Λεπτομέρειες

Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

08 Μάι 2011

@font-face { font-family: "Times New Roman"; }@font-face { font-family: "Arial"; }p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 0.0001pt; font-size: 12pt; font-family: Arial; }table.MsoNormalTable { font-size: 10pt; font-family: "Times New Roman"; }div.Section1 { page: Section1; }

Η πραγματική ενότητα της Διεθνούς […] είναι μέσα στις κοινές προσδοκίες και μέσα στο αυθόρμητο κίνημα των λαϊκών μαζών όλων των χωρών, και όχι μέσα σε μια κάποια κυβέρνηση, ούτε σε μία ομοιόμορφη πολιτική θεωρία, επιβεβλημένη από ένα Γενικό Συνέδριο σε αυτές τις μάζες.

Η Α’ Διεθνής των Εργατών συγκροτήθηκε, στο Λονδίνο, κατά τη συνάντηση του Sant-Martin’s Hall στις 29 Σεπτεμβρίου 1864. Το πρώτο Συνέδριό της έγινε στην Γενεύη από της 3 έως 8 Σεπτεμβρίου 1866. Απουσία του Μαρξ, η επιρροή των Γάλλων προυντονιστών είναι κυρίαρχη· αυτοί οι τελευταίοι βλέπουν στην εξάπλωση της αμοιβαιότητας (mutuellisme) το «κλειδί» για τη εργατική χειραφέτηση, επιδιώκουν να θεμελιώσουν την αλλαγή με την οργάνωση ενός συστήματος αμοιβαίας και δωρεάν πίστωσης, αρνούνται να καταστρέψουν την υπάρχουσα κοινωνία με απεργίες ή την επανάσταση, αλλά θέλουν μόνο να την μεταρρυθμίσουν.

Στο Συνέδριο της Λοζάνης (2-8 Σεπτεμβρίου 1867), οι προυντονιστές αναγνωρίζουν ότι η κοινωνική χειραφέτηση των εργατών είναι αξεχώριστη από την πολιτική τους χειραφέτηση. Αλλά στη Γαλλία, οι στρατευμένες διώξεις κατ’ απαίτηση της εξουσιαστικής κυβέρνησης κατά του παρισινού τομέα της Διεθνούς, προεδρεύοντας του Tolain, τελειώνουν με τη διάλυση της Παρισινής Επιτροπής. Ο Ευγένιος Βαρλέν (Varlin), εκλεγμένος στο δεύτερο διοικητικό συμβούλιο του γαλλικού τομέα, προσχώρησε στις αντιλήψεις των αντικρατικών κολεκτιβιστών ή αλλιώς μη αυταρχικών κομμουνιστών. Η επιρροή του υποσκέλισε έκτοτε τις θέσεις περί αμοιβαιότητας του Tolain.

Στο Συνέδριο των Βρυξελλών (6-13 Σεπτεμβρίου 1868), οι εκπρόσωποι αναγνωρίζουν την απεργία ως ένα αναγκαίο και νόμιμο όπλο, όπως μία αναγκαιότητα στην περίπτωση που ένας πόλεμος θα ερχόταν να ξεσπάσει ανάμεσα στις διάφορες χώρες. Οπαδοί της ατομικής ιδιοκτησίας, εγγυημένης από την ελευθερία των πολιτών, οι προυντονιστές προσχωρούν στην ιδέα της κολεκτιβοποίησης των γαιών και των μέσων μεταφοράς.

Το Συνέδριο της Βασιλείας (5-12 Σεπτεμβρίου 1869) επικυρώνει τις προηγούμενες διαβεβαιώσεις. Είναι η παρακμή του προυντονισμού ή η άλωση της συνείδησης των προυντονιστών, όντες από εδώ και στο εξής πεπεισμένοι για το αναπόφευκτο σύνδεσμο ανάμεσα στην κοινωνική και πολιτική επανάσταση. Το Συνέδριο καλεί τελικά τους εργάτες να επιδοθούν ενεργά στη δημιουργία συνδέσμων αντίστασης μέσα στα διάφορα σώματα των επαγγελμάτων. Αυτοί οι σύνδεσμοι αντίστασης ή συνδικάτα είναι ωστόσο για τον Ευγένιο Βαρλέν ένας μοχλός, μια μέθοδος εκπαίδευσης, ένα σχολείο αγώνα προς την Επανάσταση.

Οι ιδέες του Μαρξ, λοιπόν, φέρνουν την Επανάσταση κατά κάποιο τρόπο. Οι κύριοι Παρισινοί έχουν το κεφάλι τους γεμάτο από τις πιο κενές φράσεις του Προυντόν· μιλούν για επιστήμη και δεν ξέρουν τίποτα. Ωστόσο η σύγκρουση αυταρχικού κολεκτιβισμού και αναρχίζουσας αμοιβαιότητας στρέφεται προς το παρόν σε μονομαχία ανάμεσα στους Μάρξ και Μπακούνιν.

Μπακούνιν, ο επαναστάτης

Ο Μπακούνιν και η επανάσταση σμίγουν, είπαν. Οι αναρχικοί τον επικαλούνται, έγραψαν. Και ο Kaminski έχει αναμφίβολα δίκαιο όταν επιβεβαιώνει: Υπάρχουν χωρίς αμφιβολία λίγοι άνθρωποι που έγιναν αναρχικοί μόνο και μόνο επειδή διάβασαν τα έργα του Μπακούνιν (αντίθετα από τους μαρξιστές για τους οποίους η γνώση του δόγματος του Μάρξ είναι συχνά πρωταρχική). Οι αναρχικοί...

Περισσότερα …