Ένα διαχρονικό κείμενο του Μπα Κιν από το 1921
Τη σήμερον ημέρα οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός μας. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τί είναι ελευθερία; και θα σας ειπωθεί «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του απορρήτου της επικοινωνίας.»
Ρωτήστε: Τί είναι ισότητα; και θα σας ειπωθεί: «Όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του υψηλής καταγωγής και του χωριάτη». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ελευθερία, την πραγματική ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Διαβάστε τότε το παρακάτω.
Η καπνιά πάνω από την ελευθερία των ανθρώπων είναι το Κράτος. Από τότε που το Κράτος ήρθε στην ύπαρξη, έχουμε σταματήσει να είμαστε ελεύθεροι. Ασχέτως τι κάνουμε ή τι λέμε, το Κράτος χώνει τη μύτη του. Το μόνο που ζητάμε είναι να ζούμε με αγάπη με τα αδέλφια μας από άλλα έθνη, αλλά το Κράτος θα μας είχε πατριώτες πάση θυσία, θα μας δήλωνε στους στρατούς
του και θα μας ανάγκαζε να δολοφονούμε τους γείτονές μας. Και εδώ στην Κίνα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη: εδώ έχουμε Κινέζους να δολοφονούν άλλους Κινέζους. Για αρκετά χρόνια τώρα, στη Χουνάν και τη Σαανσί και τη Σετσουάν, «το ρεύμα του αίματος έχει φουσκώσει και τα πτώματα συσσωρεύονται».
Τι φρίκη! Τόσα πολλά για τα προνόμια που το Κράτος μάς έχει φέρει. Σφετεριζόμενοι τους πόρους που είναι κοινός πλούτος του πλανήτη μας, οι καπιταλιστές μάς λιανίζουν σε μια φτώχεια που μας στερεί το δικαίωμα να ζήσουμε. Όχι πως το Κράτος τους τιμωρεί γι’ αυτό: ακόμη χειρότερα, τους προστατεύει μέσα από μια συστοιχία νόμων.
Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να φάνε και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν το φαγητό τους: πηγαίνουν γυμνοί και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν ρούχα: δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κλέβουν όλα όσα χρειάζονται. Οι άνθρωποι οδηγούνται σε όλα αυτά από τους καπιταλιστές. Και εδώ έρχεται το Κράτος, στο μεγαλείο του, απολύοντάς μας ως ληστές και αποφασίζοντας ότι δεν είμαστε κατάλληλοι για τίποτε άλλο πέρα από τον εκτελεστικό πάσσαλο. Τουφεκιζόμαστε απλώς για επανάκτηση — κατά παράβαση του νόμου, φυσικά — ενός μικρού κομματιού αυτού που είχαμε χάσει, ενώ αντιθέτως οι καπιταλιστές που λεηλατούν τον κοινό πλούτο του πλανήτη τους επιτρέπεται να ζουν ειρηνικά. Αν μας αρνούνται το δικαίωμα να κλέβουμε, δεν υπάρχει πια τίποτα για μας από το να γίνουμε ζητιάνοι. Ιδού, οι καπιταλιστές, προσβεβλημένοι από το θέαμα, παραχωρούν ελεημοσύνη στους φτωχούς και τους προσφέρουν ένα μικρό μέρος των χρημάτων που τους έχουν κλέψει: και πάνω σε αυτό απονέμουν το εύηχο όνομα της φιλανθρωπίας. Μερικοί από αυτούς έχουν ακόμη το θράσος να μας βρίζουν επειδή ζητιανεύουμε για τις πενταροδεκάρες μας αντί να δουλεύουμε για αυτές.
Κύριοι! Είστε σίγουροι ότι δεν θέλουμε να δουλέψουμε; Είναι περισσότερο μια περίπτωση του ότι αρνούμαστε τη δουλειά. Ωστόσο κατακλυζόμαστε από βρισιές. Βλέποντάς το από αυτήν τη σκοπιά, μπορούμε να δούμε ότι η «ελευθερία και η ισότητα» που προ ολίγου έχουμε μιλήσει είναι εξωγήινες για...
Στις 19 Μαρτίου 1901, γεννήθηκε στην Ιταλία, ο Giuseppe Baldi. Έγινε γνωστός και ως Gino Gatti.
Εργαζόμενος στον κλάδο των τροφίμων, αναρχικός και μέλος της ομάδας απαλλοτριωτών Roscigna. Σε πολύ νεαρή ηλικία συμμετέχει στη γενέτειρά του Λομβαρδία, σε πολλές απεργίες και κινητοποιήσεις εργαζομένων, κερδίζοντας γρήγορα από την αστυνομία τον χαρακτηρισμό του ως «επικίνδυνου αναρχικού». Εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή και, συγκεκριμένα, στο Μπουένος Άιρες όπου άρχισε να εργάζεται. Εκεί σχετίζεται με τον μυθικό απαλλοτριωτή Miguel Arcangel Roscigna και το ιστορικό στέλεχος των ναυτεργατών Juan Antonio Morán, με τους οποίο υς πραγματοποιεί πολλές απαλλοτριώσεις.
Ο Gatti θα είναι ο ιθύνων νους της διάσημης...
Η εργασία αυτή γράφτηκε από τον Σαμ Ντόλγκοφ επειδή την εποχή της συγγραφής της (τέλη δεκαετίας 1960, με αρχές δεκαετίας 1970) υπήρχε ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που επιζητούσαν μια επιβεβαίωση των κύριων θεμάτων που συνιστούσαν τη διαμάχη μεταξύ αναρχικών και μαρξιστών.
Στη σύντομη, αλλά περιεκτική αυτή εργασία, ο συγγραφέας βρήκε την ευκαιρία να εισάγει επιπλέον αντικείμενα κριτικής. Επίσης, συζητά εδώ τις απόψεις των μαρξιστών εκείνων οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε μια κριτική και απόρριψη, σε μερικές περιπτώσεις, του σταλινισμού -και όχι μόνο- συχνά υιοθετώντας ελευθεριακές απόψεις και παίρνοντας ένα πιο “αντιεξουσιαστικό" μονοπάτι.
Στην αρχή ο Ντόλγκοφ βάζει στο στόχαστρό...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018