Η απεργία πείνας ξεκίνησε στη Ρωσία από τους πολιτικούς κρατούμενους πριν από 30 και πλέον χρόνια σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια στις φυλακές.
Έφερε την παγκόσμια προσοχή στην κτηνωδία που διαπράττεται κατά των πολιτικών κρατουμένων και συνέβαλε καθοριστικά στο να αναγκαστεί η ρωσική κυβέρνηση να αποδεχτεί τις συνθήκες κράτησης. Η υπόθεση που προσέλκυσε τη μεγαλύτερη προσοχή ήταν η απεργία πείνας το 1888 από πολιτικούς, στη φυλακή καταναγκαστικής εργασίας Akatui στη Σιβηρία, για να διαμαρτυρηθούν για το μαστίγωμα μιας γυναίκας πολιτικής κρατούμενης, της κυρίας Sigida. Η αποφασιστικότητα των απεργών πείνας ήταν τέτοια που έξι άνδρες πέθαναν αργά από την πείνα, όταν τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο αίτημα των απεργών. Ο διοικητής της φυλακής απομακρύνθηκε από το αξίωμά του.
Η απεργία πείνας ως διαμαρτυρία κατά της πολιτικής αδικίας- σε αντίθεση με τη μεταχείριση που παρέχεται στη φυλακή- γεννήθηκε με τις Αγγλίδες σουφραζέτες.
Όλοι γνωρίζουν με τι θαυμάσιο αποτέλεσμα.
Οι μαχητικές γυναίκες της Ευρώπης έκαναν την ισχυρή κυβέρνηση της Βρετανίας περίγελο. Αν δεν είχαν πετύχει τίποτε άλλο, απέδειξαν ότι η αποφασιστικότητα και η θέληση μιας ισχυρής προσωπικότητας, εμπνευσμένης από ένα ιδανικό, είναι ισχυρότερη από την ισχυρότερη κυβέρνηση. Έδειξαν αυτή τη δύναμη τόσο στα άμεσα όσο και στα τελικά αποτελέσματά της. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει τον νόμο για τη γάτα και το ποντίκι [1], και καμία αγγλίδα σουφραζέτα δεν θα παρέμενε στη φυλακή για περισσότερο από τρεις ή τέσσερις ημέρες, ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου.
Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο σημαντικό. Κατέρριψε στις Αγγλίδες τον φετιχισμό του νόμου, την πίστη στην ιερότητα της εξουσίας. Ό,τι άλλο και αν καταφέρουν οι σουφραζέτες, δεν μπορούν να προσφέρουν μεγαλύτερη ή πιο διαρκή υπηρεσία στην υπόθεση της πραγματικής προόδου.
***
Η Becky Edelsohn είναι η πρώτη πολιτική απεργός πείνας στην Αμερική. Μόνο ένας που εθελοτυφλεί θα μπορούσε να μην δει την τέλεια αιτιολόγηση και την υγιή λογική της απεργίας της. Διαθέτοντας ισχυρές πεποιθήσεις και επαναστατικό ταμπεραμέντο με εξαιρετική αποφασιστικότητα και θάρρος, η Becky αρνείται να συμβιβαστεί με τον εχθρό. Υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να το κάνει κάποιος, εκτός από μικρούς λόγους προσωπικής ασφάλειας και άνεσης; Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει την τάση να είναι δυνατός και ασυμβίβαστος. Αλλά η Becky δεν είναι μέσος άνθρωπος.
Είναι αρκετά εξαιρετική -μια ισχυρή προσωπικότητα, εξαιρετικά προικισμένη στο μυαλό και την καρδιά. Αν και είναι πολύ νέα, περίπου είκοσι τριών ετών, η Becky Edelsohn είναι ενεργή στο αναρχικό κίνημα εδώ και αρκετά χρόνια.
Όχι ως "ηγέτης", ούτε καν ως ομιλητής ή συγγραφέας, αλλά ως μία από τους στρατιώτες στις τάξεις, του οποίου η αθόρυβη αφοσίωση και η εκτός των προβολέων εργασία για τον σκοπό, είναι η ίδια η ψυχή των πιο αξιόλογων δραστηριοτήτων. Το κίνημα των ανέργων του περασμένου χειμώνα βρήκε στις τάξεις του την Becky. Το κίνημα, το οποίο ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα αφανών προλετάριων της Σχολής Ferrer, παρεμποδίστηκε από την αρχή από την έλλειψη ομιλητών από τις τάξεις του. Ο Frank Tanenbaum συμμετείχε στις εργασίες.
Παρομοίως, η Becky Edelsohn ήρθε στο προσκήνιο, καθώς η εσωτερική ανάγκη και η ζήτηση για ομιλητές την οδήγησαν σε δημόσιο βήμα - η πρώτη της εμπειρία με τον βασιλιά - σε συγκεντρώσεις ανέργων σε διάφορες γωνιές της Νέας Υόρκης και αργότερα στο άγαλμα του Φράνκλιν (Printers' Row). Με την καλή της εμφάνιση και τη φιλική της φωνή, καθώς και τη γνώση του αντικειμένου των διαλέξεών της, αποδείχθηκε αποτελεσματική και σύντομα έγινε περιζήτητη ομιλήτρια.
Έχει συλληφθεί αρκετές φορές στο άγαλμα του Φραγκλίνου, μεταξύ άλλων για συλλογή χρημάτων για τους ανέργους. Υπερασπίστηκε τον εαυτό της ενώπιον του δικαστή, υποστηρίζοντας ότι είχε το ίδιο δικαίωμα να συλλέγει για τους πεινασμένους όπως και ο Στρατός Σωτηρίας. Ο δικαστής συμφώνησε και αφέθηκε ελεύθερη.
Η υπόθεσή της έχει έκτοτε χρησιμεύσει με επιτυχία ως δοκιμασία του δικαιώματος των σοσιαλιστών και άλλων ομιλητών να πραγματοποιούν εράνους στις συγκεντρώσεις τους χωρίς την παρέμβαση των αστυνομικών αρχών.
Καθ' όλη τη διάρκεια του κινήματος κατά της ανεργίας, η συντρόφισσα Edelsohn ήταν ένα από τα πιο δραστήρια μυαλά, αφιερώνοντας τον εαυτό της εξ ολοκλήρου στο έργο και συμμετέχοντας πιο ενεργά στην έντονη προπαγάνδα της εποχής.
Ήταν η πνευματική της παρουσία και η εξαιρετική της γενναιότητα που ουσιαστικά έσωσε τη ζωή του Joe O'Carroll όταν δέχτηκε βάναυση επίθεση από μισή ντουζίνα αστυνομικούς και ντετέκτιβ οπλισμένους με ρόπαλα και μαύρες τσάντες. Προστάτευσε τον O'Carroll με το ίδιο της το σώμα μέχρι που οι κακοποιοί σταμάτησαν να τον χτυπούν.
Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος με το Μεξικό, η Becky Edelsohn ήταν η πρώτη που οργάνωσε αντιπολεμική συγκέντρωση στο άγαλμα του Φραγκλίνου στις 22 Απριλίου.
Συνελήφθη για "διατάραξη της κοινής ησυχίας", το παλιό κάλυμμα για την καταστολή αντιλαϊκών ιδεών. Διεξήγαγε η ίδια την υπόθεση της ενώπιον του αστυνομικού δικαστή Simms, υπερασπιζόμενη με έξοχο τρόπο την ελευθερία του λόγου και τον αντιμιλιταρισμό. Το δικαστήριο διέταξε να καταβάλει εγγύηση 300 δολαρίων για να "διατηρήσει την ειρήνη" για τρεις μήνες.
"Η "διατήρηση της ειρήνης" σημαίνει ότι δεν πρέπει να μιλήσω κατά του πολέμου;" ρώτησε ο σύντροφος Edelsohn τον δικαστή.
"Όχι", απάντησε, "αλλά όταν ένας αστυνομικός σας διατάζει να σταματήσετε, πρέπει να το κάνετε".
Η Becky αρνήθηκε να δεχτεί ομολογία - απολύτως λογικά. Ως εκ τούτου, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για περίοδο που δεν υπερβαίνει τις 90 ημέρες. Κάποια στιγμή δήλωσε ότι θα κάνει απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθεί για την άδικη καταδίκη και ποινή της. Ο Σύνδεσμος Ελεύθερου Λόγου άσκησε έφεση κατά της υπόθεσης, εξασφαλίζοντας εν τω μεταξύ την απελευθέρωση της Becky με εγγύηση, γεγονός που έθεσε τέλος στην απεργία πείνας.
Η συντρόφισσα Edelsohn συνέχισε την αγωνιστική της δράση ενάντια στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο με τον μεξικανικό λαό που ηγείτο του μεγάλου αγώνα για γη και ελευθερία.
Ενεργοποιήθηκε επίσης στην υπόθεση της γενικής απεργίας συμπαράστασης για λογαριασμό των ανθρακωρύχων του Κολοράντο, και σε σχέση με αυτό το έργο συμμετείχε στις συγκεντρώσεις του Tarrytown, όπου συνελήφθη μαζί με δεκατέσσερις άλλους επειδή προσπάθησαν να μιλήσουν για την κατάσταση στο Κολοράντο στην πλατεία Fountain, Tarrytown, N.Y.
Οι κρατούμενοι του Tarrytown αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση εν αναμονή της δίκης και η δεσποινίς Edelsohn συνέχισε την αγωνιστική της δράση για την εργασία.
Ο δικαστής Crane του δευτεροβάθμιου τμήματος επικύρωσε την ποινή του κατώτερου δικαστηρίου και στις 20 Ιουλίου η σύντροφος Edlesohn κλήθηκε για καταδίκη, με την επιλογή της καταβολής εγγύησης 300 δολαρίων για την τήρηση της ειρήνης ή της φυλάκισης για ενενήντα ημέρες.
Αρνήθηκε την εγγύηση και κήρυξε και πάλι απεργία πείνας. Την έστειλαν στο Εργατικό Κέντρο στο νησί Blackwell's και έκτοτε συνεχίζει την απεργία της, αρνούμενη φαγητό και νερό. Κρατείται σε ένα πραγματικό ισπανικό απομονωτήριο, με τις αρχές να της απαγορεύουν τις επισκέψεις ή την παραλαβή ή την αποστολή αλληλογραφίας.
Της αρνούνται επίσης τα συνήθη προνόμια των άλλων κρατουμένων. Ο νομικός εκπρόσωπος του Συνδέσμου Ελεύθερου Λόγου, ο κ. Justus Sheffield, είχε τη δυνατότητα να τη δει μόνο μία φορά, όταν έπρεπε να επιδώσει το ένταλμα habeas corpus για να καταθέσει η κ. Edelsohn στη δίκη του Tarrytown.
Κανείς δεν επιτρέπεται να την επισκεφθεί ή να επικοινωνήσει μαζί της, αν και έχει καθιερωθεί μια υπόγεια εμπιστευτική διαδρομή (sub rosa).
Παρά τις ψευδείς αναφορές των αρχών της φυλακής και τις ψευδείς δηλώσεις του καπιταλιστικού Τύπου, η Becky Edelsohn συνεχίζει την απεργία πείνας, αρνούμενη τροφή και νερό και αποφασισμένη να συνεχίσει τη διαμαρτυρία της μέχρι τέλους. Σε μια πρόσφατη επιστολή της προς εμένα, γράφει:
"Είμαι πολύ αδύναμη και υποφέρω από μεγάλα βασανιστήρια. Αλλά δεν θα ενδώσω. Μπορώ να πεθάνω μόνο μια φορά. Πολλοί έχουν πεθάνει γι' αυτόν τον σκοπό, και θα γίνει καλή προπαγάνδα".
Η Katherine Davis, η επικεφαλής δεσμοφύλακας της Νέας Υόρκης, και η Becky Edelsohn, η αναρχική επαναστάτρια! Αυτοί οι δύο προσωποποιούν τον πανάρχαιο αγώνα μεταξύ του Παλαιού και του Νέου. Αλλά το Νέο πάντα κερδίζει. Οι Beckies είναι το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι μάρτυρες. Το μέλλον ανήκει στους Beckies.
[1] Η κυβέρνηση προσπάθησε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της απεργίας πείνας που έκαναν οι σουφραζέτες, με το νόμο του 1913 Prisoners (Temporary Discharge for Ill-Health) Act, Γνωστό ως cat and mouse act. Αυτός ο νόμος επέτρεπε την πρόωρη αποφυλάκιση των κρατουμένων που είχαν αποδυναμωθεί από την απεργία πείνας και κινδύνευαν να πεθάνουν. Θα ήταν υποχρεωμένοι να επιστρέψουν στην φυλακή αμέσως μόλις η υγεία τους ανακάμψει, όπου η διαδικασία θα ξεκινούσε ξανά από την αρχή. (βλ. σελ. 9 έως 11)
Πηγές: Cat and Mouse Act
Μετάφραση: Μεταφραστική Ομάδα Wormhole
Από: Athens Indymedia
Εμείς το πήραμε από εδώ: https://animmusnecandi.blogspot.com/2022/07/alexander-berkman-1914-becky-edelsohn.html
