Συνέντευξη του Καμίλλο Μπερνέρι στην «Spain and the World». Η μετάφραση έγινε από την «L’ Espagne Nouvelle», Φλεβάρης 1937
Η πρώτη ερώτηση που κάναμε στον Καμίλλο Μπερνέρι αφορά την στρατιωτική κατάσταση όπως την είδαμε.
«Δεν έχω ειδικές γνώσεις στην στρατιωτική τεχνική», απάντησε, «αλλά μπορώ να σας πληροφορήσω για τις εντυπώσεις μου από το μέτωπο της Χουέσκα το οποίο γνωρίζω καλά, γιατί έχω αναλάβει τους ρόλους του συνηθισμένου πολιτοφύλακα, του πολιτικού αντιπροσώπου του “Ιταλικού Τμήματος” της Φάλαγγας Ασκάσο και τώρα του αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Άμυνας. Στην αρχή κάποιος είχε μεγάλη έλλειψη εμπειρίας στον αγώνα ενάντια στις σύγχρονες πολεμικές μηχανές: για παράδειγμα σπαταλούσαμε χρόνο πυροβολώντας σε αεροπλάνα που πετούσαν σε μεγάλα ύψη, τα αυτόματα όπλα απορρίπτονταν για χάρη αυτών τα οποία οι σύντροφοι είχαν συνηθίσει να χειρίζονται, το πρόβλημα των δρόμων είχε εγκαταλειφθεί, τα πυρομαχικά ήταν λίγα, η σύνδεση ανάμεσα σε διαφορετικά όπλα και μονάδες ήταν ελλιπής και μερικές φορές μηδενική.
Προς το παρόν, οι πολιτοφύλακες έχουν κερδίσει από τα μαθήματα των έξι τελευταίων μηνών, η μεταφορές έχουν αρχίσει να εκλογικεύονται, οι δρόμοι έχουν επισκευαστεί, ο εξοπλισμός είναι πιο πλούσιος και καλύτερα μοιρασμένος, και στο “μυαλό της φάλαγγας” υπάρχει αυτή η ιδέα: η αναγκαιότητα να συντονιστεί η διοίκηση.
Σχηματίζουμε μεραρχίες και αυτό θα ολοκληρώσει το οικονομικό πλάνο του πολέμου, και οι πιο γνωστοί αντιπρόσωποι της C.N.T και της F.A.I το υποστηρίζουν. Στην πραγματικότητα, ήταν αυτές οι δύο οργανώσεις οι οποίες πρώτες πρότειναν μια ενωμένη διοίκηση με σκοπό να είναι ικανές να ασκήσουν μια αποτελεσματική πίεση στα αδύναμα σημεία των εχθρικών γραμμών, να ανακουφίσουν την πίεση που ασκεί ο εχθρός στις πολιορκημένες πόλεις και αν εμποδίσουν ανεπιθύμητες μανούβρες και συγκεντρωτισμούς».
Λοιπόν, παρατηρήσαμε, υπάρχει κάτι καλό στην στρατιωτικοποίηση.
«Σίγουρα», απάντησε ο Μπερνέρι με σιγουριά, «αλλά πρέπει να γίνει μια διάκριση: υπάρχει από την μια, ο στρατιωτικός φορμαλισμός, ο οποίος όχι μόνο είναι γελοίος, αλλά επίσης άχρηστος και επικίνδυνος και από την άλλη υπάρχει η αυτοπειθαρχία. Η τελευταία μπορεί να είναι εξαιρετικά αυστηρή όπως είναι στην Φάλαγγα Ντουρούτι. Ο στρατιωτικός φορμαλισμός μπορεί να βρεθεί π.χ σε διάφορες ταξιαρχίες που ελέγχονται από Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης (P.O.U.M). Όταν κάποιος ισχυρίζεται όπως είναι γραμμένο στον κώδικά υποχρεώσεων της Ταξιαρχίας Ουριμπάρι, πως “«ο στρατιώτης που ξέρει να χαιρετά καλά, ξέρει επίσης και να πολεμά”, είναι ένοχος βλακείας ίδιας με του Φρειδερίκου του ΙΙ ή του Μεγάλου Πέτρου.
Εγώ υποστηρίζω έναν δικαιολογημένο συμβιβασμό: δεν πρέπει ούτε να πέσουμε στον στρατιωτικό φορμαλισμό ούτε σε έναν προκατειλημμένο αντιμιλιταρισμό. Αποδεχόμενοι και πετυχαίνοντας τους μετασχηματισμούς που μας επιβάλλονται από την φύση των πραγμάτων, πρέπει με τα ίδια μέσα να είμαστε σε θέση να αντισταθούμε στις μανούβρες της Μαδρίτης και της Μόσχας, οι οποίες προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν, υπό το πρόσχημα της στρατιωτικοποίησης, την στρατιωτική τους ηγεμονία πάνω στην Ισπανική Επανάσταση, με σκοπό να την κάνουν όργανο της πολιτικής τους ηγεμονίας.
Όσο για μένα, θεωρώ λάθος να μιλάω, όπως κάνουν ορισμένοι αντιπρόσωποι της C.N.T-F.A.I για μια γενική ή “ανώτατη” διοίκηση αντί για μια ενότητα διοίκησης. (Δηλαδή, συντονισμό σε θέματα ελέγχου του ένοπλου αγώνα). Οι προθέσεις τους είναι καλές, αλλά οι όροι που χρησιμοποιούνται οδηγούν σε επικίνδυνες...
Ο Zaikov Afanasiy Nikolaevich γεννήθηκε το 1893, στο Πάνω Suvarysh, της περιοχής Dalmatovsk, της επαρχίας Περμ) και καταγόταν από οικογένεια αγροτών. Συμμετείχε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τραυματίστηκε στα Καρπάθια κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Brusilov το 1916. Ήταν σε νοσοκομείο στο Shadrinsk, κατά τη συγκρότηση ενός εφεδρικού συντάγματος.
Ήταν αναρχικός από το 1919. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ήταν ένας από τους ηγέτες της Ένωσης Αναρχικών Ural (Ουράλια). Μέχρι το τέλος του 1921, έζησε στο Dalmatov της επαρχίας Yekaterinburg, και ήταν επικεφαλής της τοπικής εκτελεστικής επιτροπής. Οι τσεκίστες τον περιέγραψαν ως “ενεργό εργαζόμενο μερικής απασχόλησης και οργανωτή...
Γεννήθηκε τον Φλεβάρη του 1921 στο Sestao της Biscay του Euskal Herria. Αναρχοσυνδικαλιστής. Γιος του Pedro Obregón και της Luisa Adrian. Ο πατέρας του ήταν μέλος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT) του Sestao και της Ortuella, ο οποίο ήταν αυτοδίδακτος και συνελήφθη πολλές φορές για συνδικαλιστικές δραστηριότητες καθώς και κατά τη διάρκεια απεργιών. Ο πατέρας του κατηγορήθηκε, επίσης, για το θάνατο του διευθυντή ενός εργοστασίου. Μετά την καταστολή που ξεκίνησε μετά την αποτυχία της αστουριάνικης επανάστασης του 1934 συνελήφθη και πάλι με τον Luis, μέλος τότε της Ελευθεριακής Νεολαίας.
Το 1936, σε ηλικία 15 ετών, ο Luis Obregón Adrian, σκάβει...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018