Your name

Αναρχική Παρέμβαση

15 Μάι 2013

Μέσα σε μια βδομάδα, οι ταραχές που άρχισαν στο προάστιο Clichy-sous-Bois ως αποτέλεσμα του θανάτου των Ziad και Banou, έχουν επεκταθεί και σε άλλα προάστια γύρω από το Παρίσι και τώρα σε ολόκληρη τη χώρα.

Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του 5χρονου «σόου» του Sarkozy (αναφέρεται στον υπουργό Εσωτερικών Nicolas Sarkozy), 8 χρόνων εφαρμογής νόμων για την ασφάλεια και 30 χρόνων κοινωνικής κατάπτωσης.

Οι Ziad και Banou πέθαναν από εγκαύματα που προκλήθηκαν σε υποσταθμό διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ ένας τρίτος νεολαίος βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση. Πίστευαν ότι καταδιώκονταν από την αστυνομία.

Πότε θα μάθουμε εάν συνέβη αυτό πραγματικά και εάν η αστυνομία είναι ένοχη της μη παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που κινδύνευαν; Οποιεσδήποτε κι αν είναι οι ακριβείς λεπτομέρειες για το πώς πέθαναν οι δύο αυτοί έφηβοι, ο θάνατός τους ήταν ο σπινθήρας.

Οι νέοι στα προάστια μισούν ήδη, από χρόνια πριν, το κράτος το οποίο για χρόνια εμφανίζεται μόνο ως αστυνομία, δίκες και (όλο και περισσότερες) φυλακές. Οι άνθρωποι στις γειτονιές της εργατικής τάξης ζουν υπό συνεχή φόβο και για τους εαυτούς τους και για τα παιδιά τους. Φοβούνται τους ταπεινωτικούς ελέγχους ταυτοτήτων, τις αυθαίρετες συλλήψεις, την ατιμώρητη βία της αστυνομίας και τις κατασκευασμένες καταδίκες δήθεν για «προσβολή και εξέγερση», όλα κατασκευασμένα για να εκπληρωθούν κάποιοι στόχοι της αστυνομίας.

Ακόμη και μέσα από πρόσφατες επίσημες σχετικές εκθέσεις η προσοχή έχει στραφεί στην αυξανόμενη… ανομία εκ μέρους της αστυνομίας.

Και τι μπορεί να πει κάποιος για τις προκλήσεις του υπουργού Εσωτερικών και, ακόμα πιο χειρότερα, για την συγκεκριμένη αυτή πολιτική που αντιμετωπίζει τα προάστια ως έδαφος που πρέπει να ανακαταληφθεί, μια κατάσταση, δηλαδή, που μοιάζει όλο και περισσότερο με κατοίκους αποικιών και τη στρατιωτικού τύπου «διαφύλαξη της ειρήνης»;

Κι έτσι, ναι, λυπούμαστε τόσο για το ότι αυτή η βία – η απάντηση αυτή στην παράνομη βία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία – κατευθύνεται συχνά με τόσο παράδοξο τρόπο εναντίον αυτών των ίδιων των ανθρώπων που αναγκάζονται να ζήσουν σε αυτές τις γειτονιές, οι οποίες πρέπει ήδη να αντιμετωπίσουν το κράτος και τη βία της άρχουσας τάξης.

Αλλά η λογική της αυθόρμητης αυτής εξέγερσης είναι κατά κάποιο τρόπο κατανοητή από τον πληθυσμό, αν και η γνησιότητά της βλάπτεται από την καταστροφή αυτοκινήτων, σχολείων και λεωφορείων.

Αλλά συγχρόνως, πρέπει να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται το κράτος όταν οι νέοι αυτοί και οι οικογένειές τους επιλέγουν άλλες μεθόδους, όπως η υποβολή καταγγελιών εναντίον της αστυνομίας, καταγγελίες που δεν καταλήγουν σχεδόν ποτέ σε καταδίκες των υπευθύνων (θυμηθείτε την εργασία της ομάδας Bouge qui Bouge στην περιοχή Dammarie-les-Lys) (1). Ή τις πορείες των αράβων τον Μάρτιο του 1980, οι οποίες κατεστάλησαν από τους σοσιαλιστές που βρίσκονταν τότε στην εξουσία, κάτι που χρησιμοποιήθηκε αρκετά από την SOS-Racisme.

Εμείς υποστηρίζουμε την εξέγερση εναντίον της αδικίας, υποστηρίζουμε την αίσθηση της μαζικής αλληλεγγύης και τα στοιχεία της πολιτικής εκείνης συνειδητοποίησης μεταξύ των περισσότερων νεολαίων....

Περισσότερα …