...Υπάρχει αυτή η αντίφαση. Θέλουν το Θεό αλλά θέλουν και την ανθρωπότητα. Επιμένουν να συνενώνουν δύο όρους που, μόλις χωριστούν, δεν μπορούν πια να συναντηθούν παρά μόνο για ν’ αλληλοκαταστραφούν. Λένε με μια ανάσα: «Ο Θεός και η ελευθερία του ανθρώπου», «ο Θεός και η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη και η αδελφότητα και η ευημερία των ανθρώπων» χωρίς να νοιαστούν για τη μοιραία λογική, σύμφωνα με την οποία, αν υπάρχει Θεός, αναγκαστικά είναι ο αιώνιος, ο ανώτατος, ο απόλυτος αφέντης και αν ο αφέντης αυτός υπάρχει, τότε ο άνθρωπος είναι σκλάβος. Αλλά, αν είναι σκλάβος, τότε δεν είναι προσιτή γι’ αυτόν ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η φιλοσοφία, ούτε η αδελφότητα, ούτε η ευημερία».
Μάταια και αντίθετα από κάθε λογική και κάθε ιστορική εμπειρία, θα παρουσιάσουν το Θεό τους διαπνεόμενο από την πιο τρυφερή αγάπη για την ανθρώπινη ελευθερία. Ένας αφέντης, ό,τι και αν κάνει, όσο φιλελεύθερος και αν θέλει να φανεί, παραμένει πάντα αφέντης και η ύπαρξή του αναγκαστικά σημαίνει δουλεία για όλους εκείνους που βρίσκονται κάτω από αυτόν. Έτσι, εάν υπήρχε Θεός, ένας μόνο τρόπος θα υπήρχε για να εξυπηρετήσει την ανθρώπινη ελευθερία, να έπαυε να υπάρχει.
Επειδή αγαπώ και επιθυμώ βαθιά την ανθρώπινη ελευθερία και τη θεωρώ σαν απόλυτη προϋπόθεση για κάθε τι που λατρεύουμε και σεβόμαστε στην ανθρωπότητα, αντιστρέφω τη φράση του Βολταίρου και λέω πως, αν ο Θεός υπήρχε πραγματικά, θα έπρεπε να τον εξαφανίσουμε (...)». «...ο άνθρωπος αποδίδει στο Θεό όλες τις ιδιότητες, τις δυνάμεις και τις αρετές που διαδοχικά ανακαλύπτει μέσα ή έξω από αυτόν.(...) ο Θεός είναι [σαν ανώτατο ον] απόλυτα κενός από κάθε προσδιορισμό και κάθε περιεχόμενο, είναι γυμνός, ένα τίποτα, όπως το μηδέν. (...) στη θρησκευτική όμως φαντασία του εμφανίζεται σαν άρχοντας και Κύριος.
Συνεπάγεται, λοιπόν, ότι ο Θεός είναι ο απόλυτος σκυλευτής και ότι, επειδή ο ανθρωπομορφισμός είναι η ίδια η ουσία κάθε θρησκείας, ο ουρανός, που θεωρείται η κατοικία των αθάνατων Θεών, δεν είναι τίποτα άλλο από έναν άπιστο καθρέφτη που αντανακλά στον θρησκευόμενο άνθρωπο την ίδια την εικόνα του αντεστραμμένη και εξογκωμένη (...).
...Ο Χριστιανισμός είναι η πιο αντιπροσωπευτική Θρησκεία, επειδή ακριβώς παρουσιάζει και φανερώνει, σ’ όλη την έκτασή της, τη φύση, την καθαρή ουσία κάθε θρησκευτικού συστήματος που είναι η πτώχευση, η υποδούλωση και η εκμηδένιση της ανθρωπότητας προς όφελος της θεότητας. Εφόσον ο Θεός είναι το παν, ο πραγματικός κόσμος και ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα. Εφόσον ο Θεός είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη, το αγαθό, η δύναμη και η ζωή, ο άνθρωπος είναι το ψέμα, η αδικία, το κακό, η ασχήμια, η αδυναμία και ο θάνατος. Εφόσον ο Θεός είναι ο Κύριος, ο άνθρωπος είναι ο σκλάβος. Ανίκανος να βρει μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την αιώνια ζωή, δεν μπορεί να φθάσει εκεί παρά μόνο με τη θεία αποκάλυψη.
Αλλά όποιος λέει αποκάλυψη, εννοεί μεσσίες, προφήτες, ιερείς και νομοθέτες που αποκαλύπτουν εμπνεόμενοι από τον ίδιο τον Θεό. Και αυτοί εδώ, αφού αναγνωριστούν σαν αντιπρόσωποι του Θεού πάνω στη Γη, σαν άγιοι διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, προορισμένοι από τον ίδιο το Θεό να την κατευθύνουν στο δρόμο της σωτηρίας, πρέπει αναγκαστικά να ασκούν απόλυτη εξουσία. Όλοι οι άνθρωποι τους οφείλουν μια παθητική και απεριόριστη υποταγή. Γιατί απέναντι στη θεϊκή Λογική δεν υπάρχει ανθρώπινη λογική που να μπορεί να της εναντιωθεί, ούτε επίγεια δικαιοσύνη ενάντια στη δικαιοσύνη του Θεού. Αφού οι άνθρωποι είναι σκλάβοι του Θεού, πρέπει να είναι και σκλάβοι της Εκκλησίας και του Κράτους, εφόσον αυτό καθαγιάζεται από την Εκκλησία (...).
Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν αυτό δυσαρεστεί τους μεταφυσικούς και τους θρησκευόμενους ιδεαλιστές, φιλοσόφους, πολιτικούς ή ποιητές, η ιδέα του Θεού σημαίνει την απάρνηση της ανθρώπινης λογικής και δικαιοσύνης ‘ είναι η πιο αποφασιστική απάρνηση της ανθρώπινης ελευθερίας και αναγκαστικά καταλήγει στη δουλεία των ανθρώπων, τόσο στη θεωρία όσο και στην πρακτική (...).
Αν υπάρχει Θεός, ο άνθρωπος είναι σκλάβος. Ο άνθρωπος όμως μπορεί και πρέπει να είναι ελεύθερος. Λοιπόν, δεν υπάρχει Θεός. Προκαλώ οποιονδήποτε να βγει από τον κύκλο αυτό και να διαλέξει.
...Η αληθινή, πραγματική αγάπη, έκφραση μιας αμοιβαίας και σταθερής ανάγκης, δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μεταξύ ίσων. Η αγάπη του ανώτερου για τον κατώτερο είναι η εκμηδένιση, η καταπίεση, η περιφρόνηση, είναι ο εγωισμός, η αλαζονεία, η ματαιοδοξία που θριαμβεύουν μέσα στο αίσθημα του μεγαλείου που θεμελιώνεται πάνω στην ταπείνωση του άλλου. Η αγάπη του κατώτερου για τον ανώτερο είναι ο εξευτελισμός, ο φόβος και οι ελπίδες του σκλάβου που περιμένει από τον αφέντη του την ευτυχία ή την δυστυχία. Τέτοιος είναι ο χαρακτήρας αυτής της υποτιθέμενης αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους και των ανθρώπων για τον Θεό. Είναι ο δεσποτισμός του ενός και η δουλεία του άλλου».
*Απόσπασμα από το «Θεός και Κράτος». Αναδημοσίευση από το www.politikokafeneio.com
http://ngnm.vrahokipos.net
