Λεπτομέρειες

Επιμέλεια "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης"

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

25 Ιουνίου 2010

• Ελλάδα
• Ιταλία
• αναρχισμός
• σοσιαλισμός

Αμιλκάρε Τσιπριάνι (Amilcare Cipriani, 1844 – 1918). Ιταλός πολιτικός, επαναστάτης, αναρχικός και πατριώτης.

Γεννήθηκε στο Άντζιο (Anzio) και σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ρίμινι (Rimini), όπου σπούδασε για λίγο σε εκκλησιαστικό λύκειο και απέκτησε αρνητική εικόνα για τους θεοκράτες, αλλά και συνειδητοποίησε επίσης ότι έπρεπε να φύγει από την οικογένειά του και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.

ΑΓΩΝΑΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΓΚΑΡΙΜΠΑΛΝΤΙ  

Μόλις 16ετής ο Αμιλκάρε κατατάχθηκε στον στρατό του Πιεμόντε και πολέμησε στην μάχη του Σαν Μαρτίνο (1859) και την επόμενη χρονιά συμμετείχε στην «επιχείρηση των Χιλίων Ερυθροχιτώνων» («Spedizione dei Mille») του Γκιουζέπε Γκαριμπάλντι (Giuseppe Garibaldi, 1807 - 1882).    

Το 1862 συμμετείχε ενεργά και στον 2ο Πόλεμο για την Ανεξαρτησία και πολέμησε στις 28 Αυγούστου υπό τον Γκαριμπάλντι και το σύνθημα «στην Ρώμη ή θάνατος!» («Roma o Morte!») στο όρος Aspromonte, όπου οι επαναστάτες νικήθηκαν και ο ίδιος ο Γκαριμπάλντι έπεσε στα χέρια των κυβερνητικών και παπικών. Ο Τσιπριάνι κυνηγήθηκε από την αυστριακή αστυνομία επειδή συμμετείχε στα γκαριμπαλντικά σώματα που κτύπησαν τους Αυστριακούς την περίοδο 1859 - 1860 και για να γλιτώσει έφυγε στο εξωτερικό, πρώτα στην Ελλάδα και μετά στην Αίγυπτο.

ΑΠΟ ΧΩΡΑ ΣΕ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Στην Ελλάδα, μαζί με άλλους ξένους αναρχικούς που είχαν συγκροτήσει την λεγόμενη «Δημοκρατική Λέσχη», έλαβε μέρος στην εξέγερση του 1862 κατά του βασιλιά Όθωνα, με δικό τους οδόφραγμα στην περιοχή της Καπνικαρέας, όπου για πρώτη φορά ανέμισε στην Αθήνα η κόκκινη σημαία. Μετά από λίγο γνωρίστηκε και με τον Έλληνα αναρχικό Εμμανουήλ Δαούδογλου, όταν ο τελευταίος προσχώρησε στην «Δημοκρατική Λέσχη». Εξαιτίας όμως της επαναστατικής οργανωτικής δουλειάς του, πολύ σύντομα ο Τσιπριάνι συνελήφθη και απελάθηκε με αποτέλεσμα να καταλήξει στην Αίγυπτο, όπου υπήρχαν και δρούσαν αρκετοί ομοϊδεάτες του.   

Επέστρεψε στην Ιταλία το 1866 για να πολεμήσει ξανά στο πλευρό του Γκαριμπάλντι, αλλά την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου σε έναν καυγά σκότωσε έναν συμπατριώτη του και μαχαίρωσε 2 αστυνομικούς, με αποτέλεσμα να φύγει και από εκεί και να αναζητήσει καταφύγιο πρώτα στην Κρήτη, όπου συμμετείχε στην αντι-τουρκική εξέγερση του 1868 και στην συνέχεια στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Μαντσίνι (Mazzini) και έγινε μέλος της Διεθνούς και εν συνεχεία βρέθηκε ξανά στην Γαλλία, όπου γνωρίστηκε με τον Έλληνα αναρχικό Παύλο Αργυριάδη και συμμετείχε στην ομάδα του, η πλειοψηφία των οποίων ήσαν Έλληνες. Πολέμησε κατά των Πρώσων το 1870 και την επόμενη χρονιά (1871) απελευθέρωσε από τις φυλακές του Mazas, τον συμπολεμιστή του στην επανάσταση της Κρήτης μπλανκιστή επαναστάτη Γκουστάβ Φλουράνς (Gustave Flourens, Paris, 1838 – 1871) με έφοδο που πραγματοποίησαν οι σύντροφοί του την νύκτα της 21ης προς 22α Ιανουαρίου, λίγο πριν από την παράδοση του Παρισιού στους Πρώσους. Συμμετείχε επίσης στην άμυνα του Παρισιού κατά τις ημέρες της Παρισινής Κομμούνας, όπου συνελήφθη, γλίτωσε από τύχη την εκτέλεση και κατέληξε σε δια βίου εξορία στην Νέα Καληδονία.   

 ΕΙΚΟΣΙΕΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ

 
Μετά από 8 χρόνια εξορίας τού δόθηκε τελικά χάρη το 1879 και, μη μπορώντας πια να επιστρέψει στην Γαλλία, κατέφυγε στην Ελβετία, όπου γνωρίστηκε με τον Καφιέρο (Cafiero). Το 1881 επέστρεψε...

Περισσότερα …