Στις 26-31 Αυγούστου του 1907 έλαβε χώρα το Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο στο Άμστερνταμ.
Στο διάστημα μιας βδομάδας, οι σύνεδροι που συμμετείχαν στο Συνέδριο ασχολήθηκαν σοβαρά με μια σειρά καίριων ζητημάτων που απασχολούσαν το διεθνές αναρχικό κίνημα της εποχής, όπως το πάντα ακανθώδες ζήτημα της οργάνωσης, της δουλειάς στο συνδικαλιστικό κίνημα, το ζήτημα της γενικής απεργίας ως μεθόδου πάλης και διάφορα άλλα, καθώς και την πιθανότητα ίδρυσης μιας νέας Αναρχικής Διεθνούς.
Σύνεδροι
Στο συνέδριο συμμετείχαν πολλοί αναρχικοί και αναρχικές από όλον τον κόσμο. Πήραν μέρος σε αυτό σημαντικές φυσιογνωμίες του διεθνούς αναρχικού κινήματος της εποχής, όπως οι Christian Cornelissen, Errico Malatesta, Luigi Fabbri, Emma Goldman, Aristide Ceccarelli, Thomas Keel, Karl Walters, Nikolai Rogdaev, S. Velev, Pierre Monatte, Amedee Dunois και αρκετοί άλλοι από χώρες όπως Ολλανδία, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Αργεντινή, Αγγλία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, Βέλγιο, Γαλλία και Βοημία.
Πριν το Συνέδριο του Άμστερνταμ
Το προηγούμενο από αυτό Αναρχικό Συνέδριο ήταν αυτό του 1881 στο Λονδίνο, που αποτέλεσε προσπάθεια επανασύστασης της παλαιάς Διεθνούς του St. Imier. Αυτό συγκέντρωσε τα λίγα εναπομείναντα αντιεξουσιαστικά στοιχεία της Διεθνούς που είχαν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο[2], ήταν η τελευταία αναρχική προσπάθεια να «σταθεί η παλιά Διεθνής στα πόδια της με κάποιο τρόπο». Κατά την περίοδο ανάμεσα στο 1881 και το 1907 συνέβησαν αρκετές και δραματικές αλλαγές στο εργατικό κίνημα. Αυτή την περίοδο, οι αναρχικοί απομονώθηκαν από την εργατική τάξη, αν και μερικοί ελάχιστοι σύντροφοι παρέμειναν στο πλευρό των εργαζομένων.
Αν και ο αναρχισμός διατηρούσε μια αναμφισβήτητη ζωντάνια σε πολλές χώρες, σχεδόν παντού – εκτός από την Ισπανία – η αίσθηση της οργανωτικής συνέχειας, των διεθνών σχέσεων και μιας συνεκτικής επαναστατικής στρατηγικής είχε χαθεί. Πολλοί αναρχικοί έγιναν πιο δεκτικοί στο ρεφορμισμό, ενώ άλλοι ανέπτυξαν αδιάλλακτες θέσεις ενάντια στις εκλογές και υπέρ της προπαγάνδας με τη δράση, στοιχεία που θα χαρακτήριζαν τη φυσιογνωμία του αναρχικού κινήματος για τις επόμενες δεκαετίες. Η τελευταία τάση έγινε κυρίαρχη καθώς η Διεθνής παρήκμαζε, απομακρύνοντας ακόμη περισσότερο τους ρεφορμιστές και άλλους επαναστάτες. Ούτε ορισμένες μεμονωμένες προσπάθειες, όπως αυτή του Malatesta το 1884[3], φαίνονταν ικανές να αλλάξουν αυτήν την τάση και να ξαναφέρει ένα διεθνιστικό κίνημα πιο κοντά στο αρχικό (Antonioli, 2007).
Δομή συνεδρίου
Όταν το αναρχικό κίνημα συνειδητοποίησε σε κάποια φάση ότι έπρεπε να θέσει ένα τέλος στην απομόνωσή του, το αποτέλεσμα ήταν να συγκληθεί το Διεθνές Συνέδριο στο Άμστερνταμ στο οποίο έπρεπε να συζητηθούν τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής: η στάση των αναρχικών απέναντι στο νέο (τότε) φαινόμενο του συνδικαλισμού καθώς και το ζήτημα της αναρχικής οργάνωσης και αυτά αποτέλεσαν τα κεντρικά και ρηξιακά ζητήματα που συζητήθηκαν στο εν λόγω συνέδριο.
Την πρώτη μέρα συζητήθηκε η κατάσταση του αναρχικού κινήματος με τοποθετήσεις από το Βέλγιο, τη Βοημία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ, τη Βιέννη, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Σερβία, την Ιταλία και τη Βρετανία. Τη δεύτερη μέρα το απόγευμα ξεκίνησε η συζήτηση «Αναρχισμός και Οργάνωση» η οποία συνεχίστηκε την επόμενη μέρα το πρωί. Μετά από αυτή τη συζήτηση, πραγματοποιήθηκε μια εσωτερική κουβέντα...
Και θα καταριέται τους δολοφόνους που εξόντωσαν τη φυλή της…
«Ήταν κάτι το συνηθισμένο για τους αποίκους να τελειώνουν ένα γλέντι με «κυνήγι μαύρων», όπου το νεκρό θήραμα ήταν ένας Αμπορίτζιναλ»
Αυτοί που πιστεύουν στα φαντάσματα δε θα δυσκολευθούν, όταν πάνε στην Τασμάνια, να δούνε να πλανάται στα δάση της και τις ακρογιαλιές της, το φάντασμα της Τρουγκανίνι. Της τελευταίας βασίλισσας μιας ύλης που δεν υπάρχει πια, γιατί είχε την ατυχία να περιληφθεί στα σχέδια «εκπολιτισμού των αγρίων» της άλλοτε κραταιάς βασίλισσας των θαλασσών, «πεσμένης σήμερα και αμαρτωλής «Μεγάλης Βρεταννίας».
Εκεί στις ανατολικές ακτές της Τασμάνιας, ζούσαν προ αμνημονεύτων χρόνων...
Mutiny - Black Flag Sydney
Σημείωση: Αυτό το κείμενο γράφτηκε αρχικά κατόπιν αιτήματος των συντρόφων μας της Union Communiste Libertaire (UCL) στη Γαλλία. Μια μετάφραση αυτού του άρθρου στα γαλλικά ελπίζουμε ότι θα δημοσιευτεί σύντομα. Προορίζεται να αποτελέσει συνέχεια ενός άρθρου της UCL με τίτλο "1788: Les générations volées de l'Australie coloniale", το οποίο ασχολείται με τις λεπτομέρειες του πρώιμου αποικισμού και της κλεμμένης γενιάς. Ως εκ τούτου, το κείμενό μας δεν αναφέρεται λεπτομερώς σε αυτά τα δύο πράγματα, και απευθύνεται περισσότερο στο παγκόσμιο αντί για το εγχώριο κοινό που ήδη γνωρίζει τους ιθαγενείς αγώνες. Σε αυτό το κείμενο περιλαμβάνονται συζητήσεις...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018