ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ*
Από τις απαρχές έως τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης
Το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα της Γερμανίας, αν και όχι τόσο γνωστό και μαζικό όσο τα αντίστοιχα της Γαλλίας, της Ιταλίας και κυρίως της Ισπανίας, παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί εκτός από τις ιδιομορφίες του, έχει να επιδείξει μια σειρά μεταπτώσεων κατά τη διάρκεια της πορείας του στο χρόνο, αλλά και τη χρήση διάφορων μέσων και πρακτικών, που προήλθαν μέσα από τις διάφορες τάσεις του.
Μια προσπάθεια ανάλυσης των σημείων αυτών μπορεί να δώσει μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Με το παρόν άρθρο, το οποίο θα ολοκληρωθεί σε τρεις συνέχειες, θα αποπειραθούμε μια παρουσίαση του κινήματος αυτού, μέσω της ιστορικής του πορείας.
Η εμφάνιση των αναρχικών ιδεών
Οι απαρχές του αναρχισμού στη Γερμανία εντοπίζονται μέσα στις τάσεις του Γερμανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Το 1884 εμφανίζεται στους κόλπους του η τάση των «Νέων», κύριο χαρακτηριστικό της οποίας αποτελεί η απόρριψη του συγκεντρωτισμού και της καθοδήγησης του κόμματος, καθώς και ο κοινοβουλευτικός του προσανατολισμός, προτάσσοντας αντίθετα μια επαναστατική στρατηγική. Στόχους της αποτελούν ακόμη η καθιέρωση του 8ωρου και της Πρωτομαγιάς ως εργατική γιορτή.
Τον Οκτώβρη του 1891 οι «Νέοι» διαγράφονται από το κόμμα και το Νοέμβριο ιδρύουν την Ένωση Ανεξάρτητων Σοσιαλιστών (VUS), η οποία αναπτύσσοντας έναν αντικοινοβουλευτικό και αντικρατιστικό προσανατολισμό, προπαγάνδιζε το σαμποτάζ και τη γενική απεργία ως μέσα ταξικής πάλης. Τρία χρόνια αργότερα, η VUS διαλύεται, ως αποτέλεσμα διάσπασης. Η «ριζοσπαστική σοσιαλιστική» τάση επιστρέφει στο SPD, ενώ οι αναρχικοί δημιουργούν τον Σοσιαλιστικό Σύνδεσμο (SB) και την Ομοσπονδία Επαναστατών Εργατών, που αργότερα θα μετονομαστεί σε Αναρχική Ομοσπονδία Γερμανίας (AFD), με την κύρια διαφορά τους να έγκειται στην απόρριψη από τον SB του αναρχοκομμουνισμού και της ταξικής πάλης ως «μαρξιστικών».
Η AFD ανέπτυξε σαφείς οργανωτικές δομές και έναν εργατίστικο προσανατολισμό, προπαγανδίζοντας την άμεση δράση και τη γενική απεργία ως μέσα πάλης.
Πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αναρχικοί συμμετέχουν σε σωματεία, καθώς και στην Ελεύθερη Ένωση Εργατών Γερμανίας (FAUD). Μεταξύ αυτών, ο Αουγκουστίν Σούχυ, μετέπειτα γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων και ο Ρούντολφ Ρόκερ.
Το συνδικαλιστικό κίνημα μέχρι και το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου
Οι ρίζες του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος συναντιόνται τη δεκαετία του 1880, με τους αποκαλούμενους «τοπικιστές». Οι «τοπικιστές», κυρίως μέλη ενώσεων οικοδόμων, αλλά και άλλων ειδικευμένων εργατών, κατά κύριο λόγο στις πόλεις, πήραν το χαρακτηρισμό τους από τον τρόπο οργάνωσής τους. Αρνούμενοι την κεντρική οργάνωση και καθοδήγηση, διατηρούσαν το βαθμό αυτονομίας, αλλά και αμεσοδημοκρατίας που τους πρόσφεραν οι τοπικές ενώσεις.
Δεδομένου του νόμου εναντίον των Σοσιαλιστών του καγκελάριου Μπίσμαρκ, που απαγόρευε οποιαδήποτε πολιτική δράση στο αριστερό φάσμα πέρα από την κοινοβουλευτική πτέρυγα του SPD, καθώς και την κεντρική οργάνωση και πολιτική δράση των ενώσεων, η επιλογή του «τοπικισμού» φαντάζει για τα πλαίσια της νομιμότητας μονόδρομος. Παρ' όλα αυτά, ο τοπικός χαρακτήρας, ενώ προστάτευε, αφενός, από την καταστολή, δημιουργούσε, αφετέρου, παράλληλα τις συνθήκες για μια παράνομη δικτύωση ως μέσο πάλης. «Καμουφλάροντας» τη δραστηριότητά τους ως αμιγώς συντεχνιακή και τοπική, δεν απέκλειαν οποιαδήποτε πολιτική δράση, αλλά και τις επαφές με άλλες περιοχές, με μυστικό τρόπο, όταν αυτό απαιτούνταν. Το συνδικαλιστικό κίνημα...
Ο αναρχικός ποιητής και συγγραφέας Henry Arthur Hooton, γεννήθηκε στις 9 Οκτώβρη 1908, στο Doncaster του South Yorkshire, στην Αγγλία. Έγινε γνωστός ως Harry Hooton και με αυτό το όνομα δημοσιεύονταν ποιήματα και κείμενά του.
Μετακόμισε στην Αυστραλία και εγκαταστάθηκε στο Σίδνεϊ, όπου, ανάμεσα στα άλλα, συμμετείχε και στο “Sydney Push”, μια ελευθεριακή συσπείρωση στη δεκαετία του 1950, ο κοινός δεσμός μεταξύ των μελών της οποίας ήταν η άρνηση της αστικής ηθικής και η αντιεξουσία. Στο “Sydney Push” συμμετείχαν συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες και διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες.
Συγκρουόμενος με το αυστραλιανό λογοτεχνικό κατεστημένο, εξέδιδε το δικό του λογοτεχνικό περιοδικό με τον...
H Sophia Grigoreivna Ananieva-Rabinovich γεννήθηκε το 1856 και αποτέλεσε καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου της μια δυναμική προσωπικότητα. Προερχόμενη από μια μεσοαστική οικογένεια από το Κίεβο, ήταν μέρος μιας γενιάς νέων γυναικών, βαθιά επηρεασμένων από τη ριζοσπαστικότητα της δεκαετίας του 1860, που σάρωσε την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτές οι συνθήκες της έδωσαν τη δυνατότητα να λάβει ευρεία μόρφωση. Αρχικά ειδικεύτηκε στην επιστήμη της Βιολογίας και με τον καιρό θα καταπιαστεί με τους τομείς της Χημείας και της Γεωγραφίας.
Στα νεανικά της χρόνια θα ζήσει για καιρό στη Σιβηρία, ενώ άρχισε να συμμετέχει στους επαναστατικούς κύκλους το...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018