσίσκο Μπιλμπάο (1823-18660, ο οποίος πήρε μέρος στα γεγονότα του 1848-1849 στη Γαλλία.
Στη Χιλή και στη Νέα Γρανάδα ιδρύθηκαν λέσχες οπαδών του Προυντόν και Λερού.
Το 1852 κυκλοφόρησε στην Μπογκοτά της Κολομβίας η «Ανάλυση του σοσιαλισμού και σαφής ερμηνεία, μεθοδική και ακομμάτιστη, των ιδεών των Σαιν Σιμόν, Ρ. Όουεν, Λερού και Προυντόν».
Το 1853 κυκλοφόρησαν στο Σαντιάγκο της Χιλής διάφορες αναρχικές μπροσούρες.
Το 1857 αναρχικοί ίδρυσαν στην Αργεντινή την «Τυπογραφική Εταιρία».
Το 1872 ιδρύθηκε στο Μπουένος Άιρες ένα γαλλικό τμήμα της Διεθνούς από Γάλλους...
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι πλησιέστερος στην αλήθεια, ή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη ευδαιμονία για όλους.
Η Ελευθερία σε συνδυασμό με την εμπειρία, είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψετε την αλήθεια και τι είναι καλύτερο. Και δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, εάν δεν υπάρχει το δικαίωμα στο λάθος.
Αλλά όταν κάποιος κάνει λόγο για ελευθερία πολιτικά και όχι φιλοσοφικά, κανείς δεν σκέφτεται το μεταφυσικό φάντασμα του αφηρημένου ανθρώπου που υπάρχει έξω από το κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον και το οποίο, όπως κάποιος θεός,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018