Μια αγαπημένη συντρόφισσα, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, η Δάφνη Βαγιανού δεν είναι πια μαζί μας. Τις πρωινές ώρες της 17ης Μαΐου (4:45) η καρδιά της δεν άντεξε την απότομη επιβάρυνση της υγείας της που προκάλεσε ο καρκίνος στον πνεύμονα από τον οποίο χτυπήθηκε πριν ένα χρόνο.
Η Δάφνη Βαγιανού γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου από οικογένεια με Μικρασιάτη παππού και γιαγιά από τον Πύργο Σάμου, αριστερή, της οποίας ο γιός (θείος της Δάφνης) είχε εξοριστεί από τις μετεμφυλιοπολεμικές κυβερνήσεις. ( Ήταν μια σπουδαία γιαγιά με την οποία με έφερε σε επαφή η Δάφνη και την επισκεπτόμουν στον Πύργο, στρατιώτης ων στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, όταν κατόρθωνα να πάρω άδεια από τον λόχο «ανεπιθυμήτων» στους Μυτιληνιούς, με διοικητές χουντικούς και διαπρέψαντες στην Κύπρο πραξικοπηματίες…).
Η Δάφνη Βαγιανού σπούδασε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Στα χρόνια της δικτατορίας πήρε το πτυχίο της και πήγε στο Λονδίνο όπου έκανε μεταπτυχιακό στο ναυτιλιακό δίκαιο και για ένα διάστημα εργάστηκε σε ναυτιλιακή εταιρεία. Στο Λονδίνο εκείνα τα χρόνια δρούσε μια πολύ μαχητική τροτσκιστική οργάνωση εξορίστων, η Εργατική Διεθνιστική Ένωση με ισχυρή παρέμβαση στο Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών Λονδίνου, στενά συνδεδεμένη με την SSL (Socialist Labour League) και τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς. Το καλοκαίρι του 1972 η Δάφνη, μαζί με τον τότε σύντροφό της Βασίλη Δενδρινό (Β. Σακελλαρίου) οργανώθηκε στην ΕΔΕ. Μετά την πτώση της χούντας, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, υπήρξε στέλεχος της ΕΔΕ. Τα πολιτικά προβλήματα του κινήματος με την αντανάκλασή τους στο εσωτερικό της οργάνωσης (η ανακοπή του ισχυρού κινήματος που πυροδότησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η Κυπριακή τραγωδία, η σταθεροποίηση της αστικής κυριαρχίας στην οποία αποφασιστικά συνέβαλαν και οι δύο πτέρυγες των ΚΚ, αλλά και οι αδυναμίες στην «ανάγνωση» της νέας πολιτικής πραγματικότητας), απομάκρυναν τη Δάφνη Βαγιανού από την οργάνωση, χωρίς όμως ποτέ να πάψει να είναι φιλική. Από μια άποψη απελευθέρωσαν τις κρυμμένες ικανότητές της ως νομικού.
Σε συνεργασία με τον Σπύρο Φυτράκη, εξελίχθηκε σε μία από τις μεγάλες μορφές της μαχόμενης δικηγορίας. Με έναν νομικά τεκμηριωμένο λόγο, χωρίς τις γνωστές εξάρσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, με σοβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο, αλύγιστη, η Δάφνη Βαγιανού υπήρξε υπερασπίστρια των διωκόμενων και αδικημένων εργατών, των επαναστατών, αριστερών, κομμουνιστών και αναρχικών αγωνιστών, παλεύοντας ενάντια στην καταπάτηση των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αστική εξουσία, την αστυνομική αυθαιρεσία και τους ίδιους τους δικαιικούς φορείς.
Από τη συνέντευξη τύπου το 2014, ενάντια στις μεθοδεύσεις της μη απόδοσης δικαιοσύνης για τον βαρύ τραυματισμό της Αγγελικής Κουτσουμπού.
Για πάνω από 35 χρόνια πρωταγωνίστησε σε όλες τις κομβικές μεγάλες δίκες της Μεταπολίτευσης. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 υπήρξε η συνήγορος υπεράσπισης του Παλαιστίνιου Μοχάμεντ Χαμντάν, του διωκόμενου και εκζητούμενου «τρομοκράτη Ρασίντ» κατά το αμερικανικό FBI. Ακόμα και μετά την απελευθέρωσή του από την Ελλάδα και την σύλληψη-απαγωγή του στην Αίγυπτο από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και την παράνομη μεταγωγή του στις ΗΠΑ, η Δάφνη Βαγιανού ήταν υπερασπίστριά του για σχεδόν διόμισυ δεκαετίες μέχρι τη συμφωνία απελευθέρωσής του πολύ μετά την λήξη της ποινής του. Ανάμεσα στις δίκες που προσωπικά μπορώ να απαριθμήσω είναι εκείνες του...
Πριν μερικές μέρες, στις 16 Ιούνη 1955, στην Αργεντινή, τμήματα του Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας και τμημάτων του λεγόμενου ριζοσπαστισμού, έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος με μια εγκληματική βομβιστική επίθεση στην Plaza de Mayo, στα κεντρικά γραφεία της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας CGT, στο Bat και άλλα σημεία, ρίχνοντας σχεδόν 14 τόνους βομβών από 34 αεροσκάφη.
Οι βομβιστικές αυτές επιθέσεις θα αφήσουν περισσότερα από 350 θύματα, πολλά από τα οποία ήταν εργάτες ή παιδιά που κατευθύνονταν στα σχολεία τους, και είχαν ως στόχο όχι μόνο την ανατροπή της...
Στις 18 Ιούνη 1939 πεθαίνει εξόριστος στη Γαλλία, υπό αμφίβολες συνθήκες, ο Mariano Rodríguez Vazquez, συνδικαλιστής και αναρχικός αγωνιστής με σημαντική συμμετοχή στον Ισπανικό Εμφύλιο και την Κοινωνική Επανάσταση του 1936. ‘Έγινε γνωστός ως Marianet και υπέγραφε ως Mariano R. Vazquez.
Γεννήθηκε το 1909 και ήταν τσιγγάνικης καταγωγής (Ρομά). Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε να εργάζεται στον τομέα των κατασκευών ως κτίστης. Ως φυλακισμένος για κλοπή, θα έρθει σε επαφή με άλλους κρατούμενους, κυρίως πολιτικούς, συναντώντας τον αναρχισμό και αρχίζει να διαμορφώνεται πολιτικά.
Με την αποφυλάκισή του συνεχίζει να εργάζεται ως κτίστης ενώ συμμετέχει πλήρως στο συνδικάτο κατασκευών και γίνεται...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018