Abel Paz

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

19 Ιουλίου 2021

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Ισπανία,

Με αφορμή την 85η επέτειο από την έναρξη της Ισπανικής Επανάστασης δημοσιεύουμε το πρώτο κεφάλαιο από το βιβλίο “Ταξίδι στο Παρελθόν” του Abel Paz που εκδόθηκε πρώτη φορά στα ελληνικά το 1996 από την αναρχική εφημερίδα “Άλφα” κι επανεκδόθηκε το 2012 από τις Εκδόσεις Κουρσάλ.

Τα μεσάνυχτα της 19ης προς την 20η του Ιούλη, κανείς απ’ όσους βρισκόμασταν στο Αθήναιο της γειτονιάς Clot δεν κατάλαβε μέσα στο γενικό χαμό πώς εκείνη η μέρα είχε τελειώσει. Υπήρχε μια συνεχής κίνηση, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν βιαστικά, οι περισσότερες ενέργειες σχετίζονταν με τα οδοφράγματα που κατά τη διάρκεια της ημέρας είχαν υψωθεί στη γειτονιά, στην οδό Industria και στην οδό Padre Claret, στο τελείωμα της λεωφόρου Guinardó, δίπλα στο βενζινάδικο, μπροστά στην κλινική Victoria. Τριγυρνούσα ανάμεσα στις διάφορες παρέες που σχολίαζαν τα γεγονότα της ημέρας, για το πόσο γρήγορα είχαν ηττηθεί οι πραξικοπηματίες, μέσα σε λιγότερο από δώδεκα ώρες συγκρούσεων στους δρόμους της Βαρκελώνης. Κάποιος διηγούταν πως, όταν ξεκίνησαν όλα, αυτός μόλις έβγαινε από το Συνδικάτο Ξυλουργών, στην οδό Rosal, κοντά στη λεωφόρο Paralelo. Μέχρι να ανοίξεις και να κλείσεις τα μάτια σου, όλο το πλακόστρωτο ξηλώθηκε, υψώθηκε ένα τεράστιο οδόφραγμα και ο κόσμος συγκεντρώθηκε πίσω του, περιμένοντας τα στρατεύματα που κατέβαιναν από την Plaza España για να καταλάβουν το λιμάνι. Για να τους αντιμετωπίσουν δεν είχαν παρά μερικά λιανοντούφεκα και αυτοσχέδιες βόμβες. Οι στρατιώτες παρατάχθηκαν υπό τις διαταγές ενός λοχαγού, που έχασε την ψυχραιμία του και τους διέταξε να πυροβολούν στο ψαχνό τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος πίσω από το οδόφραγμα. Ήταν στιγμές μεγάλης αγωνίας, οι στρατιώτες υπερτερούσαν σαφώς σε οπλισμό. Ξαφνικά και ενώ ο λοχαγός ούρλιαζε “Επίθεση!”, ένας δεκανέας έστρεψε το όπλο εναντίον του και τον ξάπλωσε κάτω με έναν πυροβολισμό. “Όλοι είδαμε τη σκηνή με τα μάτια μας”, συνέχισε την αφήγηση. “Από εκείνη τη στιγμή οι στρατιώτες σταμάτησαν να πυροβολούν και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μας φωνάζοντας με ενθουσιασμό «Ζήτω η Δημοκρατία!». Αγκαλιαστήκαμε, και οι στρατιώτες άρχισαν να βγάζουν τις στολές τους και να διηγούνται πώς τους είχαν εξαπατήσει λέγοντας τους ότι έπρεπε να δράσουν για να σώσουν τη Δημοκρατία που απειλούνταν από στασιαστές…”. Συνέχισε να μιλάει για όσα συνέβησαν στη συνέχεια, όμως εγώ έφυγα από την παρέα, με σκοπό να πάω να ξεκουραστώ λιγάκι γιατί όλα έδειχναν ότι η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν πολύ δύσκολη. Ξάπλωσα σε μια κουβέρτα και προσπάθησα να κοιμηθώ. Άδικος κόπος. Ήμουν πτώμα από την κούραση, αλλά τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα. Ήμουν αναστατωμένος. Έκλεισα τα μάτια, αλλά αντί για κάποιο όνειρο, μπροστά μου ξετυλίχτηκαν οι σκηνές που είχα ζήσει εκείνη τη μέρα.

Για μένα, όλα άρχισαν στις 9 το πρωί της 19ης του Ιούλη, σε ένα σημείο πολύ κοντά στο σπίτι όπου ζούσα, στη γειτονιά Clot. Υπήρχε κάποιος στο καμπαναριό της εκκλησίας, απέναντι από το σπίτι μου, που πυροβολούσε ενάντια σε όσους ήμασταν συγκεντρωμένοι στη λεωφόρο Meridiana. Ανάμεσά μας βρισκόταν ένας γέρος αγωνιστής από το Συνδικάτο Ιματισμού, οπλισμένος με μια καραμπίνα. Έριξε μερικές φορές προς το καμπαναριό και οι πυροβολισμοί σταμάτησαν. Ποιος ήταν αυτός που μας πυροβολούσε; Ποτέ δεν μάθαμε...

Περισσότερα …