Εισαγωγή από τον Σαμ Ντόλγκοφ:
Γραμμένη λίγο πριν το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (19 Ιουλίου 1870-28 Ιανουαρίου 1871) και την αποτυχημένη εξέγερση της Λυών, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1870, της οποίας ηγήθηκαν ο Μπακούνιν, ο Ρισάρ και άλλα μέλη της μυστικής πρωτοποριακής οργάνωσης «Η Συμμαχία», η επιλογή αυτή, τόσο από άποψη θεματική όσο και από άποψη χρονική, εντάσσεται στις Επιστολές προς έναν Γάλλο για την Σημερινή Κρίση του Μπακούνιν (Σεπτέμβριος 1870).
Η Επιστολή προς τον Αλμπέρ Ρισάρ είναι σημαντική, κυρίως επειδή εξετάζει το κρίσιμο ζήτημα της σχέσης επαναστατικής μειοψηφίας και μαζών. Είναι επίσης σημαντική, επειδή προβλέπει την γενική πορεία της Ρωσικής Επανάστασης και επειδή συνοψίζει την εναλλακτική πρόταση του Μπακούνιν στις εξουσιαστικές επαναστάσεις. Λόγω του ότι η επιστολή αυτή μάς παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες για όσα διαδραματίσθηκαν παρασκηνιακά, μετά το κείμενο παρατίθενται επ’ αυτών κάποια επεξηγηματικά σχόλια.
Ο Αλμπέρ Ρισάρ (1846-1925), ήταν Γάλλος αναρχικός από την Λυών. Υπήρξε ενεργό μέλος της «Συμμαχίας» και πρωτοπόρος οργανωτής της Διεθνούς. Ο Μπακούνιν τον κατηγόρησε ότι πρόδωσε την εξέγερση της Λυών, συνεργαζόμενος με την προσωρινή κυβέρνηση. Μετά την πτώση της Παρισινής Κομμούνας,* τον Μάιο του 1871, στην οποία πολέμησε, ο Ρισάρ, σε ένα φυλλάδιό του υποστήριζε την παλινόρθωση του Ναπολέοντα Γ’.
Πολλοί ιστορικοί κατηγορούν τον Μπακούνιν και τον «ανεύθυνο τυχοδιωκτισμό» του για τη συντριβή της εξέγερσης της Λυών. Όμως, ο επίσημος βιογράφος του Καρλ Μαρξ, Φραντς Μέρινγκ, υπερασπίζεται την στάση του Μπακούνιν: «Την γελοιοποίηση αυτής της αποτυχημένης απόπειρας [ο Μαρξ υπήρξε ένας από τους χειρότερους επικριτές από αυτήν την άποψη] λογικά θα έπρεπε να είχε αναλάβει η αντίδραση· ένας δε αντίπαλος τον Μπακούνιν, του οποίον η αντίθεση προς τον αναρχισμό δεν του στέρησε παντελώς την ικανότητα να διαμορφώσει μια αντικειμενική κρίση, έγραψε:
«Δυστυχώς, χλευαστικές φωνές έχουν υψωθεί ακόμη και στον σοσιαλδημοκρατικό Τύπο, μολονότι η απόπειρα του Μπακούνιν σίγουρα δεν είναι άξια χλευασμού. Φυσικά, εκείνοι οι οποίοι δεν συμμερίζονται τις αναρχικές απόψεις του Μπακούνιν και των υποστηρικτών του, θα πρέπει να υιοθετήσουν μια κριτική στάση απέναντι στις ανεδαφικές προσδοκίες του, όμως, πέραν τούτου, η δράση του στην Λυών ήταν μια θαρραλέα απόπειρα να αφυπνίσει την ναρκωμένη ενεργητικότητα τον γαλλικού προλεταριάτου και να την κατευθύνει τόσο εναντίον του ξένου εχθρού όσο και εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος. Αργότερα, όταν η Παρισινή Κομμούνα επιχείρησε κάτι παρόμοιο, εγκωμιάσθηκε ενθουσιωδώς από τον Μαρξ. «»...
*ΣτΜ Βλ. Λισανγκαρέ, Η Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας του 1871, ελληνική μετάφραση εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος».
Η επιστολή του Μιχαήλ Μπακούνιν:
Εξακολουθείς να ισχυρίζεσαι ότι εμείς οι δύο συμφωνούμε σε θεμελιώδη ζητήματα. Αλίμονο, φίλε μου, φοβούμαι πολύ ότι βρισκόμαστε σε πλήρη διαφωνία... Οφείλω να σε θεωρήσω, περισσότερο παρά ποτέ, οπαδό του συγκεντρωτισμού και του επαναστατικού Κράτους, ενώ εγώ είμαι, περισσότερο παρά ποτέ, αντίθετος προς αυτό, και πιστεύω μόνο στην επαναστατική αναρχία, η οποία θα συνοδεύεται παντού από μια αόρατη, συλλογική εξουσία, την μόνη δικτατορία που αποδέχομαι, διότι μόνον αυτή συμβιβάζεται με τις λαϊκές επιδιώξεις και την δυναμική ορμή του επαναστατικού κινήματος!
Η επαναστατική στρατηγική σου...
Αγαπητοί σύντροφοι,
Αισθανόμαστε βαθιά πληγωμένοι μαθαίνοντας από την εφημερίδα σας για το θάνατο του καλού μας παλιού συντρόφου Nicolai Rogdayev.
Εγώ, ως στενός φίλος του και συνεργαζόμενος μαζί του κατά τις ημέρες της Ρωσικής Επανάστασης, θέλω να πω λίγα λόγια με τη μορφή νεκρολογίας. Προς μεγάλη μας θλίψη δεν μπορούμε να το κάνουμε εδώ, σε αυτή τη γη όπου ο σύντροφος Rogdayev έδωσε τσ καλύτερα χρόνια της επαναστατικής του δράσης. Αντίθετα, αυτή η ίδια η γη, η οποία θεωρείται από πολλούς σήμερα σοσιαλιστική, σκοτώνει σε φυλακές και εξορίες επαναστάτες όπως ο Rogdayev.
Το γεγονός και μόνον...
Αναδημοσιεύουμε κείμενα ενάντια στη στρατιωτικοποίηση που πάλεψαν οι αναρχικοί στην Ισπανία το 1936. Η κοινωνική επανάσταση, ο αγώνας για την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη δεν είναι με κανένα τρόπο στρατιωτικό ζήτημα, αν και περιέχει θέματα στρατηγικής- στρατιωτικής σημασίας η κοινωνική ιστορία και η ταξική μνήμη αποδεικνύει ότι όσες φορές η επανάσταση στρατιωτικοποιήθηκε χάθηκε η ίδια η επανάσταση. Η Επανάσταση του ισπανικού λαού - Το '36 επιβεβαιώνει τους αναρχικούς.
Γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη Σιδερένια Φάλαγγα, γιατί αποτελεί υπόδειγμα αναρχικών αρχών και στόχων. Αυτή η φάλαγγα πολιτοφυλάκων αποτελούνταν κατά το ενενήντα τοις εκατό από κατάδικους των φυλακών, είτε για πολιτικά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018