Γιάννης Καστάναρας

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

21 Ιουλίου 2021

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• Ισπανία,

Γιάννης Καστανάρας*

Για τους συντρόφους των Ισπανών αναρχικών η Ισπανία βίωνε μια κοινωνική επανάσταση και θεωρούσαν ότι η επιτυχία της επανάστασης αυτής ήταν το κλειδί για την κινητοποίηση των πηγών και του ηθικού που ήταν αναγκαία για την ήττα των δυνάμεων του Φράνκο. Οι αναρχικοί στο εξωτερικό έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα ενάντια στο φασισμό όχι για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, την οποία έβλεπαν σαν τροχοπέδη και, στη χειρότερη περίπτωση, σαν απειλή για την επαναστατική διαδικασία.

Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και για την πρώτη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στον φασισμό και τον αντιφασισμό, προάγγελο των όσων έμελλε να επακολουθήσουν, καθώς λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φράνκο εναντίον της Ισπανικής Δημοκρατίας, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα γινόταν το μεγαλύτερο σφαγείο που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

Στις 18 Ιουλίου 1936, ο Φράνκο και οι φασίστες συνεργάτες του, στρατιωτικοί και πολιτικοί, αποφάσισαν ότι έπρεπε να «πατάξουν την αναρχία» και εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης, η οποία κάλεσε αμέσως τον λαό να πάρει τα όπλα και να αντισταθεί. Από τους πρώτους που κινητοποιήθηκαν ήταν οι αναρχικοί, ένα ισχυρό και δοκιμασμένο κίνημα ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες της χώρας. Αφού συνέτριψαν τη στάση στη Βαρκελώνη και στην ύπαιθρο της Καταλωνίας και άλλων περιοχών, οργάνωσαν πολιτοφυλακές, κατέλαβαν εργοστάσια και εγκαινίασαν μια άνευ προηγουμένου κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής στην οποία υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περισσότερα από δυο εκατομμύρια άτομα.

Χιλιάδες αντιφασίστες εθελοντές άρχισαν να καταφθάνουν στην Ισπανία από κάθε γωνιά του πλανήτη για να ενταχθούν στις πολιτοφυλακές και στις στρατιωτικές μονάδες των Διεθνών Ταξιαρχιών. Πολλοί από αυτούς από τις φασιστικές κυβερνήσεις των χωρών τους, αλλά όλοι (ή, τουλάχιστον, στη συντριπτική τους πλειοψηφία) εμπνέονταν από το αίσθημα της αλληλεγγύης, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η εξάπλωση του φασισμού έπρεπε να αναχαιτιστεί όσο ήταν ακόμα καιρός.

Για τους συντρόφους των Ισπανών αναρχικών η Ισπανία βίωνε μια κοινωνική επανάσταση και θεωρούσαν ότι η επιτυχία της επανάστασης αυτής ήταν το κλειδί για την κινητοποίηση των πηγών και του ηθικού που ήταν αναγκαία για την ήττα των δυνάμεων του Φράνκο. Οι αναρχικοί στο εξωτερικό έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα ενάντια στο φασισμό όχι για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, την οποία έβλεπαν σαν τροχοπέδη και, στη χειρότερη περίπτωση, σαν απειλή για την επαναστατική διαδικασία.

Οι αντιφασίστες εθελοντές ήταν ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων: κομμουνιστές σταλινικοί, κομμουνιστές τροτσκιστές, κομμουνιστές ανένταχτοι, σοσιαλιστές όλων των τάσεων, απλοί δημοκράτες. Και, ασφαλώς, πολλοί αναρχικοί (υπολογίζεται ότι τους πρώτους μήνες από την εκδήλωση του πραξικοπήματος πάνω από εκατό χιλιάδες άτομα εντάχθηκαν στις αναρχικές πολιτοφυλακές). Και ενώ έχουν γραφτεί πλήθος βιβλία και άρθρα για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες γενικότερα και ειδικότερα, η συμμετοχή των ξένων αναρχικών εθελοντών στον πόλεμο είναι σχετικά άγνωστη, παρά το γεγονός ότι, ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο, το αναρχικό (κυρίως αναρχοσυνδικαλιστικό) κίνημα στην Ισπανία διαδραμάτιζε πρωτεύοντα ρόλο στους κοινωνικούς και εργασιακούς αγώνες.

Οι πρώτοι 600 ξένοι αναρχικοί ήταν Γάλλοι αντιφασίστες και Ιταλοί εξόριστοι και έφτασαν με δυο τρένα στη Βαρκελώνη, το προπύργιο του ισπανικού αναρχισμού, στις 28 Ιουλίου, δέκα μέρες μετά την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος των εθνικιστών....

Περισσότερα …