Alexander Berkman*
Ένας χρόνος πέρασε από το θάνατο του Francisco Ferrer. Το μαρτύριό του έχει ξεσηκώσει την καθολική σχεδόν αγανάκτηση ενάντια στον επιβήτορα ιερέα και ηγεμόνα που καταδίκασε έναν ευγενή άνθρωπο σε θάνατο. Οι σκεπτόμενοι, προοδευτικοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν εκφράσει τη διαμαρτυρία τους με αδιαμφισβήτητο τρόπο. Παντού εκδηλώθηκε μια μεγάλη συμπάθεια για τον Ferrer, το σύγχρονο θύμα της ισπανικής Ιερής Εξέτασης, αλλά και μια βαθιά εκτίμηση για το έργο και τους στόχους του. Με λίγα λόγια, ο θάνατος του Ferrer πέτυχε -όπως πιθανότατα κανένα άλλο μαρτύριο της πρόσφατης ιστορίας- να αναζωογονήσει την κοινωνική συνείδηση του ανθρώπου. Έχει αποσαφηνίσει την αιώνια αμετάβλητη στάση της Εκκλησίας ως εχθρού της προόδου. Έχει προβάλει εκτενώς το Κράτος ως τον άσπονδο εχθρό κάθε λαϊκής προόδου. Έχει, τέλος, προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον για το πεπρωμένο του παιδιού και την αναγκαιότητα της ορθολογικής εκπαίδευσης.
Θα ήταν πράγματι κρίμα αν οι πνευματικές και συναισθηματικές διεργασίες που ξυπνούσαν, εξαντλούνταν έτσι, με μια απλή αγανάκτηση και μια φτηνή εικασία όσον αφορά τις ασήμαντες λεπτομέρειες της προσωπικότητας και της ζωής του Ferrer. Οι διαμαρτυρίες και οι εκδηλώσεις μνήμης είναι αρκετά απαραίτητες και χρήσιμες, σε κατάλληλο χρόνο και τόπο. Έχουν ήδη επιτύχει, όσον αφορά τον κόσμο γενικότερα που παίρνει μέρος σε αυτές, κάτι που αποτελεί ένα σπουδαίο εκπαιδευτικό έργο. Μέσα από αυτές η κοινωνική συνείδηση οδήγησε στην πραγματοποίηση του τεράστιου εγκλήματος που διέπραξε η Εκκλησία και το ισπανικό Κράτος.
Αλλά "ο κόσμος γενικά" δεν ωθείται εύκολα στη δράση. Χρειάζεται πολλούς τρομερούς μάρτυρες να διαταράξουν την ισορροπία της αδράνειας. Και ακόμη και όταν αυτή διαταραχθεί, τείνει να επανέλθει γρήγορα στην πρότερη ακινησία. Είναι οι σκεπτόμενοι, τα ριζοσπαστικά στοιχεία, που είναι, κυριολεκτικά, αυτοί που κινούν τον κόσμο, αυτοί που διαταράσουν πνευματικά και συναισθηματικά αυτή την ηλίθια γαλήνη του. Δεν πρέπει ποτέ να υποφέρουν για να αδρανοποιηθούν, γιατί και αυτοί κινδυνεύουν επίσης να μεγαλώσουν απορροφούμενοι απλώς από τον μάρτυρα και τον ρητορικό θαυμασμό του μεγάλου έργου του. Όπως ο ίδιος ο Ferrer μας προειδοποίησε με σύνεση: "Τα είδωλα δημιουργούνται όταν οι άνθρωποι τα επαινούν και αυτό είναι πολύ κακό για το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Ο χρόνος που αφιερώνεται στους νεκρούς θα μπορολυσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για τη βελτίωση της κατάστασης των ζωντανών, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μεγάλη ανάγκη γι’ αυτό”.
Αυτά τα λόγια του Francisco Ferrer πρέπει να εντυπωθούν στο μυαλό μας. Ειδικά οι ριζοσπάστες -οποιασδήποτε ιδεολογικής κατεύθυνσης- έχουν πολλά να μάθουν από αυτή την άποψη. Έχουμε αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο στους νεκρούς, και όχι αρκετό στους ζωντανούς. Έχουμε εξιδανικεύσει τους μάρτυρές μας στο βαθμό του να παραμελούμε τις πρακτικές ανάγκες που εξυπακούονται από την υπόθεση για την οποία πέθαναν. Έχουμε εξιδανικεύσει τα ιδανικά μας, αποκλείοντας την εφαρμογή τους στην πραγματική ζωή. Η αιτία γι’ αυτό ήταν μια ανώριμη εκτίμηση των ιδανικών μας. Ήταν πολύ ιερά για καθημερινή χρήση. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές και μάλλον αποθαρρυντικό. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα -και περισσότερο- ριζοσπαστικής προπαγάνδας, μπορούμε να επισημάνουμε ότι δεν σημειώθηκε κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Κάποια πρόοδος, χωρίς αμφιβολία, έχει γίνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάλογη με τις...
Η Aboriginal Tent Embassy (μια μορφή πρεσβείας των ιθαγενών σε σκηνή) στήθηκε έξω από το Αυστραλιανό Κοινοβούλιο στις 26 Γενάρη 1972 για να δώσει έμφαση στον αποκλεισμό των ιθαγενών από την αυστραλιανή κοινωνία, να διατρανώσει τη συνεχή χρήση και συλλογική ιδιοκτησία της γης εκ μέρους τους και να απαιτήσει δικαιώματα γης.
Παρά το γεγονός ότι δέχτηκε μια σειρά πολιτικών και φυσικών επιθέσεων, ένα “παραθυράκι” στη σχετική νομοθεσία της Australian Capital Territory (Περιοχή Αυστραλιανής Πρωτεύουσας) σήμαινε, εκ πρώτης όψεως, ότι μια πρεσβεία μιας τέτοιας μορφής δεν θα μπορούσε να μετακινηθεί καθώς δεν υπήρχε τίποτα το παράνομο όταν έντεκα σκηνές στήθηκαν στα...
Camillo Berneri*
Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ισπανία έχει μπει στην τρίτη φάση του. Η πρώτη ήταν αυτή του «Φασιστικού Στρατιωτικού Πραξικοπήματος» που εμποδίστηκε από τις επαναστατικές δυνάμεις της C.N.T και της F.A.I που ήταν επικεφαλείς και από την αντίσταση των προλεταριακών μαζών της Βαρκελώνης. Η δεύτερη είναι αυτή του «εμφυλίου πολέμου», που από τη μία είναι μέρος του στρατού και των αστυνομικών δυνάμεων με επικεφαλείς κάποιους φατριαστικούς (φασίστες;) αξιωματικούς και από την άλλη είναι οι εργατικές και αγροτικές πολιτοφυλακές που καθοδηγούνται από πιστούς αξιωματικούς και ελέγχονται από διαφορετικά προηγμένα ή προοδευτικά κόμματα. Είναι ένας εμφύλιος πόλεμος από μια...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018