Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μάη ήταν το θερμότερο που έχουν ζήσει οι εκπαιδευτικοί εδώ και πολλά χρόνια. Το κίνημα των καθηγητών, που βρισκόταν σε ύπνωση παρά την τεράστια επίθεση που δέχεται τα τελευταία τρία χρόνια, τόσο σε μισθολογικό επίπεδο όσο και ως προς τους όρους εργασίας και την ελευθερία στην άσκηση του παιδαγωγικού έργου, ξαφνικά ξύπνησε. Οι καθηγήτριες και οι καθηγητές συνέρρευσαν μαζικά στις γενικές συνελεύσεις, γέμισαν τα αμφιθέατρα, κατέβηκαν στο δρόμο. Ήρθαν αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με τις προσωπικές τους αντιφάσεις, με τις αμφιβολίες απέναντι στο συλλογικό αγώνα, που είχαν ριζώσει στις συνειδήσεις του εκπαιδευτικού κόσμου πολλά χρόνια τώρα, αναμετρήθηκαν με το φόβο.
Στήριξαν μαζικά τις γενικές συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ, τοποθετήθηκαν, ακόμα και χωρίς να εκπροσωπούν παρατάξεις, και έμειναν μέχρι το τέλος για να βεβαιωθούν ότι θα ψηφιστεί η μόνη αξιοπρεπής απόφαση: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ μέσα στις Πανελλαδικές και μετά από αυτές, μέχρι τη νίκη. Και η απεργία ψηφίστηκε.
Τι έβγαλε όλο αυτόν τον κόσμο από την άνεση ή τις σκοτούρες της καθημερινής ζωής και τον οδήγησε στις συλλογικές διαδικασίες; Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση των ρυθμίσεων για την κατανομή του προσωπικού στα σχολεία στη διάρκεια των διακοπών του πάσχα, μια βδομάδα πριν την έναρξη των Πανελλαδικών. Παρά τη λάσπη από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., οι καθηγητές και οι καθηγήτριες γνώριζαν ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις ισοδυναμούν με απολύσεις, όχι μόνο αναπληρωτών αλλά και μόνιμων εκπαιδευτικών. Γνώριζαν ότι τίποτα δε θα είναι πια ίδιο στις εργασιακές σχέσεις αλλά και στις συνθήκες λειτουργίας του δημόσιου σχολείου. Υποστήριξαν την απεργία, χωρίς να πτοηθούν από την κυβερνητική προπαγάνδα και χωρίς για πρώτη φορά να νοιαστούν για τα χαμένα μεροκάματα.
Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος της αναμέτρησης έχει οριστεί από τον αντίπαλο, νοιώθοντας ότι, σε αντίθεση με τις 24ωρες ή 48ωρες πιστολιές στον αέρα, η απεργία αυτή είναι μια πραγματική μάχη και για αυτό έχει νόημα να δοθεί.
Η απεργία των εκπαιδευτικών θα πετύχαινε. Το γνώριζαν πολύ καλά οι διαχειριστές του χουντικού καθεστώτος και χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους για να την αποτρέψουν. Πρώτα τη μιντιακή προπαγάνδα. Ύστερα τη φασιστικής έμπνευσης πολιτική επιστράτευση. Τέλος τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με αυτή τη σειρά.
Βήμα πρώτο: Η προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική. Παρά την επίκληση στις αθώες παιδικές ψυχές, που έβγαιναν στα κανάλια και θρηνούσαν για τα τραύματά τους άμα δώσουν εξετάσεις ένα μήνα αργότερα, το κοινό δε φόρεσε μαύρες πλερέζες για να θρηνήσει το δράμα των μαθητών. Ακόμα και στα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. κατάφεραν να διαφύγουν φωνές αλληλεγγύης προς τον αγώνα των εκπαιδευτικών, γεγονός που δείχνει πως η κοινωνία δεν ήταν καθόλου σίγουρο πως είχε μασήσει το παραμύθι. Όσο και αν προσπάθησε ο αξιοθρήνητος πρόεδρος της ΟΛΜΕ να περιορίσει το θέμα στο δίωρο της αύξησης του ωραρίου, η κοινωνία αντιλήφθηκε ότι κάτι πιο σοβαρό έχει κινητοποιήσει τόσο μαζικά τους εκπαιδευτικούς. Και ακόμα και αν τα τριτοβάθμια συνδικάτα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όπως και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ήταν αντίθετα στην απεργία, ξέρουμε όλοι ότι αυτοί οι φορείς πόρρω απέχουν από το να εκφράζουν τη βούληση της...
Το κείμενο αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Δημοσιεύτηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού «Άναρχος» (Μάης 1986). Εξακολουθεί να είναι και ιστορικό και επίκαιρο. Το δημοσιεύω εδώ για πρώτη φορά ηλεκτρονικά ως απάντηση σε μερικούς που άκριτα υποστηρίζουν τόσο τη «17 Νοέμβρη» όσο και άλλες παρόμοιες κλίκες, ιδιαίτερα όσους λένε ότι είναι αναρχικοί. Ο καθένας ας αντλήσει τα συμπεράσματά του… Θα ακολουθήσουν και άλλα κείμενα.
ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
«Η ένοπλη πάλη απέτυχε να πραγματοποιήσει όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους που είχε θέσει για τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρέπει να έχει...
"Workers Solidarity" Νο 111
Κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψής του στο Δουβλίνο η "Workers Solidarity" είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον 93χρονο Roma Marquez Santo για τις εμπειρίες του στην Ισπανική Επανάσταση.
Το 1936 ο Roma ήταν μεταλλεργάτης και μέλος της συνδικαλιστικής οργάνωσης UGT και του POUM, ενός αντισταλινικού κομμουνιστικού κόμματος.
Πώς ήταν η πρώτη μέρα της επανάστασης (μετά το πραξικόπημα των στρατηγών);
Ήταν χαοτική! Για μια στιγμή κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει ή τι θα γινόταν στο άμεσο μέλλον. Οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι από εργάτες οι οποίοι έφεραν κάθε είδος όπλου. Τα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018