Αρχίζουμε τη δημοσίευση των Κεφαλαίων του βιβλίου του Κουβανού αναρχικού αγωνιστή και ιστορικού Frank Fernandez, Κουβανικός Αναρχισμός - Η ιστορία ενός κινήματος, σε μετάφραση Δημήτρη Τρωαδίτη. Τα Κεφάλαια θα ανεβαίνουν σε συχνότητα δεκαπενθήμερου.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αυτή δεν είναι μια συμβατική ιστορία. Μάλλον, είναι ένα αφιέρωμα, ένας φόρος τιμής στις χιλιάδες των Κουβανών αναρχικών που εργάστηκαν περισσότερο από έναν αιώνα για να οικοδομήσουν έναν πιο ελεύθερο, πιο δίκαιο κόσμο, και οι οποίοι, εκτός από αυτό το βιβλίο, θα παρέμεναν σχεδόν εξ ολοκλήρου ξεχασμένοι. Αυτό θα ήταν μια τραγωδία, καθώς σχεδόν όλοι τους ήταν ιδεαλιστές, αξιοθαύμαστοι άνθρωποι και πολλοί ήταν πραγματικοί ήρωες. Όλοι αξίζουν κάτι παραπάνω από μια ιστορική μνήμη από ό,τι οι πεινασμένοι για εξουσία δικτάτορες σαν τους Gerardo Machado, Fulgencio Batista και Φιντέλ Κάστρο.
Ο συγγραφέας αυτού του έργου, Frank Fernandez, υπήρξε μέλος του Movimiento Libertario Cubano en Exilio (MLCE - Κουβανικό Ελευθεριακό Κίνημα στην Εξορία) επί δεκαετίες, ενώ ήταν και ο εκδότης του μακροχρόνιου περιοδικού του Guangara Libertaria 1 για το οποίο έγραψε εύκολα μισό εκατομμύριο και ίσως ένα εκατομμύριο λέξεις για την κουβανική ιστορία και πολιτική. Είναι, επίσης, ο συγγραφέας του βιβλίου, La sangre de Santa Agueda, στο οποίο ασχολείται με ένα σημαντικό γεγονός της ισπανικής και κουβανικής ιστορίας, τη δολοφονία του Ισπανού πρωθυπουργού Canovas del Castillo, το 1897.
Όπως και τα άλλα μέλη του MLCE και τους προκατόχους τους στην Κούβα, ο Frank έχει κάνει την πολιτική του δουλειά στο έργο του στον «ελεύθερο» χρόνο του μετά την καθημερινή του δουλειά του ως μηχανολόγου μηχανικού και δεν έχει λάβει ποτέ μια δεκάρα για τις αμέτρητες ώρες εργασίας του για λογαριασμό της ελευθερίας της Κούβας. Γράφει εδώ από βαθιά πεποίθηση, αλλά και από μια βαθιά γνώση της ιστορίας της Κούβας και του αναρχικού της κινήματος. Αυτή η γνώση περιλαμβάνει την προσωπική γνωριμία με τους περισσότερους από τους Κουβανούς αναρχικούς που αναφέρονται στα Κεφάλαια 4 και 5, οι μαρτυρίες και οι αναμνήσεις των οποίων αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των κεφαλαίων αυτών.
Διαβάζοντας την ιστορία του κουβανικού αναρχισμού, κάποιος εντυπωσιάζεται τόσο από το τεράστιο θάρρος και την αφοσίωση των Κουβανών αναρχικών όσο και από τα διδάγματα που πρέπει να αντληθούν από τους αγώνες τους. Ένα ιδιαίτερα οδυνηρό μάθημα είναι αυτό που αφορά τους λεγόμενους πολέμους εθνικής απελευθέρωσης. Στη δεκαετία του 1890, το μεγάλο και ισχυρό αναρχικό κίνημα της Κούβας διασπάστηκε για το ζήτημα του κατά πόσον ή όχι πρέπει να συμμετάσχουν οι αναρχικοί στον εθνικό αγώνα της ανεξαρτησίας. Πάρα πολλοί αναρχικοί αυτομόλησαν στο κίνημα της ανεξαρτησίας, αλλά αυτή η κίνηση αποδείχθηκε καταστροφική τόσο για τους αναρχικούς, οι οποίοι είχαν αποδυναμώθηκαν σοβαρά, όσο και για τους ανθρώπους της Κούβας ως συνόλου, εκατοντάδες χιλιάδες εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους στη σύγκρουση. Στο τέλος, τίποτα δεν επιτεύχθηκε που να αξίζει τον κόπο - η ισπανική αποικιοκρατία αντικαταστάθηκε, αλλά από μια δημοκρατία στα χέρια των βαρόνων ζάχαρης και των υποτακτικών των ξένων οικονομικών συμφερόντων. Τουλάχιστον κάποιοι Κουβανοί αναρχικοί, έχοντας προφανώς διδαχθεί από αυτό το φιάσκο -ότι είναι πάντα λάθος για τους αναρχικούς να βάζουν στην άκρη τις αρχές τους
«Η φρουρά είναι κουρασμένη». Μ΄ αυτά τα λόγια, που εκστόμισε τη νύχτα της 5ης προς 6η Ιανουαρίου 1918, ένας νεαρός αναρχικός ναύτης με το όνομα Ανατόλι Ζελεζνιάκοβ διέλυσε την Καταστατική Συνέλευση και σκάλισε μια μικρή θέση γι’ αυτόν στην ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης. Όταν το τσαρικό καθεστώς κατέρρευσε το Φεβρουάριο του 1917, ο Ζελεζνιάκοβ υπηρετούσε σ’ ένα ναρκοθετικό πλοίο με βάση την Κρονστάνδη, το περίφημο αρχηγείο του Βαλτικού Στόλου, κοντά στην πρωτεύουσα του Πέτρογκραντ. Μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου, αναρχικοί και άλλοι αγωνιστές κατέλαβαν τη βίλα του P.P. Durnovo, ο οποίος ήταν Κυβερνήτης της Μόσχας κατά την επανάσταση του...
Nick Heath
Στις 26 Αυγούστου πολεμήσαμε σε μια άλλη μάχη ... στην οποία χάσαμε τους αγαπημένους μας μαχητές και συντρόφους, τον Petrenko-Platonov και τον Ivanyuk ". Νέστωρ Μαχνό (αναφέρεται στην “Ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος” του Piotr Arshinov).
Ο Ivanyuk γεννήθηκε κάπου στην επαρχία Poltava, αλλά δεν ξέρουμε χρόνο. Μέχρι το 1917 είχε γίνει αναρχικός και την άνοιξη του 1919 ήταν μέλος της Συνομοσπονδίας Αναρχικών Nabat στην Πολτάβα. Τον Μάη του ίδιου έτους εντάχθηκε στο μαχνοβίτικο κίνημα. Στα μέσα Οκτώβρη 1919 διορίστηκε διοικητής μονάδας 150 μαχητών με 3 πολυβόλα. Αυτός και άλλοι μαχνοβίτες πολέμησαν στην επαρχία του Χάρκοβο με βάση...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018