Μια από τις πολλές σκληρές και μακροχρόνιες απεργίες που πραγματοποιήθηκαν από τους ανθρακωρύχους στο Broken Hill της Νέας Νότιας Ουαλίας, υπήρξε η μεγάλη απεργία του 1892 διήρκεσε 16 εβδομάδες, κατά την οποία οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, αγωνίστηκαν κατά των προθέσεων και των προσπαθειών της Barrier Ranges Mining Managers’ Association, να αυξήσει το ωράριο εργασίας και να μειώσει τους μισθούς.
Κατά τη διάρκεια της απεργίας αυτής, συγκεντρώσεις και πορείες στους δρόμους πραγματοποιούνταν τακτικά και κορυφώθηκαν με αυτό που έγινε γνωστό ως «η μοιραία 25η Αυγούστου». Εκείνη την ημέρα περίπου 10.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν την άφιξη μεγάλου αριθμού αστυνομικών που προσήλθαν για να υπερασπιστούν τους απεργοσπάστες.
Μια πορεία απεργών συνοδευόμενη από μια φιλαρμονική (μουσικό συγκρότημα χάλκινων οργάνων) έγινε αργότερα μέσα στην ημέρα, την οποία ακολούθησε μια πομπή 500 γυναικών.
Οι μαζικές απεργιακές φρουρές, αποτελούμενες από γυναίκες και άνδρες κράτησε τα «μαύρα σκυλιά» (σ.σ. τους απεργοσπάστες) έξω από το ορυχείο. Ωστόσο, με τη σύλληψη και φυλάκιση των ηγετών των συνδικάτων και την περαιτέρω ενίσχυση των δυνάμεων της αστυνομίας, έγινε κατορθωτό να διακοπεί τελικά η απεργία στα τέλη Οκτωβρίου 1892.
Αν και οι μισθοί μειώθηκαν κατά 10% και τουλάχιστον 1.000 συνδικαλιστές εγκατέλειψαν την περιοχή, η εργατική οργάνωση συνέχισε, με αποτέλεσμα περαιτέρω μεγάλες απεργίες. Ένα διάρκειας 18 μηνών απεργιακό κίνημα το 1920-1921 εξασφάλισε τελικά βελτιωμένες συνθήκες ασφάλειας και την εισαγωγή της 35ωρης εβδομάδας εργασίας.
Οι εικόνες που παρατίθενται εδώ προέρχονται από εφημερίδες εκείνης της περιόδου. Για περισσότερα σχετικά με την ιστορία των αυστραλιανών απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων επιεκσφθίτε την ακόλουθη ιστοσελίδα: https://commonslibrary.org/from-little-things-big-things.../
*Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
...Amo Voli
Κείμενο που αποπειράται να κωδικοποιήσει συνήθεις εξουσιαστικές συμπεριφορές στις διαδικασίες και τα στέκια του αντιεξουσιαστικού χώρου, τις αντικειμενικές συνθήκες που διευκολύνουν την ανάπτυξη και ανοχή αυτών των συμπεριφορών, καθώς και πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης.
Ο Κάμαρα Φρέιρα ή «Τολέδο», το νούμερο δύο στην ένοπλη επαναστατική Εθνικοαπελευθερωτική Δράση στη Βραζιλία της δικτατορίας του 1964]... είχε άσπρα μαλλιά κομμένα με την ψιλή, τετράγωνο πρόσωπο, καλοσυνάτο, είχε την ικανότητα να ακούει με ενθουσιασμό το πιο κοινότοπο σχόλιο του συνομιλητή του, ακριβώς το αντίθετο από τη στερεότυπη εικόνα του ακραίου επαναστάτη που είναι πάντα συνοφρυωμένος, ξεροκέφαλος, ακλόνητος στην παντοδυναμία των ιδεών του και...
Μιχάλης Τζάνογλος*
Πρέπει να ήταν κάπου αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το βιβλιοπωλείο Ελεύθερος Τύπος έφερε κάποιες κασέτες με ιστορικές ηχογραφήσεις αναρχικών τραγουδιών από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ιταλία. Αυτή από την Ιταλία είχε τον τίτλο Canti Anarchici Italiani και τραγουδούσε το άγνωστο σε εμένα Gruppo "Z". Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχώρισα ένα χαρούμενο (όπως νόμιζα από τον ρυθμό) τραγούδι που το έλεγαν «Addio a Lugano» (ή «Addio Lugano Bella», όπως είναι πιο γνωστό). Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάπου πέτυχα τον εξαιρετικό και πάντα ανατρεπτικό ηθοποιό, Ηλία Λογοθέτη, να τραγουδάει με την κιθάρα του και ένα σαρδόνιο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018