Η Ευρώπη στις φλόγες, δεκάδες εκατομμύρια άντρες σε αντιπαράθεση στην πιο τρομακτική σφαγή που έχει καταγραφεί στην ιστορία, εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά με κλάματα, η οικονομική, πνευματική και ηθική ζωή επτά μεγάλων λαών ανασταλεί βάναυσα, με την καθημερινά πιο σοβαρή απειλή περαιτέρω στρατιωτικών επιπλοκών - τέτοιο είναι, πέντε μήνες μετά, το θλιβερό, οδυνηρό, απεχθές θέαμα που προσφέρει ο πολιτισμένος κόσμος.
Αλλά αυτό το θέαμα είχε προβλεφθεί, από τους αναρχικούς τουλάχιστον.
Διότι ποτέ δεν υπήρξε και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία -και τα σημερινά φρικτά γεγονότα ενισχύουν αυτή την πεποίθηση- ότι ο πόλεμος επωάζεται μόνιμα μέσα στο υπάρχον σώμα της κοινωνίας και ότι η ένοπλη σύγκρουση, είτε είναι ειδική είτε γενική, στις αποικίες ή στην Ευρώπη, είναι η φυσική συνέπεια και το αναγκαίο, αναπόφευκτο πεπρωμένο ενός καθεστώτος που βασίζεται στην οικονομική ανισότητα των πολιτών του, στηρίζεται στην αχαλίνωτη σύγκρουση συμφερόντων και θέτει τον κόσμο της εργασίας υπό τη στενή, οδυνηρή εποπτεία μιας μειοψηφίας παρασίτων που κατέχουν τόσο την πολιτική εξουσία όσο και την οικονομική ισχύ. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος- από όποια πλευρά και αν προερχόταν, απλά έπρεπε να έρθει. Όχι άδικα ο τελευταίος μισός αιώνας ξοδεύτηκε για την πυρετώδη προετοιμασία των πιο τρομερών εξοπλισμών και κάθε μέρα που περνούσε έβλεπε τους προϋπολογισμούς θανάτου να διογκώνονται. Η συνεχής τελειοποίηση των πολεμικών υλικών, κάθε μυαλό και κάθε θέληση που διατηρείται διαρκώς προσανατολισμένη στην ολοένα και καλύτερη οργάνωση της στρατιωτικής μηχανής , ελάχιστα είναι ο τρόπος για να εργαστεί κανείς για την ειρήνη.
Είναι λοιπόν αφελές και παιδαριώδες, αφού πολλαπλασιαστούν οι αιτίες και οι αφορμές της διαμάχης, να προσπαθούμε να καθορίσουμε το βαθμό ευθύνης που αποδίδεται στην τάδε κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατή η διάκριση μεταξύ επιθετικών και αμυντικών πολέμων. Στην τρέχουσα σύγκρουση, οι κυβερνήσεις του Βερολίνου και της Βιέννης δικαιολόγησαν τον εαυτό τους προσκομίζοντας έγγραφα εξίσου αυθεντικά με εκείνα των κυβερνήσεων του Παρισιού, του Λονδίνου και της Πετρούπολης. Εναπόκειται στην κρίση του καθενός, ποιος από την κάθε πλευρά, παράγει τα πιο αδιαμφισβήτητα, τα πιο αποκαλυπτικά έγγραφα για να αποδείξει την καλή του πίστη και να παρουσιαστεί ως ο αψεγάδιαστος υπερασπιστής του δικαίου και της ελευθερίας, ο πρωταθλητής του πολιτισμού.
Πολιτισμού; Ποιος τον αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή; Είναι το γερμανικό κράτος με τον τρομερό μιλιταρισμό του, τόσο ισχυρό που έχει καταπνίξει κάθε ίχνος εξέγερσης; Ή το Ρωσικό Κράτος, του οποίου οι μόνες μέθοδοι πειθούς είναι το ντουφέκι, η αγχόνη και η Σιβηρία; Ή το γαλλικό κράτος με το Hiribi, τις αιματηρές κατακτήσεις του στο Tonkin, τη Μαδαγασκάρη, το Μαρόκο και τη βίαιη επιστράτευση μαύρων στρατευμάτων- η Γαλλία της οποίας οι φυλακές φιλοξενούν, εδώ και χρόνια, συντρόφους που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι έγραψαν και μίλησαν κατά του πολέμου; Ή η Αγγλία, καθώς εκμεταλλεύεται, διχάζει, λιμοκτονεί και καταπιέζει τους λαούς της τεράστιας αποικιακής της αυτοκρατορίας;
Όχι. Κανένας από τους εμπόλεμους δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί τον πολιτισμό, όπως και κανένας από αυτούς δεν δικαιούται να διεκδικεί νόμιμη αυτοάμυνα.
Η αλήθεια είναι ότι η ρίζα των πολέμων, του πολέμου που αιματοκυλά σήμερα τις πεδιάδες της Ευρώπης, όπως και όλων των προηγούμενων, βρίσκεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του κράτους, που είναι η πολιτική μορφή του προνομίου.
Το κράτος γεννήθηκε από τη στρατιωτική ισχύ, αναπτύχθηκε μέσω της προσφυγής στη στρατιωτική ισχύ και, λογικά, στη στρατιωτική ισχύ πρέπει να στηριχθεί για να διατηρήσει την παντοδυναμία του. Όποια μορφή και αν πάρει, το κράτος είναι απλώς καταπίεση οργανωμένη προς όφελος μιας προνομιούχου μειονότητας. Η παρούσα σύγκρουση προσφέρει μια εντυπωσιακή απεικόνιση αυτού: όλες οι μορφές του κράτους είναι μπλεγμένες στον παρόντα πόλεμο - ο απολυταρχισμός εκπροσωπείται από τη Ρωσία, ο απολυταρχισμός που μετριάζεται από τον κοινοβουλευτισμό, από τη Γερμανία, ένα κράτος που κυβερνά πολύ διαφορετικούς λαούς, από την Αυστρία, η συνταγματική δημοκρατία από την Αγγλία και το δημοκρατικό σύστημα από τη Γαλλία.
Η δυστυχία των λαών, που ήταν ωστόσο όλοι βαθιά προσηλωμένοι στην ειρήνη, είναι ότι εμπιστεύτηκαν το κράτος με τους ραδιούργους διπλωμάτες του, τη δημοκρατία και τα πολιτικά κόμματα (ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές) για να αποτρέψουν τον πόλεμο. Αυτή η εμπιστοσύνη καταχράστηκε σκόπιμα και συνεχίζει να καταχράται όταν οι κυβερνώντες, με τη βοήθεια ολόκληρου του Τύπου τους, πείθουν τους αντίστοιχους λαούς ότι αυτός ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος απελευθέρωσης.
Είμαστε αποφασιστικά ενάντια σε κάθε πόλεμο μεταξύ λαών και, στις ουδέτερες χώρες, όπως η Ιταλία, όπου οι κυβερνώντες επιδιώκουν για άλλη μια φορά να σπρώξουν περισσότερους λαούς στην κόλαση του πολέμου, οι σύντροφοί μας αντιτάχθηκαν, αντιτάσσονται και θα αντιτάσσονται πάντα στον πόλεμο με κάθε ίχνος ενέργειας που διαθέτουν.
Όπου κι αν βρεθούν, ο ρόλος των αναρχικών στην τρέχουσα τραγωδία είναι να συνεχίσουν να διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας απελευθερωτικός πόλεμος: αυτός που διεξάγεται σε κάθε χώρα από τους καταπιεσμένους ενάντια στον καταπιεστή, από τους εκμεταλλευόμενους ενάντια στον εκμεταλλευτή. Το καθήκον μας είναι να καλέσουμε τους σκλάβους να εξεγερθούν ενάντια στα αφεντικά τους.
Η αναρχική προπαγάνδα και η αναρχική δράση θα πρέπει να υπονομεύσει και να διαλύσει επίμονα τα διάφορα κράτη, να καλλιεργήσει το πνεύμα της εξέγερσης και να λειτουργήσει ως μαμή της δυσαρέσκειας στους λαούς και στους στρατούς.
Σε κάθε στρατιώτη από κάθε χώρα που είναι πεπεισμένος ότι πολεμάει για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, πρέπει να εξηγήσουμε ότι ο ηρωισμός και η ανδρεία τους θα χρησιμεύσει μόνο στη διαιώνιση του μίσους, της τυραννίας και της δυστυχίας.
Στους εργάτες των εργοστασίων, πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι τα τουφέκια που κρατούν τώρα στα χέρια τους έχουν χρησιμοποιηθεί εναντίον τους κατά τη διάρκεια απεργιών και νόμιμων εξεγέρσεων και θα χρησιμοποιηθούν ξανά εναντίον τους αργότερα για να τους αναγκάσουν να υποταχθούν στην εκμετάλλευση των εργοδοτών.
Πρέπει να δείξουμε στους αγρότες ότι μετά τον πόλεμο θα πρέπει και πάλι να σκύψουν κάτω από το ζυγό και να συνεχίσουν να δουλεύουν τη γη των αφεντικών τους και να ταΐζουν τους πλούσιους.
Σε όλους τους απόκληρους πρέπει να δείξουμε ότι δεν πρέπει να καταθέσουν τα όπλα τους μέχρι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους καταπιεστές τους και να πάρουν τη γη και το εργοστάσιο για λογαριασμό τους.
Θα δείξουμε στις μητέρες, στους αγαπημένους και στις κόρες, τα θύματα της συντριπτικής δυστυχίας και στέρησης, ποιος φέρει την πραγματική ευθύνη για τη θλίψη τους και για τη σφαγή των πατεράδων, των γιων και των συζύγων τους.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε αναμόχλευση εξέγερσης, κάθε δυσαρέσκεια για να υποδαυλίσουμε την εξέγερση, να οργανώσουμε την επανάσταση στην οποία προσβλέπουμε για το τέλος όλων των αδικιών της κοινωνίας.
Καμία απώλεια θάρρους, ακόμη και μπροστά σε μια συμφορά όπως ο πόλεμος! Είναι σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς, όταν χιλιάδες άνθρωποι δίνουν ηρωικά τη ζωή τους για μια ιδέα, που πρέπει να δείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους τη γενναιοδωρία, το μεγαλείο και την ομορφιά του αναρχικού ιδεώδους: κοινωνική δικαιοσύνη που επιτυγχάνεται μέσω της ελεύθερης οργάνωσης των παραγωγών: πόλεμος και μιλιταρισμός που εξαλείφονται για πάντα, πλήρης ελευθερία που κερδίζεται μέσω της πλήρους κατεδάφισης του κράτους και των οργανισμών καταναγκασμού του.
Ζήτω η Αναρχία!
*Πηγή΅: https://animmusnecandi.blogspot.com/2022/04/1-wormhole.html\
