Λεπτομέρειες

Your name

Γενικά Άρθρα

29 Ιουνίου 2011

Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης

Με την ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας, κατάσταση η οποία, πρώτα και κύρια, οφείλεται στην οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση από τα κάθε είδους αφεντικά, δημιουργήθηκαν μεγάλες κοινωνικές διαστρωματώσεις που είχαν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα μεταξύ τους, οι τάξεις. Η μέχρι τώρα ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας έχει σημαδευτεί και εξακολουθεί να σημαδεύεται από την πάλη εκείνη ανάμεσα στις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, τα αφεντικά και τους προλετάριους (με ό,τι κι αν οι όροι αυτοί συνεπάγονται σήμερα).

Η ουσία κάθε εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνίας είναι οι ιεραρχικές της δομές οι οποίες αποτελούν μια γενικευμένη πραγματικότητα. Η κάθε αλλαγή που σημειωνόταν και εξακολουθεί να σημειώνεται στα πλαίσια αυτών των δομών (δουλοκτησία, φεουδαρχία, καπιταλισμός) ήταν και είναι στην ουσία η μεταλλαγή των όρων εκμετάλλευσης και εξουσίας. Αυτό που οι μαρξιστές αποκαλούν «αποδοτικότητα των “ανώτερων” φάσεων σε σχέση με τις “κατώτερες” φάσεις ανάπτυξης των εξουσιαστικών κοινωνιών» δεν είναι παρά η άνοδος της αποδοτικότητας της εκμετάλλευσης εκ μέρους των ανώτερων σε βάρος των «κατώτερων» τάξεων γιατί ακριβώς στο σημείο αυτό βρίσκεται η όλη ουσία του εκμεταλλευτικού και εξουσιαστικού συστήματος που εκφράζεται σε πολλαπλά επίπεδα τόσο κοινωνικά όσο και ατομικά, από το πλέγμα των κοινωνικών και οικονομιών σχέσεων μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις και την σεξουαλική καταπίεση.

Η βάση αυτού του συστήματος είναι η ταξική κυριαρχία που συνίσταται στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε διατάσσοντες και εκτελούντες, διευθυντές και διευθυνόμενους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.

Αλλά η ταξική κυριαρχία δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη προνομίων και τίτλων ιδιοκτησίας, επεκτείνεται και ώς την δυνατότητα ελέγχου που δύνανται να ασκούν οι εξουσιαστές πάνω σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αυτό εκφράζεται και από την ίδια τους τη διευθυντική και προνομιακή σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία καθώς και από την προνομιακή τους θέση στη διαδικασία παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης.

Απέναντι στους ισχυρισμούς των μαρξιστών ότι το Κράτος είναι μόνο ο μηχανισμός της ταξικής κυριαρχίας, θα πρέπει να αντιπαραθέσουμε και τη γενίκευση της έννοιας της ταξικής κυριαρχίας στη ολότητα των κοινωνικών σχέσεων. Γιατί το κεφάλαιο δεν είναι απλώς μόνο κάτι το υλικό, αλλά συνάμα αποτελεί ένα ολόκληρο φάσμα σχέσεων και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι που η παραγωγή της υπεραξίας αποτελεί το πιο βασικό χαρακτηριστικό της εκμετάλλευσης σε βάρος των ανθρώπων. Αλλά και πάλι, η έμφαση που δίνουν οι μαρξιστές στην ιδιοποίηση της υπεραξίας και όχι στη ίδια την παραγωγή της είναι εκ του πονηρού.

Το Κράτος δεν είναι μια αφηρημένη έκφραση της εξουσίας, όπως διατυμπανίζουν διάφοροι, αλλά ίσως η μοναδική της έκφραση. Τη στιγμή που το Κράτος συγχωνεύεται οικονομικά με το κεφάλαιο, ο ρόλος ταυ αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία. Η τραγωδία των μαρξιστών και των συνοδοιπόρων τους συνίσταται στο ότι οι προσπάθειές τους πάντα κατέληγαν σε χυδαίες στρατηγικές κατάληψης της εξουσίας και του Κράτους αντί να αγωνιστούν για την ανατροπή των υπαρχόντων σχέσεων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.

Στο βαθμό που οι σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης εξακολουθούν να αναπαράγονται, που η επιδίωξη εκ μέρους των εξουσιαστών για την απόκτηση ή ιδιοποίηση περισσότερης ιδιοκτησίας, χρήματος και προνομίων οι κοινωνικές σχέσεις θα καθορίζονται από αυτή τη διαδικασία.

Το Κράτος είναι ο θεμελιακός υπερ-θεσμός της...

Περισσότερα …