«Αν έχεις έρθει εδώ για να με βοηθήσεις
χάνεις τον καιρό σου…
Αλλά αν έχεις έρθει γιατί
η ελευθερία σου είναι αλληλένδετη με τη δικιά μου,
τότε ας προχωρήσουμε μαζί.»
Lilla Watson, Αβορίγινα εκπαιδεύτρια και ακτιβίστρια του Βrisbane.
Στις 14 Φεβρουαρίου του 2004, στην περιοχή Ρέντφερν του Sydney ξεσπούν ταραχές ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς, με αφορμή το θάνατο του 17χρονου Αβορίγινα Tomas Hickey, μετά από καταδίωξη. Στις οδομαχίες που ακολουθούν τραυματίζονται πενήντα αστυνομικοί και πυρπολείται ένας σιδηροδρομικός σταθμός, καθώς και πολλά αυτοκίνητα. Συλλαμβάνονται τέσσερις από τους διαδηλωτές. Αυτές οι ταραχές είναι από τις σοβαρότερες που έχουν σημειωθεί στην περιοχή Ρέντφερν (κάτι σαν «γκέττο» των αυτοχθόνων στο Sydney) τα τελευταία χρόνια αλλά όλοι ξέρουν πως δεν θα σταματήσουν. Κάποιοι θα πουν ότι τώρα μόλις άρχισαν να εκφράζουν την οργή τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που Koori πέφτουν θύματα του Αυστραλιανού κράτους, γνήσιου εκφραστή και συνεχιστή της ρατσιστικής λογικής αρκετών λευκών «Αυστραλών», για την ολοκλήρωση της γενοκτονίας που ξεκίνησε 220 χρόνια πριν…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο διαβίωσης των Koori πριν την επέμβαση των λευκών, θα πρέπει να δούμε κάποια στοιχεία από την μυθολογία τους:
Οι «δυνάμεις» που δημιούργησαν τον κόσμο, τα Πνεύματα ή οι Μεγάλοι Πρόγονοι (Ουγκαμπίκουλα) όντα που αυτοδημιουργήθηκαν από το τίποτα, μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ότι ήθελαν, είτε ζώο είτε φυτό και να διαμορφώσουν τα πάντα από το τίποτα. Αυτή η εποχή ονομάστηκε Ονείρεμα (Dreaming, Tjurkur) γιατί πριν από κάθε ταξίδι δημιουργίας κοιμόντουσαν και ονειρεύονταν τις περιπέτειες της επόμενης μέρας. Έτσι σιγά-σιγά δημιούργησαν τα ζώα, τα φυτά, όλα τα φυσικά στοιχεία, τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα. Επίσης με τα μεγάλα πέτρινα μαχαίρια τους σκάλισαν τους ανθρώπους. Όταν όλα πήραν την τελική τους μορφή εκείνοι αποσύρθηκαν και κρύφτηκαν στη γη, τον ουρανό, τα σύννεφα και τα πλάσματα, ενώ άλλοι ξαναγύρισαν στον ύπνο τους. Οι ιεροί τόποι είναι τα μονοπάτια στα οποία βάδισαν οι πρόγονοι στον Ονειροχρόνο και επέστρεψαν στη συνέχεια. Γι’ αυτούς ο Ονειροχρόνος δεν βρίσκεται μοναχά στο μακρινό παρελθόν, αλλά είναι το αιώνιο Τώρα. «Ανάμεσα σε δύο διαδοχικούς χτύπους της καρδιάς, ο Ονειροχρόνος μπορεί να επιστρέψει ξανά».
Μέσα από αυτούς τους μύθους και θρύλους οι Αboriginals θα φτιάξουν το μοναδικό άγραφο «νόμο» που «υπακούουν», το Νόμο του Ονειροχρόνου, με μόνο τρόπο μετάδοσης τις ιστορίες που αφηγούνται από γενιά σε γενιά, τις τελετουργίες, τα σύμβολα και τα αρχέτυπα της ζωής. Αυτές οι δοξασίες ήταν γνωστές ως «Όνειρο του Ονειροχρόνου» και αντικατοπτρίζουν την πίστη στη συνέχεια της ύπαρξης και της αρμονίας με τον κόσμο. Όλα αυτά, με βαθύτερο σεβασμό για τη ζωή και τη φύση σαν «ανώτερες» δυνάμεις.
Οι ίδιοι υμνούν καθημερινά και παρουσιάζουν τον Ονειροχρόνο με διάφορους τρόπους. Η γλυπτική (κυρίως σε ξύλο), οι τοιχογραφίες, η ζωγραφική (με την τεχνική της ακτινογραφικής απεικόνισης, Dots), η κατασκευή όπλων και εργαλείων από πέτρα και ξύλο (boomerang), μουσικών οργάνων (Didge-ridoo) κ.ά., είναι κάποια από τα μέσα μετάδοσης που είναι αξιοσημείωτα για την εξέλιξη και διαχρονικότητα τους.
Οι Koori πιστεύεται ότι ζουν στην Αυστραλία εδώ και 40-60.000 χρόνια, έχοντας μεταναστεύσει...
Ο Borisov Grigory Kuzmich (ψευδώνυμα: Χωροφύλακας, Chukh, θείος Vanya). Δεν γνωρίζουμε έτος γέννησης και έτος θανάτου. Καταγόταν από αγροτική οικογένεια Έζησε στο Pokrovsk της περιοχής Alexandrovskoye της επαρχίας Ekaterinoslavl.
Το 1906-1908 ήταν μέλος της αναρχικής κομμουνιστικής ομάδας του Gulyaipol “Ένωση Φτωχών αρτεργατών”. Το 1909-1910 ήταν μέλος της αναρχικής κομμουνιστικής ομάδας Zaporizhzhia Krai (Νότια Ομοσπονδία Αναρχικών). Τον Φεβρουάριο, ο αναρχικός Αντόνι κρυβόταν στο σπίτι του.
Αργότερα μέσα στον ίδιο χρόνο, συμμετείχε σε κάποια επεισόδια με τη δολοφονία δύο ανδρών στην πόλη Belgorod. Διέφυγε της σύλληψης τη νύχτα της 30ής Απριλίου με 1η Μαΐου 1910 κατά τη διάρκεια της αποτυχίας μιας ενέργειας...
Ο Σταύρος Καλλέργης πρωτοστάτησε στην οργανωμένη έκφραση των σοσιαλιστικών ιδεών στην ελληνική κοινωνία τη δεκαετία του 1890 διεκδικώντας για το «έθνος των πτωχών, πασχόντων εργατών […] την πλήρη ισότητα, αδελφότητα και πραγματικήν ελευθερίαν», δηλαδή την «απαλλαγήν παντός πάσχοντος εκ της περί της αύριον μερίμνης». Ο οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα το 1893, διέθεσε απλόχερα την περιουσία του για τις ανάγκες του κινήματος, συνελήφθη και φυλακίστηκε, κατέφυγε στη Γαλλία, συγκρούστηκε με το οικογενειακό του περιβάλλον, αλλά και με τους συντρόφους του, γνώρισε διαδοχικές διαψεύσεις και εσωτερικούς διχασμούς. Στις αρχές του 20ού αιώνα επέστρεψε στη γενέτειρά του, την Κρήτη,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018