Τον Δεκέμβρη του 2012, ο διεθνής αναρχοσυνδικαλισμός γιόρτασε δύο επετείους: την 90ή (σ.τ.μ.: 100ή φέτος) επέτειο από την ανασυγκρότηση της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων και τα 170 χρόνια (σ.τ.μ.: 180 φέτος) από τη γέννηση του πιο εξέχοντος θεωρητικού του αναρχοκομμουνισμού, του Πιοτρ Κροπότκιν. Αυτή η σύμπτωση ημερομηνιών μπορεί να θεωρηθεί συμβολική. Ο Κροπότκιν δεν ήταν ποτέ μέλος καμίας επαναστατικής συνδικαλιστικής ή αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης, αλλά συνέβαλε κατά πολύ στη δημιουργία της αναρχοσυνδικαλιστικής Διεθνούς και οι ιδέες του είχαν τεράστιο αντίκτυπο στους στόχους και τις αρχές της.
Ο Κροπότκιν ήταν ένας από τους πρώτους αναρχικούς στοχαστές που ξεκίνησε μια εκστρατεία για την αποκατάσταση της αντιεξουσιαστικής πτέρυγας της Πρώτης Διεθνούς και ηγήθηκε αυτής της εκστρατείας, ακόμη και όταν οι περισσότεροι από τους τότε αγωνιστές του ελευθεριακού κινήματος παρασύρθηκαν από τη λεγόμενη «προπαγάνδα με την πράξη». Ο Κροπότκιν είδε τη βάση αυτής της ανασυγκρότησης στα συνδικάτα των εργαζομένων. Στο «Bulletin of Jura Federation», έγραψε επανειλημμένα για το εργατικό κίνημα και τα εργατικά συνδικάτα και σε αυτή την περίοδο προσπάθησε να κάνει επαφές με συνδικαλιστικούς κύκλους. Στην εφημερίδα «Le Révolte», αργότερα, δημοσίευσε είκοσι περίπου άρθρα για την ανάγκη να εργαστεί κανείς στα συνδικάτα - σε μια εποχή που αυτές οι ιδέες δεν είχαν ακόμη υποστήριξη από αναρχικούς θεωρητικούς και αγωνιστές του διαμετρήματος των Jean Grave, Errico Malatesta ή Johann Most (1).
Ο Κροπότκιν υποστήριξε, αρκετά ενεργά, την ενίσχυση των συνδικάτων και την ενασχόληση των αναρχικών με τη δράση τους. Το 1900, στην εφημερίδα «Freedom», ζήτησε τη σύγκληση καθολικής «συνέλευσης εργασίας», και το 1901 τη δημιουργία «μιας διεθνούς ομοσπονδίας συνδικάτων της Γης». Είχε μεγάλες προσδοκίες με αφορμή τη ριζοσπαστική απεργία των μεταλλουργών της Βαρκελώνης το 1902, αλλά και την ανάκαμψη του απεργιακού κινήματος στην Ευρώπη. Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν τον Κροπότκιν στο να προτείνει τη δημιουργία μιας «Διεθνούς Ένωσης Εργασίας» και αυτή την ιδέα εξέφρασε μέσω του Anselmo Lorenzo στην εφημερίδα «Tierra y Libertad» τον Σεπτέμβρη του 1902. Έθεσε το ζήτημα της συγκρότησης μιας εργατικής Διεθνούς, η οποία θα υποστήριζε γενικά τους σοσιαλιστικούς στόχους και την κοινωνικοποίηση της οικονομίας, την αυτοχειραφέτηση των εργαζομένων, και σκοπός της θα ήταν η προετοιμασία των απεργιών, η καταπολέμηση της εκμετάλλευσης της γυναικείας και παιδικής εργασίας, η προώθηση της συνεργασίας και, στο μέλλον, η ανάπτυξη σχεδίων σοσιαλιστικής απαλλοτρίωσης της παραγωγής (2). Με την δε ανάπτυξη ενός πιο λεπτομερούς προγράμματος θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη οι διαφορές με την παλαιά Διεθνή. Είναι ενδιαφέρον ότι στα επόμενα δύο τεύχη της εφημερίδας (της «Tierra y Libertad»), ο εκδότης της, Federico Urales, απέρριψε αυτή την πρόταση, θεωρώντας την ως απλοποιημένη αναδρομή.
Ωστόσο, για τον Ρώσο αναρχοκομμουνιστή, δεν επρόκειτο μόνο για τακτική, αλλά για πολύ πιο βαθιά πράγματα. Στις ιδέες του Κροπότκιν για το μέλλον της αναρχοκομμουνιστικής κοινωνίας, οι επαγγελματικές και βιομηχανικές ενώσεις εργατών κατέχουν σημαντική θέση. Στην πραγματικότητα, πίστευε ότι η βάση της κοινωνικής οργάνωσης του ελεύθερου κόσμου θα σχηματιζόταν από ελεύθερες, αυτοδιοικούμενες κομμούνες, προσανατολισμένες στην αυτάρκεια και τον εθελοντισμό, οι οποίες στη συνέχεια θα ενώνονταν σε μια ομοσπονδία από τα κάτω. Ωστόσο, ήταν σημαντικό να πλαισιωθούν αυτές οι κοινότητες με συνδικάτα και ενώσεις διαφορετικών ειδών,...
Το παρακάτω κείμενο γεννήθηκε από το θυμό, την αγανάκτηση και την εντεινόμενη απελπισία για τον τρόπο που εξελίσσεται η διεθνής κατάσταση, καθώς και από την μέχρι τώρα ανεπάρκεια του διεθνούς αναρχικού κινήματος να δώσει κάποια προοπτική ή έστω ελπίδα στην αγωνία ενός λαού ο οποίος, από τη μια στιγμή στην άλλη, είδε να γκρεμίζεται γύρω του το οικοδόμημα της ζωής του. Μπορεί να προσληφθεί ως μια διανοητική άσκηση εναλλακτικής Ιστορίας (Τι θα μπορούσε να έχει γίνει - Τι είναι πιθανόν να γίνει) όμως πατάει γερά στην ιστορική τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας εξεγερσιακών κινημάτων να δημιουργήσουν επαναστατικές καταστάσεις με δυναμικές ενέργειες σε...
Η 7η Μαρτίου είναι μια οδυνηρή ημερομηνία για τους προλετάριους της αποκαλούμενης “Ένωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών” που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την ημερομηνία στην Κροστάνδη. Η επετειακή ανάμνηση της ημερομηνίας εκείνης είναι εξίσου επίπονη για τους προλετάριους όλων των χωρών, γιατί επαναφέρει τη μνήμη εκείνου που οι ελεύθεροι εργαζόμενοι και οι ναυτικοί της Κροστάνδης πιστοί στα ιδανικά της Ρώσικης Επανάστασης, απαίτησαν μέχρι θανάτου από τον Κόκκινο εκτελεστή τους -το “Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα” και το όργανό του, την “Σοβιετική” κυβέρνηση.
Η Κροστάνδη απαίτησε από τους δήμιους κρατιστές να δώσουν πίσω...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018