Στις 4 Σεπτέμβρη 1893, κυκλοφόρησε η πρώτη αναρχοκομμουνιστική εφημερίδα στο Reus της Tarragona, η “La Revancha” (“Η εκδίκηση”). Εκείνη την εποχή, η πόλη ήταν ένα από τα κύρια αστικά κέντρα της Καταλονίας και το λίκνο πολλών ονομαστών αναρχικών αγωνιστών στο διάβα του ισπανικού αναρχισμού, όπως ο Josep Llunas, ο Juan Montseny, ο Juan Baptista Ollé και ο Juan García Oliver.
Στην πόλη υπήρχε μια μεγάλη ομάδα αγωνιστών, αντρών και γυναικών, από τους οποίους ξεχώριζε η φυσιογνωμία του José Médico, γιατρός, που εκείνη την εποχή ήταν ο πιο εξέχων προπαγανδιστής στην περιοχή. Επίσης, ο ονομαστός Juan Montseny (Federico Urales), ζούσε στην εν λόγω πόλη και, από το 1891 δημιούργησε ένα κοσμικό σχολείο με την συντρόφισσά του Teresa Mañé (Soledad Gustavo).
Σε κάθε περίπτωση, ο José Médico Soto, γεννημένος στην περιοχή Ribera del Duero του Burgos, ήταν εκείνη την εποχή και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα ένας από τους πιο σημαντικούς αναρχικούς στο Reus. Το 1895 κυκλοφόρησε το φυλλάδιο “Al Pueblo", ενώ τον 20ό αιώνα ήταν διευθυντής της δεκαπενθήμερης εφημερίδας “La Alarma” (1901) και επίσης συγγραφέας του κειμένου “¡Mujer, lévantate!” (“Γυναίκα, σήκω!”) το 1910.
Πιστεύεται ότι ο José Médico Soto, ήταν η κύρια φυσιογνωμία πίσω από τη “La Revancha” και ο κύριος συνδρομητής και ανταποκριτής άλλων ελευθεριακών εκδόσεων κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας στην Reus. Μια άμεση συγγενής του γιατρού, πιθανώς αδελφή ή κόρη του, με το όνομα María, ήταν επίσης μέρος του αναρχοκομμουνιστικού περιβάλλοντος της πόλης, επιβεβαιώνοντας το ευνοϊκό κλίμα για τη συμμετοχή των γυναικών, καθώς δίπλα της, η Teresa Mañé ή η Antònia Cabré, συγκροτούσαν έναν ενεργό γυναικείο ακτιβισμό και με ένα επίπεδο συμμετοχής σε αγώνες από κοινού με τους άντρες.
Στις σελίδες της “La Revancha” δημοσιεύτηκαν, επίσης, κείμενα του Juan Montseny, ο οποίος εκείνη την εποχή και μαζί με την Teresa Mañé ήταν γνωστοί στο κίνημα. Η εφημερίδα ήταν ανοιχτή σε όλα τα είδη συνεργασιών. Ένας άλλος βασικός συνεργάτης της εφημερίδας ήταν και ο Paul Bernard.
Στην πραγματικότητα, όμως, η εφημερίδα, παρά το ότι κυκλοφορούσε από το Reus, όσον αφορά την ύλη της βασίστηκε σε κείμενα από διακεκριμένους προπαγανδιστές από άλλες πόλεις, όπως ο Vicente García από την πόλη Navallese της Tafalla, ο Giuseppe Chiti από τη Βαρκελώνη ή ακόμη και σε κάποια μετάφραση του Pyotr Kropotkin.
Όπως και άλλα ελευθεριακά μέσα ενημέρωσης, μετά την επίθεση του Paulí Pallàs, έπαυσε να κυκλοφορεί λόγω του βάρους της καταστολής που ακολούθησε, καθώς, όπως όλα τα ελευθεριακά μέσα ενημέρωσης –εκτός από τη “La Tramontana”– δημοσίευσε ένα άρθρο που ωραιοποιούσε την εικόνα του Pallàs. Συγκεκριμένα στο τρίτο τεύχος της, που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτώβρη 1893, η εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “No, no lloramos” (“Όχι, δεν κλαίμε”), στο οποίο αναφερόταν ότι "αυτό που έγινε από τον Pallàs είναι μια πράξη αποκατάστασης της δικαιοσύνης, ένα γεγονός καθαρά αναγεννητικό και εξαιρετικά ανθρώπινο”. Ο τόνος του άρθρου θυμίζει μερικές από τις προσεγγίσεις του Juan Montseny εκείνη την εποχή, αν και το κείμενο ήταν σίγουρα συλλογικό μιας και καλύπτει όλη την πρώτη σελίδα και δεν έχει υπογραφή.
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι το δίκτυο επαφών της εφημερίδας ήταν παρόμοιο με άλλα έντυπα της εποχής, δηλαδή ένα σταθερό, αλλά άτυπο δίκτυο προπαγανδιστών που υπήρχε στην Ισπανία εκείνη τη δεκαετία, κυρίως μεταξύ 1891 και 1896, δηλαδή: Vicente García, Feliciano Cabo, Martí Borràs, Sebastià Sunyer, Giuseppe Chiti, οι αναρχοκομμουνιστές του Sestao, Valladolid, València, διαφορετικές τοποθεσίες στην Ανδαλουσία κ.λπ.
*Πηγές: Διάφορα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, κυρίως του Fran Fernández. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
