Τις τελευταίες εβδομάδες τα σημάδια της οργής των λαών της Ευρώπης έχουν αυξηθεί: γενική απεργία στην Πορτογαλία, τεράστια απεργία στην Ισπανία στις 29 Σεπτέμβρη, διαδηλώσεις ιστορικών διαστάσεων στην Ιρλανδία, φοιτητικό κίνημα στην Αγγλία, ττεράστιες διαδηλώσεις στην Ιταλία από βιομηχανικούς εργάτες και φοιτητές και εντεινόμενο μαζικό κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και, ελπίζουμε, την απαρχή ενός διαρκούς κινήματος μετά τις κινητοποιήσεις ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος στη Γαλλία. Αν και τα συνθήματα μπορεί να ποικίλλουν από τη μια χώρα στην άλλη, η εξέγερση έχει την ίδια προέλευση: την άρνηση των λαών να πληρώσουν για μια κρίση που δεν προκάλεσαν, να πρέπει να συμβιβαστούν με τα μέτρα λιτότητας μόνοι τους, χωρίς οι καπιταλιστές να πληρώσουν.
Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι εμβληματική - μείωση των κοινωνικών παροχών, μείωση του προσωπικού των δημόσιων υπηρεσιών και περικοπές μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους, επέκταση του φόρου εισοδήματος για εκείνους που δεν πληρώνουν σήμερα, δηλαδή τους χαμηλότερα αμειβόμενους εργαζομένους. Αλλά η κυβέρνηση δεν αγγίζει τη φορολογία στις επιχειρήσεις, από την πιο χαμηλή στην Ευρώπη. Ο ιρλανδικός λαός αρνείται να υποταχθεί και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους πριν μερικές μέρες.
Στο ισπανικό κράτος, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος δικαιολογήθηκε για την πίεση της οικονομικής εξουσίας, έχοντας πλέον τεθεί στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου με την εισαγωγή σκληρών μέτρων που επηρεάζουν σοβαρά τη ζωή και το έργο της μεγάλης πλειοψηφίας: μείωση συντάξεων, απόσυρση των επιδομάτων ανεργίας, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, μεταρρύθμιση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων, αύξηση των απολύσεων, ειδικοί φόροι κατανάλωσης... και αυτά είναι μόνο η αρχή. Η αντιπολίτευση - το δεξιό Λαϊκό Κόμμα – αξιοποιεί τις συνέπειες της κρίσης και αυξάνει τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Η κοινωνική και συνδικαλιστική Αριστερά, όπου οι αναρχικοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, αγωνίζεται ενάντια στα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης και την οικονομική και πολιτική Δεξιά. Η 29 Σεπτέμβρη ήταν η απαρχή μιας διαδικασίας κινητοποίησης την οποία οδηγούν τα μαχητικά συνδικάτα και όχι η χλιδάτη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που συνδέεται στενά με τη σοσιαλδημοκρατία.
Στη Βρετανία και την Ιρλανδία τα πανεπιστημιακά δίδακτρα έχουν πάρει την ανιούσα, καθιστώντας την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ολοένα και περισσότερο προνόμιο των πλουσίων. Για άλλη μια φορά, οι φοιτητές ανταποκρίθηκαν με ένα ιδιαίτερα μαχητικό κίνημα διαμαρτυρίας. Στην Ιταλία, οι μαθητές οργανώνουν μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ενάντια στο κυβερνητικό νομοσχέδιο με το οποίο προωθούνται τεράστιες περικοπές στο προσωπικό των πανεπιστημίων, περισσότερη έμφαση πάνω σε επιστημονικά θέματα εις βάρος των ανθρωπιστικών επιστημών και ένα τέλος στο σημερινό σύστημα των επιδοτήσεων, καθιστώντας το πανεπιστήμιο πολύ λιγότερο προσιτό για τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Και κυρίως, η μεταρρύθμιση αυτή θα δώσει επίσης ώθηση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, παρέχοντας μεγαλύτερη ευκολία λόγου και δράσης στον ιδιωτικό τομέα στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας.
Είναι, επίσης, βέβαιο ότι θα έχουμε άσχημα νέα στις 16-17 Δεκεμβρίου, όταν με μια ανακοίνωση σχετικά με το χρόνιο δημόσιο χρέος της Ιταλίας η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να απαιτήσει κατά πάσα πιθανότητα να περικόψει η ιταλική κυβέρνηση επιπλέον € 20-30 δισ. στον προσεχή προϋπολογισμό, που σημαίνει περισσότερες περικοπές...
ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ (απ' το ελληνικό αν και αρχή το αντίθετο της εξουσίας), είναι το όνομα που δίνεται σε μία αρχή ή θεωρία της ζωής και συμπεριφοράς σύμφωνα με την οποία η κοινωνία νοείται δίχως κυβέρνηση ~ σε μια τέτοια κοινωνία η αρμονία επιτυγχάνεται όχι μέσω της υποταγής στο νόμο ή της υπακοής σε οποιαδήποτε αρχή, αλλά με τις ελεύθερες συμφωνίες που συνάπτονται ανάμεσα στις διάφορες ομάδες, εδαφικές ή επαγγελματικές, οι οποίες συγκροτούνται ελεύθερα για χάρη της παραγωγής και της κατανάλωσης, καθώς επίσης και για την ικανοποίηση της άπειρης ποικιλίας των αναγκών κι επιθυμιών ενός πολιτισμένου όντος.
...
Στο έργο αυτό, μια κλασική υπεράσπιση του αναρχισμού, ο Μαλατέστα, με το συνηθισμένο απλό και απέριττο ύφος του, εκθέτει και αναλύει κριτικά τα επιχειρήματα υπέρ και κατά του αναρχισμού, ενώ επίσης προεξοφλεί την άνοδο του εθνικισμού, του φασισμού και του «κομμουνισμού».
1
ΠΡΟΣΠΕΡΟ (ένας παχουλός αστός, γνώστης της πολιτικής οικονομίας και άλλων επιστημών): Μα φυσικά, φυσικά... Γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι που λιμοκτονούν, γυναίκες που εκδίδονται, παιδιά που πεθαίνουν λόγω έλλειψης φροντίδας. Μονίμως επαναλαμβάνετε τα ίδια... και στο τέλος γίνεστε κουραστικός. Αφήστε με ν' απολαύσω το παγωτό μου με την ησυχία μου... Σίγουρα υπάρχουν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018