Ο Philip Josephs, ένας Εβραίος ράφτης γεννημένος στη Λετονία, έφτασε στη Νέα Ζηλανδία μέσω της Σκωτίας, και ως αναρχικός - πήρε μέρος σε μια διαδήλωση στο Wellington το Μάη του 1906 εν μέσω μιας γενικότερης αναταραχής. «Αυτή η διαδήλωση», είπε ο ίδιος ο Josephs, «στέλνει τους αδελφικούς χαιρετισμούς στους συντρόφους μας που παίρνουν μέρος στον παγκόσμιο ταξικό πόλεμο. Δεσμευόμαστε να εργαστούμε για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του στη Νέα Ζηλανδία με μια συνεταιριστική κοινοπολιτεία, με βάση τη συλλογική ιδιοκτησία της γης και των μέσων παραγωγής και διανομής». [1] Η κίνηση αυτή καθώς και η συμμετοχή του Josephs στο γενικότερο ριζοσπαστικό κίνημα της πρωτεύουσας της Νέας Ζηλανδίας, θέτει επί τάπητος τις βασικές έννοιες του αναρχισμού και διεθνισμού, της μαζικής συλλογικής δράσης και του ελεύθερου κομμουνισμού.
Ωστόσο, εάν οι αναγνώστες φτάσουν σε μια κατανόηση του αναρχισμού ορμώμενοι από τις εφημερίδες της εποχής, ή από τα γραφόμενα για το εργατικό κίνημα της Νέας Ζηλανδίας από ορισμένους ιστορικούς, θα εξαχθεί ένα πολύ διαφορετικό συμπέρασμα. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, ο αναρχισμός χρησιμοποιείται υστερικά από τον Τύπο για να καταγγελθεί ή να καταδικαστεί από τους ηγέτες του εργατικού κινήματος, ώστε να δείξουν την πλάνη των θέσεων των αντιπάλων τους και από τους ιστορικούς του εργατικού κινήματος για να συμβολίσουν τις παραπλανητικές ιδέες ή πράξεις εξτρεμισμού - ζωγραφίζοντας έτσι μια εφιαλτική εικόνα της αναρχικής δράσης στο στυλ του έργου του Chesterton «The Man Who Was Thursday» («Ο Άνθρωπος που ήταν Πέμπτη»). [2]
Ωστόσο, όπως δείχνει ο Vadim Damier στο έργο του «Anarchosyndicalism in the 20th Century» («Αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ό αιώνα») ο αναρχισμός ήταν ένα παγκόσμιο κίνημα της εργατικής τάξης «που εξαπλώθηκε σε χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Ισπανία και η Ρωσία, η Γαλλία και η Ιαπωνία, η Αργεντινή και η Σουηδία, η Ιταλία και η Κίνα, η Πορτογαλία και η Γερμανία» και «μπόρεσε να προσελκύσει εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, μισθωτούς». Οι αναρχικοί «όχι μόνο συμμετείχαν ενεργά στις σημαντικότερες κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις του εικοστού αιώνα, αφήνοντας συχνά το δικό τους ανεξίτηλο στίγμα σε αυτά τα γεγονότα, αλλά και σε πολλές χώρες αποτέλεσαν το κέντρο μιας ειδικής, ασυναγώνιστης, εργατικής κουλτούρας με τις δικές της αξίες, κανόνες, έθιμα και σύμβολα». [3] Ενάντια σε αυτήν την πραγματικότητα του αναρχισμού ως σοσιαλιστικού κινήματος, η εστίαση στις πιο αμφιλεγόμενες αποκλίσεις του επιβεβαιώνει το στερεότυπο του αναρχικού τρομοκράτη, ντυμένου στα μαύρα και κρατώντας μια βόμβα - ενός τρελού, επικίνδυνου και κάποιου που είναι ενάντια στον ίδιο τον πολιτισμό. «Η χώρα του Θεού» (στμ. όπως αποκαλείτο η Νέα Ζηλανδία) δεν είναι ασφαλής από τις παραπλανητικές ιδέες του ατόμου εκείνου που πιστεύει στη βόμβα σε αντίθεση με την παράθεση επιχειρημάτων, γράφτηκε σε άρθρο στο «Marlborough Express» το 1907. [4]
Παρ’ ότι αρκετά υπερβολικό, το άρθρο στο «Express» περιείχε μία αλήθεια. Στη χώρα του Θεού -ο «παράδεισος του εργάτη» που ήταν η Νέα Ζηλανδία στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα- υπήρχαν αναρχικοί. Το να περιγράψουμε το μικρό αριθμό των αναρχικών αυτών ως ένα συνεκτικά οργανωμένο κίνημα θα ήταν μια άλλη υπερβολή, παρ’ όλα αυτά, αυτοί που προσυπέγραψαν τον...
Wayne Price
Εισαγωγή των μεταφραστών
Στον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί στις μέρες μας σε σχέση με την κλιματική αλλαγή μπορούν και πρέπει να ειπωθούν πολλά. Το παρόν κείμενο του Price είναι ένα κείμενο σημερινό (δημοσιεύτηκε το Γενάρη 2019 – πριν γίνει ο μεγάλος ντόρος) το οποίο μας δίνει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι αναγνώστες ας έχουν κατά νου ότι αντίστοιχο με του αμερικανικού «Πράσινου New Deal» πάει να επιτευχθεί και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι προτάσεις έχουν ήδη κατέβει στο ευρωκοινοβούλιο). Αυτά σαν μια προσπάθεια κατανόησης της πρεμούρας των αστών για το κλίμα σήμερα…
...Στις 8 Ιούλη 1888, γεννήθηκε στην Πορτογαλία η Deolinda Lopes, από τις προσωπικότητες του χώρου των εκπαιδευτικών, του φεμινιστικού και αναρχικού κινήματος της χώρας αυτής. Ως εκπαιδευτικός εργάστηκε τόσο σε δημόσια σχολεία όσο και σε σχολεία για εργαζόμενους. Όντας ενεργό μέλος του συνδικάτου εκπαιδευτικών, συμμετείχε στη μεγάλη απεργία του 1907 ενάντια στο καθεστώς Joâo Franco. Αργότερα έγινε οργανώτρια του Εθνικού Συμβουλίου Γυναικών. Πέθανε στη Λισαβόνα το 1993, σε ηλικία 104 χρόνων.
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018