Harold Drasko*
Παφραδοσιακά, η ποίηση είναι ένα οχυρό της ελευθερίας. Πιο συγκεκριμένα, έχει χρησιμοποιηθεί ως όχημα για κάθε είδους ιδέες, συμπεριλαμβανομένων και των περιοριστικών. Εφόσον όμως, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, η εξουσία θεωρείται ότι περιορίζει τις ζωές και τις σκέψεις των ανθρώπων με τρόπους που προηγουμένως ήταν αδιανόητοι- και εφόσον έχουμε το πλεονέκτημα μιας πάντα πιο ξεκάθαρης άποψης της ιστορίας και των ανθρώπινων δυνατοτήτων: τότε είναι φυσικό να περιμένουμε να βρούμε τη σύγχρονη ποίηση να έρχεται όλο και περισσότερο σε αντιπαράθεση με το κράτος ή τα εξωτερικά του σημάδια. Αν, ωστόσο, κάποιος ρωτούσε τους σημερινούς διαφωνούντες πού να βρει αυτό το σώμα ποίησης, είναι πιθανό ότι κάθε ομάδα θα του πρότεινε πρώτα εκείνους τους ποιητές που συνδέθηκαν μαζί της, σε κάποια στιγμή, είτε με ενεργό συμμετοχή είτε με προφανή ευθυγράμμιση. Οι σοσιαλιστές θα μπορούσαν να του προτείνουν να ψάξει το έργο της κουστωδίας του Auden, όπως ήταν πριν από τον πόλεμο. Οι αναρχικοί μπορεί να τον συμβούλευαν να δοκιμάσει τον Σερ Herbert Read ή τον Alex Comfort. Ένα μέρος της αταξινόμητης αντίστασης θα μπορούσε να τον παραπέμψει στους Christopher Logue και Alan Sillitoe ή στους ποιητές της Δυτικής Ακτής. Δυστυχώς, ένας απαιτητικός αναγνώστης θα έβλεπε γρήγορα ότι, εκτός ίσως από τον Auden, οι πιο προικισμένοι από αυτούς τους ποιητές φάνηκαν κατά κάποιο τρόπο ανίκανοι να χρησιμοποιήσουν το ταλέντο τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτά τα θέματα. Και, στην πραγματικότητα, φαίνεται αδύνατο να συγκεντρωθεί από αυτές τις πηγές μια λογικού μεγέθους συλλογή που να είναι ταυτόχρονα καλή ποίηση και έντονη κριτική.
Από την άλλη πλευρά, αν ξεκινήσετε από την κυρίαρχη τάση της πρόσφατης αγγλικής ποίησης -συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων Αμερικανών που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε- θα βρείτε επιθέσεις κατά του κράτους και σχόλια για την πολιτική και τις κοινωνικές υποθέσεις στα πιο απροσδόκητα σημεία. Η παρούσα έρευνα σημειώνει ορισμένα από αυτά, χωρίς να υποδηλώνει ότι υπήρξε κάποιου είδους κίνημα. Οι προσπάθειες συσχέτισης "τάσεων" και στυλ είναι συχνά αβάσιμες και ακόμη και ο Όργουελ μπορεί να φανεί σε αβεβαιότητα για το θέμα αυτό στο μάλλον άδικο δοκίμιό του για τον Yeats. Αυτό αποτελεί ένα χρήσιμο σημείο εκκίνησης.
Ο Yeats πέθανε το 1939, αλλά τα τελευταία του ποιήματα είναι τουλάχιστον εξίσου εντυπωσιακά με οτιδήποτε άλλο έγραψε και δεδομένου ότι γενικά θεωρείται ο μεγαλύτερος ποιητής αυτού του (20ού) αιώνα, φαίνεται σκόπιμο να ξεκινήσουμε με μια λέξη προς υπεράσπισή του. Είναι αλήθεια ότι θαύμαζε υπερβολικά τις αριστοκρατίες του παρελθόντος- ότι ασχολήθηκε με την πολιτική και έκανε αντιδημοκρατικές παρατηρήσεις. Ο Όργουελ, ωστόσο, μπόρεσε να βρει σημάδια φασιστικών τάσεων, ενώ παραδέχεται ότι είναι δύσκολο να πούμε πόσο σοβαρός ήταν πραγματικά ο Yeats σε πολλούς από τους ισχυρισμούς του. Το παλιό ζήτημα της αναστολής της δυσπιστίας τίθεται εδώ σε σχέση με την ποίηση τουλάχιστον. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, φαίνεται δίκαιο να επιστήσω την προσοχή σε ορισμένα ποιήματα που υποδηλώνουν μια εντελώς διαφορετική στάση απέναντι στα πολιτικά πράγματα. Η πολιτική, για παράδειγμα, είναι η δήλωση ενός ανθρώπου με μικρό ενδιαφέρον για την εξουσία, ενός ανθρώπου που βαριέται τις ιστορίες ίντριγκας και κρίσης. Μερικές φορές ανακοινώνει...
Stefo Benlisoy*
Ο επιστολές του Στέφανου Παπαδόπουλου ο οποίος συμμετείχε ενεργά στο εργατικό κίνημα της Κωνσταντινούπολης ως ανταποκριτής της εφημερίδας “Ριζοσπάστης”, αποτελούν μια πλούσια αφήγηση του εργατικού κινήματος της Κωνσταντινούπολης κατά την πρώτη pερίοδο της Ανακωχής.
Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σήμαnε μια νέα αρχή για τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι είχαν σηκώσει με δυσκολία το βάρος των μακρών χρόνων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το έτος 1919 είναι μια μεταβατική περίοδος στην οποία κυριαρχούν οι μεγάλες ελπίδες και οι απελπισίες από τις αναζητήσεις, ενώ ο αγώνας για τη ζωή των εργατικών τάξεων της Πόλης συνεχίζεται σε όλο...
Η ιστορία του τσέχικου αναρχισμού είναι η ιστορία της εξέλιξης των ελευθεριακών ριζοσπαστών, ορισμένοι από τους οποίους εγκατέλειψαν τις ιδέες τους και μετακινήθηκαν σε υψηλές θέσεις εξουσίας ή έγιναν προπαγανδιστές της ολοκληρωτικής ιδεολογίας των Μπολσεβίκων. Ακόμη και μετά την αναβίωση του αναρχικού κινήματος μπορούμε να δούμε πώς το κίνημα διαμορφώνει σταθερές οργανώσεις, ενώ ταυτόχρονα αποκόπτεται σε γκέτο ακτιβιστών.
Η ιστορία του τσέχικου αναρχισμού δεν είναι ασπρόμαυρη - και με αυτόν τον τρόπο ίσως είναι πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική.
Η παράδοση πριν από την άνοδο του κινήματος
Πολλές εξεγέρσεις μπορούν να ανιχνευθούν καθ' όλη τη διάρκεια του τσέχικου Μεσαίωνα. Η...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018