Ο Νέστωρ Μαχνό (δεξιά, με τον μπερέ) με τον Vasily Kharlamov, στο Παρίσι το 1930. Πηγή φωτογραφίας: Nich Heath.
...Από τα 1890 ήδη, όπως γράφει ο Risal, παρατηρείται στην πόλη «μία επιδημία λεσχών». Κάθε καλός νοικοκύρης θέλει να ανήκει σε μία λέσχη· στον θεσμό αυτό, που βρίσκεται στην αρχή της γένεσης των πολιτικών κομμάτων, κάπου ενδιάμεσα μεταξύ της άμορφης συγκέντρωσης του καφενείου, παρακμασμένης μορφής της Αρχαίας Αγοράς, και στις σημερινές συστηματοποιημένες πολιτικές οργανώσεις. Συχνά δημιουργημένη σαν μαζικός φορέας μιας τεκτονικής στοάς, η λέσχη καλύπτει αργότερα, κάτω από τον χαμιτικό απολυταρχισμό, εθνικής υφής οργανώσεις· μετά τα 1900, με τις απαρχές μιας κοινωνικής συνειδητοποίησης, η λέσχη καλύπτει και διεκδικήσεις μικτής φύσης, κοινωνικής μαζί και πολιτικής. Επισημότερες είναι η «Club de Salonique»...
Η αυτοδιαχείριση είναι συνώνυμη της αυτοδιεύθυνσης και πάει χέρι-χέρι με την αποανάπτυξη και την προσπάθεια αποκρατικοποίησης και συνεργατικής διεύθυνσης της οικονομίας, έντυπες εκφράσεις των οποίων παρουσιάσαμε εδώ τις αμ΄σως προηγούμενες βδομάδες.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια μικρή αναδρομή στα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, στα όρια και τις δυνατότητές τους είτε σε επαναστατικές περιόδους είτε στην πραγματικότητα των σύγχρονων αγώνων: οι εργοστασιακές επιτροπές στη Ρωσία της περιόδου 1917-1921, η Ισπανία της περιόδου 1936-1939, η Γιουγκοσλαβία των δεκαετιών του ’60 και του ’70, η ωρολογοποιία LIP στη Γαλλία το 1973, η Αργεντινή, η Βραζιλία και το Μεξικό του σήμερα μαζί με κάποιες εμπειρίες και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018