Λεπτομέρειες

...

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

26 Απριλίου 2022

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• εργατική τάξη
• διεθνισμός

Η Ευρώπη στις φλόγες, δεκάδες εκατομμύρια άντρες σε αντιπαράθεση στην πιο τρομακτική σφαγή που έχει καταγραφεί στην ιστορία, εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά με κλάματα, η οικονομική, πνευματική και ηθική ζωή επτά μεγάλων λαών ανασταλεί βάναυσα, με την καθημερινά πιο σοβαρή απειλή περαιτέρω στρατιωτικών επιπλοκών - τέτοιο είναι, πέντε μήνες μετά, το θλιβερό, οδυνηρό, απεχθές θέαμα που προσφέρει ο πολιτισμένος κόσμος.

Αλλά αυτό το θέαμα είχε προβλεφθεί, από τους αναρχικούς τουλάχιστον.

Διότι ποτέ δεν υπήρξε και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία -και τα σημερινά φρικτά γεγονότα ενισχύουν αυτή την πεποίθηση- ότι ο πόλεμος επωάζεται μόνιμα μέσα στο υπάρχον σώμα της κοινωνίας και ότι η ένοπλη σύγκρουση, είτε είναι ειδική είτε γενική, στις αποικίες ή στην Ευρώπη, είναι η φυσική συνέπεια και το αναγκαίο, αναπόφευκτο πεπρωμένο ενός καθεστώτος που βασίζεται στην οικονομική ανισότητα των πολιτών του, στηρίζεται στην αχαλίνωτη σύγκρουση συμφερόντων και θέτει τον κόσμο της εργασίας υπό τη στενή, οδυνηρή εποπτεία μιας μειοψηφίας παρασίτων που κατέχουν τόσο την πολιτική εξουσία όσο και την οικονομική ισχύ. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος- από όποια πλευρά και αν προερχόταν, απλά έπρεπε να έρθει. Όχι άδικα ο τελευταίος μισός αιώνας ξοδεύτηκε για την πυρετώδη προετοιμασία των πιο τρομερών εξοπλισμών και κάθε μέρα που περνούσε έβλεπε τους προϋπολογισμούς θανάτου να διογκώνονται. Η συνεχής τελειοποίηση των πολεμικών υλικών, κάθε μυαλό και κάθε θέληση που διατηρείται διαρκώς προσανατολισμένη στην ολοένα και καλύτερη οργάνωση της στρατιωτικής μηχανής , ελάχιστα είναι ο τρόπος για να εργαστεί κανείς για την ειρήνη.

Είναι λοιπόν αφελές και παιδαριώδες, αφού πολλαπλασιαστούν οι αιτίες και οι αφορμές της διαμάχης, να προσπαθούμε να καθορίσουμε το βαθμό ευθύνης που αποδίδεται στην τάδε κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατή η διάκριση μεταξύ επιθετικών και αμυντικών πολέμων. Στην τρέχουσα σύγκρουση, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου και της Βιέννης δικαιολόγησαν τον εαυτό τους προσκομίζοντας έγγραφα εξίσου αυθεντικά με εκείνα των κυβερνήσεων του Παρισιού, του Λονδίνου και της Πετρούπολης. Εναπόκειται στην κρίση του καθενός, ποιος από την κάθε πλευρά, παράγει τα πιο αδιαμφισβήτητα, τα πιο αποκαλυπτικά έγγραφα για να αποδείξει την καλή του πίστη και να παρουσιαστεί ως ο αψεγάδιαστος υπερασπιστής του δικαίου και της ελευθερίας, ο πρωταθλητής του πολιτισμού.

Πολιτισμού; Ποιος τον αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή; Είναι το γερμανικό κράτος με τον τρομερό μιλιταρισμό του, τόσο ισχυρό που έχει καταπνίξει κάθε ίχνος εξέγερσης; Ή το Ρωσικό Κράτος, του οποίου οι μόνες μέθοδοι πειθούς είναι το ντουφέκι, η αγχόνη και η Σιβηρία; Ή το γαλλικό κράτος με το Hiribi, τις αιματηρές κατακτήσεις του στο Tonkin, τη Μαδαγασκάρη, το Μαρόκο και τη βίαιη επιστράτευση μαύρων στρατευμάτων- η Γαλλία της οποίας οι φυλακές φιλοξενούν, εδώ και χρόνια, συντρόφους που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι έγραψαν και μίλησαν κατά του πολέμου; Ή η Αγγλία, καθώς εκμεταλλεύεται, διχάζει, λιμοκτονεί και καταπιέζει τους λαούς της τεράστιας αποικιακής της αυτοκρατορίας;
Όχι. Κανένας από τους εμπόλεμους δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί τον πολιτισμό, όπως και κανένας από αυτούς δεν δικαιούται να διεκδικεί νόμιμη αυτοάμυνα.

Η αλήθεια είναι ότι η ρίζα των πολέμων, του πολέμου που αιματοκυλά σήμερα τις πεδιάδες της Ευρώπης, όπως και όλων των προηγούμενων, βρίσκεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του...

Περισσότερα …